ของผมเองต้องเรื่องนี้เลย "สั่งก๋วยเตี๋ยวกินเองครั้งแรก" ที่ลืมไม่ลงเรื่องมันยาว ลากเก้าอีกตัวนั้นมานั่งอ่านก่อนมา
ไอ้ก๋วยเตี๋ยวเมนูนี้ที่ใครๆก็คิดว่าเป็นเมนูเบสิค แต่สำหรับผมมันคือเมนูพิเศษมาก ไอ้กินน่ะเคยนะ แต่รสชาตมันไม่ถูกปาก และศิลปะการปรุงที่สุดยอกของความห่วยแตก ที่แ_กไม่ลง ผมเลยไม่คิดจะกินอาหารเมนูเบสิคของสังคใมเนนูนี้
เมื่อเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนเรียนมัธยมปลาย ผมเองได้รู้จักกันเพื่อนอีก 2 คน ชื่อ โนวา และ เจย์
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ผมก็ตามใจเพื่อนที่พึ่งรู้จัก "จะกินไรก็กิน เดี๋ยวกูกินด้วย"
ท่ามกลางบรรยากาศโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเด็กหนุ่มสาวใส่ชุดนักเรียนที่เพิ่งซื้อใหม่บางคนยังเหม็นกลิ่นขี้เจ๊กอยู่
เสียงคุยกันเจี๊ยวจ๊าว กลุ่มรุ่นพี่จับกลุ่มแซวรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างเฮฮาและน่าถีบ
ผมเดินอึนๆตามโนวาและเจย์สองคนไปแบบไม่ค่อยเป็นตัวเองเท่าไหร่ มันสองตกลงกันตอนไหนผมไม่รู้ สองเท้าของมันกำลังมุ่งหน้าไปร้านอาหารที่มีป้าอ้วนๆ กำลังก้มหน้าก้มตาลวกเส้นอะไรสักอย่าง พร้อมกันตะโกนบอกลูกมือให้หยินโน่นนี่ให้ท่าทางป้าตอนนั้นคิดถึงนางผีเสื้อสมุทรทันที(นี่เมื่อไหร่จะเริ่มเข้าเรื่องสักทีว่ะ!) กำลังจิตนาการภาพของผีเสื้อสมุทรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีผมยืนต่อแถวเข้าคิวรอซื้อสิ่งที่ผมไม่เคยสั่งมาก่อนในชีวิต ซ้านมือคือ เจย์ ขวามือคือโนวา ผมยืนแถวกลาง
และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือนักเรียนหัวเกรียนคนหนึ่งถือถ้วยที่มีเส้นขาวๆยาวๆหลายๆเส้นลอยอยู่ในน้ำขุ่นๆมีผักระหองระแหงลอยอยู่เล็กน้อยถือผ่ายหน้าผมออกไป นั่นแหละที่สาวความมาคือ ถึงคิวกูแล้ว! ห๊ะ ถึงคิวก็แล้ว!
แต่โชคยังเข้าข้างที่สติมาผมจึงโบ้ยให้เพื่อนใหม่ข้างๆทั้งสองคน "สองคนสั่งก่อนเลย" อะ อะ ฉลาดที่สุด มันสั่งอะไรจะได้สั่งตามไงล่ะ ไม่เคยสั่ง สั่งไม่เป็น ไอ้เส้นขาวๆเรียกอะไร น้ำขุ่นๆมันเรียกว่าอะไร ใมบางถ้วยไม่มีน้ำ หมดปัญหาสำหรับคุณผู้ชมที่มีปัญหาเรื่องการสั่งก๋วยเตี๋ยว ทีวีไดเรควันนี้เราขอ...ถุ้ย! ไม่ใช่และ
เจย์ "ผมเอาน้ำตกหมูครับป้า"
โนวา "ของผมสุกกี้มาม่าครับ"
ผม ".............." เงียบและกำลังคิดว่า อะไรมันอร่อย อะไรที่กูต้องสั่ง สั่งไปจะสั่งถูกมั๊ย สั่งไปจะกินได้มั๊ย สั่งไปจัปรุงอร่อยมั๊ย
ในหัวตอนนี้มีอยู่สองคำ
น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า
ป้าผีเสื้อสมุทร (เสียงดังฟังขัด)"ได้หนูเอาอะไร รีบๆสั่ง เดี๋ยวกินไม่ทันขึ้นเรียน"
ผม "......."
ณ เวลานั้นผู้คนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนหลายสิบคนกำลังมองมาที่ผมคนเดียว ที่ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้เพื่อนสองคนที่เพิ่งรู้จักมันก็มองมาที่ผมด้วยความประหลาดใจ ผมทำตัวไม่ถูก ในใจมันสั่น แต่แล้วความกล้าที่ผมได้รวบรวมใว้ในใจมันก็ปะทุขึ้น
ผม (เสียงดังมั่นใจสมความกล้าหาญที่รวบรวมใว้) "ป้าครับ ของผมเอาสุกกี้น้ำตกครับ"
ป้าผีเสื้อสมุทร "ห๊ะ สุกกี้น้ำตก"
ผม "ครับๆ สุกกี้น้ำตก เอาอันนี้แหละ"
ป้าผีเสื้อสมุทรทำหน้าเวอๆ "โอเคๆ กินให้ได้นะ"
สิ้นเสียงป้าคนก็หัวเราะกันทั้งโรงอาหหาร ต่างเอานิ้งชี้มาที่ผม และหัวเราะสนุกสนานกันใหญ่ โดยเฉพาะไอ้เพื่อนใหม่สองคนที่ผมมากับมัน
เราสามคนถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเดินไปหาที่นั่ง ต้องผ่าฝูงสายตาคนนับร้อยและเสียงหัวเราะสนุกสนาน อย่างกับผมเป็นซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียน
มีทั้งบางคนแกล้งเดินผ่านพวกทำเพื่อใช้หางตามองว่าในถ้วยผมมีอะไร เอาจริงๆตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าเมนูที่กูสั่งมันผิดอะไรว่ะ
กูก็สั่งตามเพื่อน พอนั่งลงที่โต๊ะ หนึ่งในสองคนเอ่ยปากถามผมว่า
"ถามจริง นายเคยกินก๋วยเตี๋ยวป่ะ"
ผม "ไม่ว่ะ"
"แล้วใมไม่บอก จะได้พากินอย่างอื่น แล้วสั่งอะไรมากินเนี่ยรู้ตัวป่ะ"
ผม "ก็สั่งตามพวกนาย"
"สุกกี้น้ำตกไม่มีบนโลก นี่ในถ้วยตรงหน้าอะ ถ้วยแรกในโลก กูแ_กน้ำตกหมู ส่วนไอ้เ_ี้ยนี่แ_กสุกกี้มาม่า 555555"
ผม "อ่อ กูพลาดและ"
5555555555555555555555555
และหลังจากวันนั้น ผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้บุกเบิกเมนู "สุกกี้น้ำตก" คนแรกของโลก
"ครั้งแรก" ที่ลืมไม่ลงของคุณอะไร??? มาเล่าสู่กันฟัง
ไอ้ก๋วยเตี๋ยวเมนูนี้ที่ใครๆก็คิดว่าเป็นเมนูเบสิค แต่สำหรับผมมันคือเมนูพิเศษมาก ไอ้กินน่ะเคยนะ แต่รสชาตมันไม่ถูกปาก และศิลปะการปรุงที่สุดยอกของความห่วยแตก ที่แ_กไม่ลง ผมเลยไม่คิดจะกินอาหารเมนูเบสิคของสังคใมเนนูนี้
เมื่อเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนเรียนมัธยมปลาย ผมเองได้รู้จักกันเพื่อนอีก 2 คน ชื่อ โนวา และ เจย์
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ผมก็ตามใจเพื่อนที่พึ่งรู้จัก "จะกินไรก็กิน เดี๋ยวกูกินด้วย"
ท่ามกลางบรรยากาศโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเด็กหนุ่มสาวใส่ชุดนักเรียนที่เพิ่งซื้อใหม่บางคนยังเหม็นกลิ่นขี้เจ๊กอยู่
เสียงคุยกันเจี๊ยวจ๊าว กลุ่มรุ่นพี่จับกลุ่มแซวรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างเฮฮาและน่าถีบ
ผมเดินอึนๆตามโนวาและเจย์สองคนไปแบบไม่ค่อยเป็นตัวเองเท่าไหร่ มันสองตกลงกันตอนไหนผมไม่รู้ สองเท้าของมันกำลังมุ่งหน้าไปร้านอาหารที่มีป้าอ้วนๆ กำลังก้มหน้าก้มตาลวกเส้นอะไรสักอย่าง พร้อมกันตะโกนบอกลูกมือให้หยินโน่นนี่ให้ท่าทางป้าตอนนั้นคิดถึงนางผีเสื้อสมุทรทันที(นี่เมื่อไหร่จะเริ่มเข้าเรื่องสักทีว่ะ!) กำลังจิตนาการภาพของผีเสื้อสมุทรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีผมยืนต่อแถวเข้าคิวรอซื้อสิ่งที่ผมไม่เคยสั่งมาก่อนในชีวิต ซ้านมือคือ เจย์ ขวามือคือโนวา ผมยืนแถวกลาง
และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือนักเรียนหัวเกรียนคนหนึ่งถือถ้วยที่มีเส้นขาวๆยาวๆหลายๆเส้นลอยอยู่ในน้ำขุ่นๆมีผักระหองระแหงลอยอยู่เล็กน้อยถือผ่ายหน้าผมออกไป นั่นแหละที่สาวความมาคือ ถึงคิวกูแล้ว! ห๊ะ ถึงคิวก็แล้ว!
แต่โชคยังเข้าข้างที่สติมาผมจึงโบ้ยให้เพื่อนใหม่ข้างๆทั้งสองคน "สองคนสั่งก่อนเลย" อะ อะ ฉลาดที่สุด มันสั่งอะไรจะได้สั่งตามไงล่ะ ไม่เคยสั่ง สั่งไม่เป็น ไอ้เส้นขาวๆเรียกอะไร น้ำขุ่นๆมันเรียกว่าอะไร ใมบางถ้วยไม่มีน้ำ หมดปัญหาสำหรับคุณผู้ชมที่มีปัญหาเรื่องการสั่งก๋วยเตี๋ยว ทีวีไดเรควันนี้เราขอ...ถุ้ย! ไม่ใช่และ
เจย์ "ผมเอาน้ำตกหมูครับป้า"
โนวา "ของผมสุกกี้มาม่าครับ"
ผม ".............." เงียบและกำลังคิดว่า อะไรมันอร่อย อะไรที่กูต้องสั่ง สั่งไปจะสั่งถูกมั๊ย สั่งไปจะกินได้มั๊ย สั่งไปจัปรุงอร่อยมั๊ย
ในหัวตอนนี้มีอยู่สองคำ
น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า น้ำกตกหมู หรือ สุกกี่มาม่า
ป้าผีเสื้อสมุทร (เสียงดังฟังขัด)"ได้หนูเอาอะไร รีบๆสั่ง เดี๋ยวกินไม่ทันขึ้นเรียน"
ผม "......."
ณ เวลานั้นผู้คนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนหลายสิบคนกำลังมองมาที่ผมคนเดียว ที่ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้เพื่อนสองคนที่เพิ่งรู้จักมันก็มองมาที่ผมด้วยความประหลาดใจ ผมทำตัวไม่ถูก ในใจมันสั่น แต่แล้วความกล้าที่ผมได้รวบรวมใว้ในใจมันก็ปะทุขึ้น
ผม (เสียงดังมั่นใจสมความกล้าหาญที่รวบรวมใว้) "ป้าครับ ของผมเอาสุกกี้น้ำตกครับ"
ป้าผีเสื้อสมุทร "ห๊ะ สุกกี้น้ำตก"
ผม "ครับๆ สุกกี้น้ำตก เอาอันนี้แหละ"
ป้าผีเสื้อสมุทรทำหน้าเวอๆ "โอเคๆ กินให้ได้นะ"
สิ้นเสียงป้าคนก็หัวเราะกันทั้งโรงอาหหาร ต่างเอานิ้งชี้มาที่ผม และหัวเราะสนุกสนานกันใหญ่ โดยเฉพาะไอ้เพื่อนใหม่สองคนที่ผมมากับมัน
เราสามคนถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเดินไปหาที่นั่ง ต้องผ่าฝูงสายตาคนนับร้อยและเสียงหัวเราะสนุกสนาน อย่างกับผมเป็นซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียน
มีทั้งบางคนแกล้งเดินผ่านพวกทำเพื่อใช้หางตามองว่าในถ้วยผมมีอะไร เอาจริงๆตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าเมนูที่กูสั่งมันผิดอะไรว่ะ
กูก็สั่งตามเพื่อน พอนั่งลงที่โต๊ะ หนึ่งในสองคนเอ่ยปากถามผมว่า
"ถามจริง นายเคยกินก๋วยเตี๋ยวป่ะ"
ผม "ไม่ว่ะ"
"แล้วใมไม่บอก จะได้พากินอย่างอื่น แล้วสั่งอะไรมากินเนี่ยรู้ตัวป่ะ"
ผม "ก็สั่งตามพวกนาย"
"สุกกี้น้ำตกไม่มีบนโลก นี่ในถ้วยตรงหน้าอะ ถ้วยแรกในโลก กูแ_กน้ำตกหมู ส่วนไอ้เ_ี้ยนี่แ_กสุกกี้มาม่า 555555"
ผม "อ่อ กูพลาดและ"
5555555555555555555555555
และหลังจากวันนั้น ผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้บุกเบิกเมนู "สุกกี้น้ำตก" คนแรกของโลก