บอกเลิกเรา แต่เราต้องอยู่เพราะภาระต่างๆ และต้องรับรู้สิ่งที่ไม่ควรรู้ ต้องแกล้งว่าไม่เป็นอะไร แฟนเราเขาพบรักไหม่ที่เป็นไปไม่ได้ เขาคาดหวังไว้ว่าเคลียทุกสิ่งทุกอย่างจบเขาก็จะไปอยู่ด้วยกัน แต่ทางนู้นก็มีครอบครัว เขาเลือกครอบครัว แฟนเราเจ็บเหมือนตาย แต่หารู้ไม่ว่าเราเจ็บกว่าเยอะเพราะรู้ว่า คนที่เราอยู่ด้วยกันมานาน กับไม่มีเยือไยให้กันเลย ทั้งๆ ที่ผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกันมากมาย จนเกือบประสบความสำเร็จ ไม่เคยทะเลอะกัน อยู่ด้วยกันปกติ แต่พอมีปัญหาต่างๆ เขามา เขาก็ใจออก มองผมเป็นเหมือนคนปัญญาอ่อน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ด้วยกันมานาน พอมีคนใหมเข้ามากลับมองผมได้เป็นแค่เพือ่น ผมไม่รู้ว่าผมจะทนได้นานแค่ไหน กับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวัน เขาเจ็บมาผมเจ็บกว่าเขาร้อยเท่า ผมต้องแกล้งว่าผมไม่เจ็บเพื่อ เขา เวลาเขามีปัญหากับทางนูนก็มาถามผม แล้วผมเป็นตัวอะไร จะออกก็ออกไม่ได้ จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ เหมือนโซ่ตวน ที่รัดขาไว้ ไม่มีใครให้ปรึกษา ต้องเก็บเรื่องนี้ไว่ แค่เราจนกว่าจะเคลียเสร็จ ผมว่าผมตัดเขาไม่ได้เพราะยังอยู๋ด้วยกัน ทำไมความผูกพันที่มีให้กันมามันหายไปไหน คิดได้แต่เรื่องที่ยังไม่เกิด ทั้งๆที่ยังไม่ได้ไปอยู่ด้วยกันกับเขา แต่มีปัญหาตลอด เจ็บทุกครังเจ็บตลอดเวลา แต่แกล้งว่าหายดี เพื่องานที่เราทำ ยอมทุกอย่าง แต่กลับไม่มีค่า แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร ผมมันคงดีเกินไป ยอมทุกอย่าง แม้แต่เรื่องไม่ควรยอมผมก็ยอมเพื่อคนที่ผมรัก ถึงจะเจ็บเจียนตาย ถ้าเขามีความสุขผมยอม แต่ถ้าเขาเจ็บ ผมคงเจ็บกว่าเขา 100 เท่า ทุกคนฟังเรือ่งของผม เขาก็บอกว่าโงกันหมด ผมก็รู้ตัวว่าผมโง แต่ผมอยากจะทำสิ่งที่มีความสุขในวาระสุดท้าย เพราะชีวิตผมต่อไป มันคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว สิ่งที่ผมคิดมันคงหายไป คงต้องกลับเพื่อนับหนึ่งใหม่ ผมเสียเวลาไปนานมากกับสิ่งที่ คิดว่ารัก เสียดายเวลามาก ทำไมไม่บอกเลิกกันตั้งแต่คบกันแรกๆ ว่ารักกันแบบเพื่อน มีคนอืนเข้ามา ผมกลายเป็นรักแบบเพื่อนผมงงตลอด มันเป็นไปได้หรอ อยู่ด้วยกันมา 5 ปี จนมีภาระผูกพันต่างๆ คิดว่ารักแบบเพื่อนมาตลอด ถ้านั้นผมก็โงมาตลอด 5 ปี สิ เหตุผลต่างๆ นาๆ มันเกิดขึ้นทุกวัน ผมเจ็บมาก เจ็บตลอด เจ็บทุกวัน อยากหาทางออกที่ดี เพื่อนๆคิดว่าผมควรทำอย่างไร