สวัสดีค่ะ พึ่งเริ่มเขียนกระทู้เพราะไม่รู้จะไปพูดหรือปรึกษาใครที่ไหน
เรามีโรคประจำตัวคือไทรอยด์ ฮอร์โมนทำงานต่ำ แต่ไม่ค่อยกินยา หยุดบ้างกินบ้าง
เมื่อต้นเดือนเมษาที่ผ่านมาเราไปผ่าตัดเสริมหน้าอก หลังจากนั้นก็พักยาวๆ อยู่แต่ในห้อง ปรกติเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อยอยู้แล้วขี้น้อยใจ แต่พอช่วงพักฟื้นก็ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งคิดน้อยใจคนรอบตัวกันไปใหญ่ว่าทำไมไม่มีใครมาสนใจเราเลย นี่เราเจ็บอยู่นะ (แต่เพราะเราทำตัวเอง) จากนั้นความคิดมันก็เพื่มมากขึ้น คิดว่าแฟนไม่รัก คิดว่าตัวเองไม่มีค่า น้อยใจในโชคชะตาว่าทำไมเราถึงไม่สวยไม่หุ่นดีเหมือนคนอื่นเขา ยิ่งเปิดเฟสบุ๊ค ยิ่งฟุ้งซ่านกันไปใหญ่ อยู่ดีๆก็ร้องไห้ เรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง ตอนพักฟื้นพักอยู่ที่ห้องกับแฟน ช่วงนั้นต้องไปหาหมอให้หมอตรวจบ่อยมาก รู้สึกเกรงใจแฟน ในใจแอบคิดว่าเค้าคงระอาเบื่อและคงไม่อยากพาเราไป แต่ต้องพาไปเพราะเราขอร้อง คือความรู้สึกเหมือนว่าเราเป็นภาระให้หมดทุกคน รู้สึกแฟนก็ไม่เหมือนแฟน จากนั้นก็เริ่มคิดไปว่าแม่ไม่รัก พี่ไม่รัก ทุกคนไม่รัก เพื่อนก็ไม่มี งานก็ไม่ได้ทำ เรียนก็ไม่จบ ไปเรียนเสริมสวยก็ไม่รู้เรื่อง ไม่อยากทำอะไรสักอย่าง ไม่อยากลุกออกจากที่นอน ไม่อยากเจอใคร เพราะอายที่ตัวเองเป็นคนไม่เอาไหน ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง รู้สึกทำนี้ก็บาปทำอย่างนั้นก็ผิด โอ้ยไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว แฟนก็พยายามคอยใจเย็นรองรับอารมณ์หงุดหงิดเราอยู่ตลอดเวลาจนบางครั้งเค้าขอไปเจอเพื่อน เราก็คิดอีกแล้วว่าเค้าคงทนเราไม่ได้คงจะทิ้งเราไปเร็วๆนี้ บอกตามตรงว่าทุกข์มาก แต่ในช่วงนี้เราไม่ได้กินยาไทรอยด์เลย พอมาอาการไทรอยด์เริ่มออกอาการเยอะขึ้น หนาว เคลียด รู้สึกไม่มีความสุกหรือกระตือรือล้นอะไร ที่สำคัญไม่มีความรู้สึกทางเพศเลย ไม่มีรอยยิ้มอยากหลับอย่างเดียวไม่อยากทำอะไร ก็เลยไปตรวจแล้วหมอบอกว่าไทรอยด์ทำงานต่ำมาก เพราะเริ่มเสียงแหบ หน้าบวมน้ำหนักขึ้น เบื่ออากหาร ผมร่วงมาก เชื่องช้า เบื่อหน่าย หมอเลยให้ยามากิน วันละเม็ดทุกวันเราก็ทำตามอย่างเคร่งครัด แต่เราอยากรู้ว่า ที่เราเครียดและมองโรค ในแง่ลบ และมีอาการคล้ายโรคซึมเศร้ามันเป็นเพราะฮอร์โมนเราทำงานต่ำหรือเรามีอาการเกี่ยวกับโรคประสาทแทรกอยู่ด้วย หรือว่าเราเป็นอะไร ใครสามารถให้คำแนะนำกับเราได้บ้าง เพราะตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ ไม่กล้าที่จะอยู่ในสังคมเลยเพราะไม่ว่าใครจะพูดทำอะไรเราก็เก็บเอามาคิดอยู่ในหัว หรือเวลาอยู่กับคนอื่นเราจะไม่เป็นตัวของตัวเองเลยคอยคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเค้าคงไม่ชอบเราเค้าคงหัวเราะเยาะเรา เค้าคงเแสร้งทำดีกับเรา เค้าไม่มีใครจริงใจเลย บางที่แม้กระทั่งกลับมาบ้านเจอแม่ก็ยังคิดว่าแม่ไม่ได้รักเราเลย รักพี่มากว่า ทำไมเราต้องคิดแบบนี้ ตอนนี้เลยไม่กล้าไว้ใจใครเลย ระแวงทุกคนไปหมด เราควรทำไงดี เราไม่รู้จะทำยังไง มันสับสนจริงๆค่ะ ความจริงกับความคิดเริ่มแยกกันไม่ออกแล้ว