แต่ก่อนเมื่อประมาน2-3 ปีที่แล้ว ช่วงที่เราฮิตใช้blackberryกันอยู่ ความสัมพันธ์ของเรากะแฟนยังดีอยู่ ถึงค่อนข้างดีมาก เพราะตอนนั้นเรายังคุยกัน
เปรียบกับทุกวันนี้ เราคุยกันแทบน้อยมาก ถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกัน คุยกันน้อยไม่ใช่เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแล้วไม่มีอะไรจะคุยกันนะ คือแต่บ้านเรากะแฟนอยู่คนละจังหวัดกัน ทำให้
เจอกันบ้างประมานอาทิตกว่าๆต่อหนึ่งเดือน โดยที่เราจะไปพักอาศัยที่บ้านเขา
เขาเป็นคนติดเพื่อน มักจะมีกลุ่มเพื่อนๆในไลน์ ที่คุยกันตลอด และก็บวกกับการเล่นเฟสบุ๊คที่เปิดไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
ทำให้เขานั่งก้มหน้าแทบจะตลอดเวลา ตั้งแต่ ตอนกินข้าว บนเตียง ก่อนนอน ตื่นนอน ตอนขับรถบ้าง(ยังจะเล่น) และตอนดูทีวี
บางคนที่อ่านอาจจะคิดว่า เขาคงจะมีกิ๊กรึเปล่า ไม่มีชัวค่ะเขาไม่หวงโทรสัพและเราก็เคยเล่นโทรสัพเขา
ประเด็นคือมันทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันแย่ลง ตรงที่ไม่ค่อยคุยกันเวลาเจอกัน
พอเวลาเรากลับบ้าน เรารู้สึกว่า เขาให้ความสำคัญกับเรา คุยหาเราบ่อย หมั่นบอกว่าไปไหนทำอะไร เพราะ ด้วยการที่เขาให้ความสำคัญกับโทรสัพทำให้เขาความสำคัญกับคนในนั้นไปด้วย โดยที่เรารู้สึกได้ถึงความสำคัญที่เขาให้ ตอนที่เรากลายเป็นหนึ่งในคนในโทรสัพของเขา
แต่ตอนอยู่ด้วยกัน กลับปล่อยให้เวลาผ่านไป เวลาดีๆที่เราน่าจะมีด้วยกัน
แต่บางครั้งที่เราไปกินข้าวกะพวกเพื่อนๆเขาในกรุ๊ปไลน์ของเขาเนี่ยแหละ กลับสังเกตุได้ว่า เขาแตะโทรสัพน้อยมาก อาจจะเป็นเพราะกลุ่มที่เขาให้ความสำคัญอยู่กับเขาแล้วก็เป็นได้ เราเหนื่อย บางทีมันดูเป็นเรื่องเล็กน้อยเปรียบเทียบกับปัญหาที่คู่อื่นกำลังเผชิญอยู่ แต่การที่เราต้องนั่งกินข้าวเงียบๆ นั่งมืองเขาเล่นโทรสัพทั้งๆมากินด้วยกัน เดินห้างก้เล่นแทนที่จะจูงมือกัน เสียงหัวเราะที่เคยขำด้วยกัน คุยกันมันหายไปเกือบหมดแล้ว พอเราบอกว่าเล่นแต่โทรสัพอ่า เขากลับตอบกลับมาว่าอ่าวเทอก็เล่น แต่เขาเล่นโทรสัพจนลืมสังเกตุไปเลยว่า เรานั่งมองเขาเป็นเกือบชม จนสุดท้ายก้ต้องหยิบโทรสัพขึ้นมาเขี่ยดูนู่นๆดูนี่ เพราะไม่มีไรทำ ไม่รู้จะคุยกะใคร
สุดท้ายก็สงสัยว่า เป็นเราเองที่ไม่สำคัญหรือเขาให้ความสไคัญกับโทรสัพเกินพอดี จนลืมว่าคนใกล้ตัวก็ต้องการการเอาใจใส่เหมือนกัน
ก้คงต้องจำใจ เป็นแบบนี้ต่อไป เราว่าสุดท้ายบวกกับเรื่องอีกหลายๆอย่าง คงจะได้เลิกกันเพราะการเข้ากันไม่ได้