เราก็เป็นคนนึงที่มีปันหาเกี่ยวกับความรัก แต่มันจะเรียกว่ารักได้รึป่าวนะ เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน
เราเคยมีแฟน นิสัยเราก็คุยไปเรื่อยๆ จนมาเจอผช.คนนึง เราจึงตัดสินใจคบกับเขาตั้งแต่ม.ปลาย จนเข้ามหาลัยปี1 เราเรียนหนักมากก หนักจนไม่มีเวลา เรากับแฟนคุยกันน้อยลง ซึ่งตอนนั้นก็ยอมรับว่าเครียดมากก เราทะเลาะกันบ่อยมากกจนในสุดเราก็ตัดสินใจบอกเลิกกัน
ตอนนั้นเราท้อมาก เรียนก็ไม่ทันเพื่อน คะแนนสอบก้อออกมาไม่ดี ตอนนั้นเราอยู่หอในสถาบัน ต้องอยู่กับเมทที่ไม่รุ้จัก แต่เมทเราไม่ค่อยอยูห้องหรอก จนเราอยู่ตนเดียวสะมากกว่า ในที่สุดเราก้ได้มารู้จักเพื่อนคนนึง เราห้องติดกัน เขาเปนผญ.นะ บังเอิญเรียนคณะเดียวกัน แต่คนละสาขา ตอนนั้นยอมรับว่าเหงามากเรยละ แต่ก้อมีเขาคนนี้เข้ามาทำให้เราไม่เครียด เราสนิทกันมากก เขาทำให้เราทุกอย่าง ไม่ว่าเราจะอยากไปเที่ยวไหน อยากทำอะไร จนทำให้เราลืมเรื่องเครีนดๆไปได้เรย
นับตั้งแตาจากนั้นมาเราก็คุยกันมากขึ้น จนเพื่อนกลุ่มเราแซวว่า เขาแอบชอบเรารึป่าว แต่เราก็ไม่ได้สนใจ คิดแค่ว่าเราไม่ได้รุ้สึกอะไร เพราะเปนผญ.เหมือนกัน
จนกระทั่งเรขึ้นปี 2 เราสองคนก้อต่างย้ายหอ ออกไปยุหอนอก เขาก้อไปยุกะเพื่อนเขา เราก้อยุกะเพื่อนเรา ยอมรับว่า ตอนนั้นเรารุ้สึกแปลกๆเวลาที่เราไม่ได้เล่นกับเขาเหมือนเดิม นับตั้งแต่นั้นเราก็โทคุยกันทุกวัน จนเราคิดว่า เขาอยู่ในชีวิตเราไปสะแร้ว เราคุยกันมากขึ้นถามว่าคุยสไตแบบแฟนมั้ย ก้อไม่เชิงนะ แต่เรากลับรุ้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะปกติเราก็เปนคนคุยเล่นๆอยู่แร้ว
จนมาวันนึงเขาก็สนิทกะเพื่อนของเขาจนเหมือนจะลืมเรา เราก็เริ่มน้อยใจ แบบทำไมเขาไม่สนใจเราแบบก่อน ทำไมไม่โทหาเราบ่อยๆแบบก่อน ตอนนั้นเรานอยเรยละ เพื่อนเราก็เรยชวนเราไปสร้างสรรตามประสาเพื่อน ตอนนั้นเราก็เริ่มมึนๆ
สักพัก โทสับก็สั่น เขาโทมาหาเรา เรารับ เขาก้อบอกว่าให้กลับหอ เราก้อไม่สนใจ บอกว่า เราไม่อยากกลับ เราเบื่อ เราอึดอัด จนเขาก็พูดออกมาบอกว่า เป็นห่วง เราก้เรยพลั้งปากออกมาว่า จะสนใจทำไม ไม่ได้เป็นไรกัน เขาเงียบบบ.... เราก็เรยถามเขาไปว่า รักเรามั้ย เขาก็เงียบ... ทีนี้เราจะวาง เขาก็บอกเราว่า เขายอมเราทุกอย่าง ด้วยความที่โมโหตอนนั้น เราเรยบอกว่า ทุกอย่างนี่คืออะไร ถ้าเราจะหอมจะทำไร คือจะยอมเราหรอ เขาตอบกลับมาว่าใช่ ซึ่งตอนนั้นบอกเรยว่า เราหายมึนทันที รีบกลับมาหอ ทีนี้เราก็คุยกันมากกว่าเดิม คล้ายเป็นแฟนกัน แต่อันที่จริงเราไม่เคยบอกว่าคบกัน
จนวันนึง พอเวลาผ่านไปเนินนาน ก้อมีคนเข้ามาคุยกับเราบ้างนะ แต่เรากลับเฉยๆ ไม่อยากคุยกับใคร อยากคุยกับเขาคนเดียวมากกว่า
จนวันนึง เราบอกรักกัน เรารักเขามากนะ เขาก้อบอกว่ารักเรามากเช่นกัน แต่เราก้อไม่ได้ขอเขาเปนแฟน เพราะด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง
จนวันนึง เราคุยกัน และบอกว่า เรารักกันได้ แต่เราคบกันไมได้ พ่อกะแม่เราคงไม่ยอมรับ (ก่อนหน้านี้ผญ.มาจีบเราเยอะนะ มากกว่าผช.อีก ทุกคนคิดว่าเราเปนทอม แต่เราไม่ได้เป็น ไม่เคยคิดชอบผญ.ด้วย)
จนมาถึงเขา เราบอกกะเขาว่า ถ้ายังไม่มีใคร เรายังรักกันได้ คุยกันได้ แต่ถ้าเจอคนที่ถูกใจ ก็ไปจากเราได้ เราไม่ว่า
เขาก็ถามว่าทำไม เราก้อเงียบ.... แต่ใจจริงคือ เราสองคนเปนผญ.ลูกผญ.คนเดียวทั้งคู่ เรยอยากให้เปนไปตามธรรมชาติมากกว่า
จนตอนนี้ เรากับเขาก็ยังคุยกัน แต่น้อยลงกว่าเดิม เป็นเพราะเราโตขึ้น งานเยอะ เรียนหนัก
ตอนนี้เราปี 4 แร้ว เราก็ยังรักเขาอยู่นะ แต่เขาก้อเริ่มเปลี่ยนไปนิดๆ แต่เราก็เข้าใจละ ว่าเรียนหนัก จนเขาไม่ค่อยมีเวลาให้เรา
แต่อันที่จริงเราก้อไม่สามารถว่าเขาได้หรอก เพราะตอนนี้เราสองคนก็ยังไม่เคยพูดคำว่า คบกันเรย ไม่รุ้ว่าทำไมนะ
แต่ตอนนี้เราใกล้จบปี 4 แล้ว เรากลัวเราจะขาดเขาไม่ได้ถ้าเรียนจบไป เราเรยอยากจะห่างกับเขา แต่มันก็ทำไม่ได้สักที
เพื่อนๆคิดว่า เราจะห่างออกมาจากเขาดีมั้ย???? เรากลัวว่าวันนึงถ้าเรียนจบไป เรากลัวขาดเขาไม่ได้ กลัวในทุกๆสิ่ง เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นเพื่อนเหมือนเดิม ทั้งที่ใจเราไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่เราก็ตองทำในสิ่งที่ถูกต้อง
เราก้อไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เราไม่เคยชอบผญ. จนมาถึงเขา เราก็ไม่รุ้ว่าทำไม เราก้ไม่ได้เป็นทอม เป็นเพราะเราแพ้ความดีเขาใช่มั้ย .....
เราควรทำไงต่อจากนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆT^T กลัวถ้าบอกเลิกยุ่งกันไป เขาจะเกลียดเรา
รักกัน แต่คบกันไม่ได้ ต้องทำไง?
เราเคยมีแฟน นิสัยเราก็คุยไปเรื่อยๆ จนมาเจอผช.คนนึง เราจึงตัดสินใจคบกับเขาตั้งแต่ม.ปลาย จนเข้ามหาลัยปี1 เราเรียนหนักมากก หนักจนไม่มีเวลา เรากับแฟนคุยกันน้อยลง ซึ่งตอนนั้นก็ยอมรับว่าเครียดมากก เราทะเลาะกันบ่อยมากกจนในสุดเราก็ตัดสินใจบอกเลิกกัน
ตอนนั้นเราท้อมาก เรียนก็ไม่ทันเพื่อน คะแนนสอบก้อออกมาไม่ดี ตอนนั้นเราอยู่หอในสถาบัน ต้องอยู่กับเมทที่ไม่รุ้จัก แต่เมทเราไม่ค่อยอยูห้องหรอก จนเราอยู่ตนเดียวสะมากกว่า ในที่สุดเราก้ได้มารู้จักเพื่อนคนนึง เราห้องติดกัน เขาเปนผญ.นะ บังเอิญเรียนคณะเดียวกัน แต่คนละสาขา ตอนนั้นยอมรับว่าเหงามากเรยละ แต่ก้อมีเขาคนนี้เข้ามาทำให้เราไม่เครียด เราสนิทกันมากก เขาทำให้เราทุกอย่าง ไม่ว่าเราจะอยากไปเที่ยวไหน อยากทำอะไร จนทำให้เราลืมเรื่องเครีนดๆไปได้เรย
นับตั้งแตาจากนั้นมาเราก็คุยกันมากขึ้น จนเพื่อนกลุ่มเราแซวว่า เขาแอบชอบเรารึป่าว แต่เราก็ไม่ได้สนใจ คิดแค่ว่าเราไม่ได้รุ้สึกอะไร เพราะเปนผญ.เหมือนกัน
จนกระทั่งเรขึ้นปี 2 เราสองคนก้อต่างย้ายหอ ออกไปยุหอนอก เขาก้อไปยุกะเพื่อนเขา เราก้อยุกะเพื่อนเรา ยอมรับว่า ตอนนั้นเรารุ้สึกแปลกๆเวลาที่เราไม่ได้เล่นกับเขาเหมือนเดิม นับตั้งแต่นั้นเราก็โทคุยกันทุกวัน จนเราคิดว่า เขาอยู่ในชีวิตเราไปสะแร้ว เราคุยกันมากขึ้นถามว่าคุยสไตแบบแฟนมั้ย ก้อไม่เชิงนะ แต่เรากลับรุ้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะปกติเราก็เปนคนคุยเล่นๆอยู่แร้ว
จนมาวันนึงเขาก็สนิทกะเพื่อนของเขาจนเหมือนจะลืมเรา เราก็เริ่มน้อยใจ แบบทำไมเขาไม่สนใจเราแบบก่อน ทำไมไม่โทหาเราบ่อยๆแบบก่อน ตอนนั้นเรานอยเรยละ เพื่อนเราก็เรยชวนเราไปสร้างสรรตามประสาเพื่อน ตอนนั้นเราก็เริ่มมึนๆ
สักพัก โทสับก็สั่น เขาโทมาหาเรา เรารับ เขาก้อบอกว่าให้กลับหอ เราก้อไม่สนใจ บอกว่า เราไม่อยากกลับ เราเบื่อ เราอึดอัด จนเขาก็พูดออกมาบอกว่า เป็นห่วง เราก้เรยพลั้งปากออกมาว่า จะสนใจทำไม ไม่ได้เป็นไรกัน เขาเงียบบบ.... เราก็เรยถามเขาไปว่า รักเรามั้ย เขาก็เงียบ... ทีนี้เราจะวาง เขาก็บอกเราว่า เขายอมเราทุกอย่าง ด้วยความที่โมโหตอนนั้น เราเรยบอกว่า ทุกอย่างนี่คืออะไร ถ้าเราจะหอมจะทำไร คือจะยอมเราหรอ เขาตอบกลับมาว่าใช่ ซึ่งตอนนั้นบอกเรยว่า เราหายมึนทันที รีบกลับมาหอ ทีนี้เราก็คุยกันมากกว่าเดิม คล้ายเป็นแฟนกัน แต่อันที่จริงเราไม่เคยบอกว่าคบกัน
จนวันนึง พอเวลาผ่านไปเนินนาน ก้อมีคนเข้ามาคุยกับเราบ้างนะ แต่เรากลับเฉยๆ ไม่อยากคุยกับใคร อยากคุยกับเขาคนเดียวมากกว่า
จนวันนึง เราบอกรักกัน เรารักเขามากนะ เขาก้อบอกว่ารักเรามากเช่นกัน แต่เราก้อไม่ได้ขอเขาเปนแฟน เพราะด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง
จนวันนึง เราคุยกัน และบอกว่า เรารักกันได้ แต่เราคบกันไมได้ พ่อกะแม่เราคงไม่ยอมรับ (ก่อนหน้านี้ผญ.มาจีบเราเยอะนะ มากกว่าผช.อีก ทุกคนคิดว่าเราเปนทอม แต่เราไม่ได้เป็น ไม่เคยคิดชอบผญ.ด้วย)
จนมาถึงเขา เราบอกกะเขาว่า ถ้ายังไม่มีใคร เรายังรักกันได้ คุยกันได้ แต่ถ้าเจอคนที่ถูกใจ ก็ไปจากเราได้ เราไม่ว่า
เขาก็ถามว่าทำไม เราก้อเงียบ.... แต่ใจจริงคือ เราสองคนเปนผญ.ลูกผญ.คนเดียวทั้งคู่ เรยอยากให้เปนไปตามธรรมชาติมากกว่า
จนตอนนี้ เรากับเขาก็ยังคุยกัน แต่น้อยลงกว่าเดิม เป็นเพราะเราโตขึ้น งานเยอะ เรียนหนัก
ตอนนี้เราปี 4 แร้ว เราก็ยังรักเขาอยู่นะ แต่เขาก้อเริ่มเปลี่ยนไปนิดๆ แต่เราก็เข้าใจละ ว่าเรียนหนัก จนเขาไม่ค่อยมีเวลาให้เรา
แต่อันที่จริงเราก้อไม่สามารถว่าเขาได้หรอก เพราะตอนนี้เราสองคนก็ยังไม่เคยพูดคำว่า คบกันเรย ไม่รุ้ว่าทำไมนะ
แต่ตอนนี้เราใกล้จบปี 4 แล้ว เรากลัวเราจะขาดเขาไม่ได้ถ้าเรียนจบไป เราเรยอยากจะห่างกับเขา แต่มันก็ทำไม่ได้สักที
เพื่อนๆคิดว่า เราจะห่างออกมาจากเขาดีมั้ย???? เรากลัวว่าวันนึงถ้าเรียนจบไป เรากลัวขาดเขาไม่ได้ กลัวในทุกๆสิ่ง เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นเพื่อนเหมือนเดิม ทั้งที่ใจเราไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่เราก็ตองทำในสิ่งที่ถูกต้อง
เราก้อไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เราไม่เคยชอบผญ. จนมาถึงเขา เราก็ไม่รุ้ว่าทำไม เราก้ไม่ได้เป็นทอม เป็นเพราะเราแพ้ความดีเขาใช่มั้ย .....
เราควรทำไงต่อจากนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆT^T กลัวถ้าบอกเลิกยุ่งกันไป เขาจะเกลียดเรา