คำถามนี้ใหญ่พอๆกับเอกภพและ(เกือบ)เก่าแก่พอๆกับเวลา เรามาจากที่ไหน? และทำไมเรามาอยู่ที่นี่? นั่นอาจฟังดูเหมือนคำถามสำหรับนักปรัชญา แต่ถ้าคุณถามหาคำตอบที่เป็นวิทยาศาสตร์กว่า ลองถามนักดาราศาสตร์ดู

เอกภพเป็นภาพโฮโลแกรม

ลองมองที่โฮโลแกรมธรรมดาที่พิมพ์บนพื้นผิว 2 มิติ คุณจะเห็นภาพฉาย 3 มิติ ลดขนาดของแต่ละจุดที่ประกอบเป็นภาพลง แล้วโฮโลแกรมจะคมชัดขึ้น ในทศวรรษ 1990 นักฟิสิกส์ตระหนักว่าบางสิ่งบางอย่างแบบนี้อาจจะกำลังเกิดขึ้นกับเอกภพของเรา

ฟิสิกส์คลาสสิคอธิบายผืนผ้าของกาล-อวกาศเป็นโครงสร้าง 4 มิติ มีอวกาศ 3 มิติและเวลาอีก 1 มิติ ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของไอน์สไตน์กล่าวว่า ในระดับพื้นฐานที่สุดผืนผ้านี้ควรราบเรียบและมีความต่อเนื่อง แต่นั่นคือก่อนหน้ากลศาสตร์ควอนตัมจะเกิดขึ้น ในขณะที่สัมพัทธภาพอธิบายเอกภพได้เป็นอย่างดีในระดับที่มองเห็นได้ ฟิสิกส์ควอนตัมบอกเราทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับวิธีที่สิ่งต่างๆทำงานในระดับของอะตอมและอนุภาคที่เล็กกว่าอะตอม ตามทฤษฎีควอนตัมแล้วถ้าคุณตรวจสอบผืนผ้าของกาล-อวกาศได้ใกล้เพียงพอ มันควรทำจากเม็ดเล็กๆ ของข้อมูล แต่ละเม็ดเล็กกว่าโปรตอน 100,000,000,000,000,000,000 เท่า

นักฟิสิกส์สแตนฟอร์ด เลียวนาร์ด ซัสส์คินด์ และผู้ได้รับรางวัลโนเบลเจอราร์ด ทูฟท์ แต่ละคนได้นำเสนอการคำนวณที่แสดงให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณพยายามรวมคำอธิบายของกาล-อวกาศแบบควอนตัมและสัมพัทธภาพเข้าด้วยกัน พวกเขาพบว่าในทางคณิตศาสตร์แล้ว ผืนผ้าควรเป็นพื้นผิว 2 มิติ และแต่ละเม็ดควรเป็นเหมือนจุดในภาพจักรวาลขนาดใหญ่ ที่กำหนด”ความละเอียด”ของเอกภพ 3 มิติของเรา กลศาสตร์ควอนตัมยังบอกเราด้วยว่าเม็ดเล็กๆเหล่านี้ควรประสบกับการสั่นกระเพื่อมแบบสุ่มที่อาจเบลอภาพฉายได้เป็นครั้งคราว และนั่นสามารถตรวจพบได้ เมื่อเดือนที่แล้วนักฟิสิกส์ที่หน่วยงานด้านพลังงานของสหรัฐ FERMI LAB เริ่มเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยอุปกรณ์ที่เรียกว่าโฮโลมิเตอร์ซึ่งเป็นการจัดเรียงตัวของเลเซอร์และกระจกความไวสูง อุปกรณ์ชิ้นนี้ถูกปรับแต่งอย่างละเอียดให้เก็บรวบรวมความเคลื่อนไหวเล็กน้อยในกาล-อวกาศและเปิดเผยว่าจริงๆแล้วมันแตกเป็นเม็ดที่ระดับสเกลที่เล็กที่สุดหรือไม่ การทดลองนี้ควรเก็บรวบรวมข้อมูลอย่างน้อยหนึ่งปี ดังนั้นเราอาจรู้ในไม่ช้านี้ถ้าเรากำลังอาศัยอยู่ในโฮโลแกรม

http://www.smithsonianmag.com/science/what-universe-real-physics-has-some-mind-bending-answers-180952699/?no-ist