เราจะขอเล่าเรื่องของเราที่เป็นการตัดสินใจเลือกระหว่างความถูกต้องและความรู้สึกของตัวเอง ก่อนอื่นเราขอแนะนำบุคลิกของเราก่อนเลยแล้วกัน เราเป็นเหมือนคนสองบุคลิก คือถ้าเราแต่งตัวเป็นผู้หญิงก็จะเป็นผู้หญิงแบบสุดๆหวานหรือเปรี้ยวไปเลย แต่ถ้าแต่งตัวเซอๆก็จะออกแนวทอมบอยเลยก็ว่าได้ใครๆก็จะนึกว่าเราเป็นทอมแต่เราไว้ผมยาวนะเนื่องด้วยเป็นคนคอยาวเลยไม่กล้าตัดผมสั้น ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะค่ะ
ความรักของเราเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เราฝึกปฏิบัติงาน เราได้พบอาจารย์ท่านหนึ่งอายุห่างจากเราก็หลายปีอยู่แต่ก็ไม่ได้มากจนเกินไป ดูภายนอกดูดุมากวางมาดตลอด แต่จริงๆแล้วท่านเป็นคนใจดีมากๆๆๆ เราไม่รู้ว่าตกหลุมรักอาจารย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเริ่มจากการคุยกันในเฟสบุ๊ค เราคุยกันจนการที่เราคุยกับอาจารย์เป็นเสมือนกิจวัตรประจำวันของเราไปแล้ว ต้องทักไปสวัสดีตอนเช้า และบอกฝันดีในทุกๆคืนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?? เราเคยคุยกับผู้ชายแต่ก็ไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน(ตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าเราชอบผู้หญิง)ทุกครั้งที่เราคุยกับอาจารย์เราจะหัวใจเต้นแรงและนั่งอมยิ้มทุกครั้ง แต่สิ่งที่เราต้องผิดหวังมากๆๆคืออาจารย์มีแฟนแล้วและแฟนของอาจารย์ก็เป็นคนที่เรารู้จักเสียด้วย ช่วงนั้นเราไม่รู้ว่าเราชอบอาจารย์แค่เพียงว่าคุยแล้วhappyก็พอแล้วแต่ไม่ว่าเห็นอะไรเราก็จะนึกถึงพี่เค้าตลอด(ขออนุญาตเรียกว่าพี่นะคะ) เอาขนมไปให้ เอาผลไม้ไปฝาก จนมีคนบอกกับเราว่าเรากำลังแอบชอบพี่เขานะเพราะการกระทำของเรามันชัดมาก พอเราได้รู้ความรู้สึกตัวเองเราก็เงียบไปเพราะไม่อยากเป็นมือที่สามหรือเป็นรักสำรองของใคร แต่แล้วเราก็ปฏิเสธหัวใจของตัวเองไม่ได้ เราคุยกับพี่เขามาโดยตลอด และแอบหวังว่าเขาจะเลือกเราเพราะช่วงนั้นเขาเริ่มมีปัญหากับแฟนเขา เรารู้ว่าการคิดแบบนี้มันบาปมากแต่เราก็คิด จนวันหนึ่งแฟนพี่เขาทักเรามาและถามกับเราตรงๆว่าคิดยังไงกับพี่เขา เราก็บอกตามตรงว่าเราเริ่มชอบพี่เขาแล้ว หลังจากที่เราคุยกับแฟนพี่เขาแล้วเราก็รู้สึกไม่ดีเลย เรารู้สึกว่าเราทำไม่ถูกต้อง  เราจึงเลือกที่จะถอยห่างออกมาจากพี่เขาดีกว่า แต่แล้วหัวใจเราก็เพรียกหาความสุขนั้นอีกครั้ง เราเลิกคุยกับพี่เขาไม่ได้เราห่างพี่เขาไม่ได้
เดี๋ยวมาต่อนะคะ^___^😄😃😀