เหตุผลละครมาก แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
เราคบกับพี่คนนึงมา 2 ปี แต่ใช่แบบ เจอหน้า ขอเบอร์ จีบ คบ อะไรนะคะ
เราเป็นพี่น้องกันมาก่อน คุยกันทุกเรื่อง เข้ากันได้ทุกอย่าง สนิทกันมาก่อนมากๆ แล้วมาคบกัน
คือตอนเป็นพี่น้อง เรารู้สึกดีกับเค้า คุยกันปกติ ไม่ได้คิดอะไร
แต่พอคบเป็นแฟนมาสักพัก เราเริ่มคิดว่าเราไม่เหมาะกับเค้าเลย

เค้าเป็นคนหล่อในมหาลัยค่ะ สาวๆชอบเยอะ ส่วนเรา เราคิดว่าตัวเองไม่สวยอะไรเลย
เค้าร้องเพลงเป็น เล่นดนตรีเพราะ ส่วนเราเล่นอะไรไม่เป็นสักอย่าง ร้องเพลงก็เพี้ยน เสียงก็ไม่เพราะ
เค้าเล่นกีฬา เค้าดูแลตัวเองดีมาก มีกล้าม มีซิกแพ็ค  เราไม่ได้ปล่อยตัวเองแต่ก็ไม่ได้ดูแลตัวเองดีขนาดนั้น
เค้าเรียนคณะนึงอยู่แล้ว และก็เรียนเสริมอีกทางด้วย เรียนเก่ง ขยัน
วางแผนอนาคตที่ดีของตัวเอง ต่างจากเราค่ะ เราเป็นคนหัวดี หัวไว นั่นทำให้เราไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่
เช่น อาจารย์สอนญี่ปุ่น 2 ชม. เราไปอ่านเองไม่ถึงครึ่งชม. เราก็เข้าใจเนื้อหาในบทนี้ เราเลยไม่ค่อยตั้งใจเรียนในห้อง
อีกอย่าง เค้าเป็นคนดีค่ะ ไม่ได้เนิร์ดเด็กเรียน แต่ก็ไม่ได้เจ้าชู้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอะไร อย่างที่บอก เราสนิทกีนมาก่อนมากๆ
มากเหมือนบัดดี้กัน แบบผู้ชายเพื่อนสนิทผู้ชายเลย แต่เรา ญ พี่เค้า ช นะ

เรารู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับพี่เค้าเลย ไม่ใช่ว่า เค้าดีเกินไปนะคะ เรานี่แหละที่ดีไม่พอ
อยากห่างจากเค้า แล้วค่อยๆหายไป แต่เราเสียดายความทรงจำ ไม่ใช่ความทรงจำช่วงที่เป็นแฟน แต่เป็นช่วงที่เป็นพี่น้องกัน
เรามีความทรงจำด้วยกันเยอะมาก ไปเที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ถ่ายรูปกัน ให้ของขวัญกัน ใช้เวลาด้วยกัน เป็นคนสำคัญของกันและกัน
เสียดายความทรงจำทุกอย่าง เสียดายพี่ชายที่ดีที่สุด เสียใจถ้าหากคนที่เราปรึกษาได้ทุกอย่าง คนที่อยู่ข้างเราเสมอไม่ว่าเราจะเจอปัญหาอะไร
แต่เรานึกภาพไม่ออกว่าจะกลับไปเป็นพี่น้องยังไง ความรู้สึกตอนนี้คือเราไม่เหมาะกับพี่เค้าเลย