เกริ่นก่อนว่าเราคือผู้ป่วยมะเร็งระยะประคับประคอง.   ไม่รู้เวลาที่เหลือว่ากี่เดือน

พ่อแฟนเราเป็นพ่อบุญธรรม (จริงๆเป็นลุง)เอาแฟนเราจากพ่อแท้มาเพื่อจะให้เลี้ยงเค้าตอนแก่
แฟนเราโตมาด้วยลำแข้ง.  พอไม่พอใจก้อเตะ. ตี จนอาต้องเอาไปดูแลตั้งแต่เล็ก
เค้าไม่เคยทำงานเลย. นั่งกินนอนกินให้เมียเลี้ยง
พอแฟนเราโตถึงกลับไปอยู่ด้วย. ต่างคนต่างอยู่

พอเราคบกะแฟน ซื้อบ้าน. เค้าก้อเอาหลานมาแล้วไล่แฟนเราออกจากบ้านของเรา. เราเลยไปซื้อบ้านหลังใหม่
เค้าอยู่กับหลานไม่ค่อยมีไรกิน เรากับแฟนส่งเงินให้ทุกเดือนหลานก้อเอาของที่ซื้อไปกินหมด
อาเลยรับเค้าไปอยู่ใต้
วันนึงเค้าล้มเดินไม่ค่อยไหว ที่ใต้ก้อไม่เอาละโทตามแฟนเรา
เรากับแฟนสงสารเลยรับมาอยู่ด้วย
แรกๆก็ไม่มีอะไร
แต่หลังๆพอไม่พอใจ. ก็ฉี่เรี่ยราด. ไม่กินยา. เอาเท้าเขี่ยให้มันเลอะ
แฟนเค้าไปคุยเค้าจ้องหน้าแบบจะเอาให้ตาย. แฟนเลยถามว่าอยากอยู่กับใคร. เอาไรก้อบอก
ถ้าอยู่ด้วยกันก้อต้องออกกำลัง.  เดิน กินยา   พูดมากๆเข้า เค้ารับปาก

แต่ไม่หลังากนั้นก็ทำอีก. ทีนี้หนักคือ. เรายกข้าวไปให้ แกแก้ผ้านั่งในห้อง.   
เราไม่ไหวแล้ว. คนป่วยหนักมาดูแลคนป่วยธรรมดา เรารู้สึกไม่ปลอดภัย. รีบโทรตามแฟนมา
เค้าไม่พูดทำตาลอยๆ พอพูดโดนใจดำก้อหันมาจ้องหน้า.  แสดงว่ารู้เรื่อง. เพราะเค้าทำความสะอาดตัวเอง.  หลบจุดที่เค้าทำเลอะได้

แฟนเราเลยจับส่งโรงพยาบาล.   และฝากเบอร์หลานรักเค้าไว้กับรพ.
เราไม่อยากให้มาอยู่ด้วยแล้ว. ไม่ปลอดภัย
จะส่งเนอสเซอรี่ก็ไม่ไหว. ค่าใช้จ่ายรักษาตัวเราต่อเดือนสูงมาก
ทำไรไม่ถูกกะแฟน.  
มีทางเลือกไหนบ้างคะ.  แต่เรากับแฟนตัดใจได้แล้วนะคะ.
ว่าเราดูแลแกดีที่สุดแล้ว.  แต่จะให้ตามใจทุกเรื่องไม่ไหวอ่ะ. และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะไม่พอใจอะไร
สงสารตัวเองอยากมีเวลาที่เหลือให้มีความสุข. แต่ต้องมาทุกข์แบบนี้

ตอนนี้แกอยู่รพนะคะ. แต่ไม่กี่วันถ้าหลานเค้าไม่รับไปพยาบาลคงโทมาตาม