ขอเกริ่นก่อนว่าครอบครัวเป็นคนจีนค่ะ รุ่นยายเสื่อผืนหมอนใบโล้สำเภามาแบบนั้นเลย
ทำมาหากินกันลำบากลำบน จึงไม่มีความอบอุ่นในครอบครัว
ตากับยายเราเลิกกันเพราะตามียายใหม่ และยายแท้ๆของเราก็ฆ่าตัวตาย ทิ้งแม่กับน้าเราไว้
โดยที่ยายใหม่กับตาก็จะไม่เลี้ยงแม่กับน้าอีกต่อไป พี่สาว 2 คนของตา(ซึ่งเราเรียกว่ายาย)ก็เลยรับแม่กับน้ามาเลี้ยง
แต่ก็เลี้ยงอย่างเด็กรับใช้ คือให้กินอยู่เรียนหนังสือ แต่ไม่ได้ให้ความรัก เลี้ยงมาอย่างเด็กรับใช้จริงๆ ให้แม่กับน้าเราทำงานบ้าน เลี้ยงน้องๆคนอื่นๆ ขายของ
ถ้าทำไม่ถูกใจก็จะถูกตบตี ด่า
ดังนั้นแม่เราก็จะเกลียดตา ยายใหม่ และยาย มาก มากกกกกกกกกกกกค่ะ และทำให้แม่เราเหมือนเป็นคนโรคประสาทนิดๆด้วย คือถ้าพูดเรื่องครอบครัวแม่เราจะก้าวร้าว ขึ้น
กรูเลย
จบการเกริ่นพื้นฐานครอบครัวแม่
มาถึงเรื่องของเราค่ะ
เราเห็นแม่โดนกระทำมาตั้งแต่เด็กๆ แม่ซื้ออะไรมาไว้ที่บ้าน ยายต้องเรียกให้ลูกๆตา ลูกๆน้องชายคนอื่นมาขนเอาไป
แม่กัดฟันส่งเราเรียนโรงเรียนเอกชน เราจะมีหนังสือแบบเรียนที่ไม่เหมือนหลานๆคนอื่น ก็จะโดนยายสั่งให้มาเอาไปเพื่อใช้สอนพิเศษหลานคนอื่น
แม่เราอดทนจนเก็บเงินได้ก้อนนึง จึงซื้อบ้านแล้วย้ายออกไป หลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยไปเหยียบบ้านยาย หรือไปให้ยายเห็นหน้าอีกเลย
ตอนนี้เราทำงานแล้ว ยายก็แก่มากแล้ว (อายุ 90) ยายไม่ได้แต่งงาน โดยยายจะเลี้ยงดู+ยกเงิน+ที่ดินให้กับหลานๆเขาหลายคน ร่วมๆ 10 ล้าน (ราคาตั้งต้นนะคะ ปัจจุบันไม่รู้เท่าไหร่แล้ว) ตอนนี้ยายไม่เหลืออะไรเลยค่ะ ทั้งเงิน ที่ดิน บ้านที่อยู่นี่ก็ยกให้หลานคนอื่นไปแล้ว
แต่หลานๆทั้ง 10 คนพอได้เงิน ได้ที่ดิน ไปจากยายแล้วก็ทิ้งยายไปหมด ไม่เคยมาดูดำดูดี ยายไม่สบายก็ต้องคลานออกจากห้องมาหุงข้าวกินเอง
เราทนเห็นสภาพแบบนี้ไม่ไหวค่ะ ถึงยายจะเคยร้ายยังไง ยายก็เลี้ยงแม่มา แล้วก็เคยดูแลเราตอนเราเด็กๆ เราก็เลยตัดสินใจที่จะมาอยู่บ้านนี้กับยายเพื่อดูแลยาย
ซึ่งเราต้องเสียสละความสะดวกสบายอย่างมาก เพราะบ้านยายเก่า พัง แถมอยู่หลังสลัม คือต้องเดินลุยดงสลัมเน่าๆไปก่อนถึงจะเข้าตัวบ้านได้
เราขอให้ยายย้ายไปอยู่กับเรา ยายก็ไม่ไป เพราะยายรู้ว่าแม่เกลียดยายมาก อยู่ร่วมกันไม่ได้แน่นอน และยายก็ติดบ้านนี้มาก ขอตายที่บ้านนี้
แม่เราก็ไม่ชอบที่เราไปอยู่บ้านยาย เพราะเท่ากับว่าแม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว แม่ก็เหงา+กลัว
เรา แม่ และ น้า จึงหุ้นเงินกันจ้างคนมาดูแลยาย เพื่อแบ่งเบาภาระของเราไปได้อีกมาก
ปัญหามาเกิดเอาช่วงนี้
คือแม่เราจะไปเที่ยวต่างประเทศประมาณ 20 วัน ทำให้เราต้องกลับบ้านเพื่อไปดูแลบ้าน และหมาแก่ๆที่เราและแม่รักมากๆ
แล้วลูกจ้างที่เราจ้างมาช่วยดูยายก็ลาขอลากลับบ้าน จนตอนนี้ผ่านไป 15 วันแล้วยังไม่กลับมา ก็คงจะไปแล้วไปเลย
น้าเราซึ่งอยู่บ้านใกล้ยายที่สุด ก็ป่วย เดินไปสะดวก คือตัวเองก็จะเอาตัวไม่รอดกับสุขภาพของตัวเอง มาดูแลยายไม่ไหว
เมื่อคืนเราเลยโทรไปเล่าให้แม่ฟังว่าเราเหนื่อยมากเลยช่วงนี้ งานก็เยอะ แถมลูกจ้างก็ไม่อยู่อีก ช่วงแม่ไปเมืองนอกเราจะทำไงดี ทั้งงาน ทั้งบ้านยาย บ้านเรา
แม่ก็ด่าเราว่า "
มันโง่ วิ่งหัวซุกหัวซุนไปให้เขาจิกหัวใช้ สะใจมั๊ยล่ะ มีเงินมีที่ดินก็แจกคนอื่นเขาหมด พอเขาได้ไปก็หายหัว นั่นเขาฉลาด ทำไม
โง่อย่างนี้ โง่แบบนี้ก็ต้องทนลำบากไป"
เราเสียใจมาก เลยเดินไปบ้านน้า ให้น้าหาคนมาช่วยชั่วคราว น้าเราพูดว่า "โธ่ งานแค่นี้ไม่เห็นจะหนักเลย แค่งานบ้านเล็กๆน้อยๆ ยายก็ยังพอจะช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่งั้นก็ตื่นสักตีสี่ จะได้ไปทำงานทัน"
อึ้งงงงเป็นครั้งที่ 2 เมื่อเช้าเราเลยพูดกับยายว่า เราจะหาคนมาช่วยชั่วคราวนะ เพราะเราวิ่งรอก 2 บ้านไม่ไหว ยายโมโหมาก แล้วพูดว่า "แกไม่รู้ใจคน แกจะเอาใครมา แล้วถ้ามาบีบคอฉันตายจะทำยังไง ถ้าแกอยู่ไม่ได้แกก็ไปนะ ไปเลย ฉันจะวานคนไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ฉันวันละถุง เดี๋ยวฉันอุ่นกินเอง"
ซึ่ง ...
แม่ไม่เข้าใจเหรอว่า เราก็ห่วงแม่ไม่แพ้ยายเลย ที่เราตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่เพราะเราโง่ แต่เพราะแม่ยังช่วยตัวเองได้ดี แต่ยายไม่มีใครเลย เราก็ต้องเสียสละความสุขส่วนตัวมากมายเพื่อมาดูแลยาย เราต้องทิ้งบ้านสวยๆสงบๆ พื้นที่กว้างๆ อากาศดีๆ ห้องนอนแอร์เย็นๆ มานอนบ้านเก่าๆหลังสลัม
น้าไม่เข้าใจเหรอว่า งานประจำที่เราทำก็มากอยู่แล้ว ทุกวันนี้พอไม่มีลูกจ้าง เราต้องตื่นตีห้ามาทำกับข้าวไว้สำหรับมื้อเช้า-กลางวัน เลิกงานก็ต้องรีบตาหูเหลือกเพื่อกลับมาทำมื้อเย็น ล้างจาน ซักผ้า จ่ายกับข้าว เทกระโถนปัสสาวะ อาบน้ำให้ยาย จัดยา เราไม่เคยได้ไปเที่ยว ได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นมาเกือบ 6 ปีแล้ว
ยายไม่เข้าใจเหรอว่า เราเป็นห่วงเขาที่สุด เราปล่อยเขาอยู่คนเดียวไม่ได้ เขาต้องใช้วอร์คเกอร์ 4 ขา หกล้มก็บ่อย บ้านก็เก่า ไม่ได้สะดวกสบาย ถ้าต้องกินข้าวคนเดียวก็ไม่ค่อยจะยอมกิน ไหนจะเรื่องความสะอาดอีก
แม่ ยาย น้า ต้องการอะไรจากเราคะ ?
เราก็พยายามแล้ว เราไม่ได้โง่ ไม่ได้ไม่สู้งาน ไม่ได้อยากจะทิ้งยาย
เราต้องทำยังไงเหรอคะถึงจะดี
แบบนี้ แม่ ยาย น้า คิดกับเรายังไงคะ ?
ทำมาหากินกันลำบากลำบน จึงไม่มีความอบอุ่นในครอบครัว
ตากับยายเราเลิกกันเพราะตามียายใหม่ และยายแท้ๆของเราก็ฆ่าตัวตาย ทิ้งแม่กับน้าเราไว้
โดยที่ยายใหม่กับตาก็จะไม่เลี้ยงแม่กับน้าอีกต่อไป พี่สาว 2 คนของตา(ซึ่งเราเรียกว่ายาย)ก็เลยรับแม่กับน้ามาเลี้ยง
แต่ก็เลี้ยงอย่างเด็กรับใช้ คือให้กินอยู่เรียนหนังสือ แต่ไม่ได้ให้ความรัก เลี้ยงมาอย่างเด็กรับใช้จริงๆ ให้แม่กับน้าเราทำงานบ้าน เลี้ยงน้องๆคนอื่นๆ ขายของ
ถ้าทำไม่ถูกใจก็จะถูกตบตี ด่า
ดังนั้นแม่เราก็จะเกลียดตา ยายใหม่ และยาย มาก มากกกกกกกกกกกกค่ะ และทำให้แม่เราเหมือนเป็นคนโรคประสาทนิดๆด้วย คือถ้าพูดเรื่องครอบครัวแม่เราจะก้าวร้าว ขึ้น
จบการเกริ่นพื้นฐานครอบครัวแม่
มาถึงเรื่องของเราค่ะ
เราเห็นแม่โดนกระทำมาตั้งแต่เด็กๆ แม่ซื้ออะไรมาไว้ที่บ้าน ยายต้องเรียกให้ลูกๆตา ลูกๆน้องชายคนอื่นมาขนเอาไป
แม่กัดฟันส่งเราเรียนโรงเรียนเอกชน เราจะมีหนังสือแบบเรียนที่ไม่เหมือนหลานๆคนอื่น ก็จะโดนยายสั่งให้มาเอาไปเพื่อใช้สอนพิเศษหลานคนอื่น
แม่เราอดทนจนเก็บเงินได้ก้อนนึง จึงซื้อบ้านแล้วย้ายออกไป หลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยไปเหยียบบ้านยาย หรือไปให้ยายเห็นหน้าอีกเลย
ตอนนี้เราทำงานแล้ว ยายก็แก่มากแล้ว (อายุ 90) ยายไม่ได้แต่งงาน โดยยายจะเลี้ยงดู+ยกเงิน+ที่ดินให้กับหลานๆเขาหลายคน ร่วมๆ 10 ล้าน (ราคาตั้งต้นนะคะ ปัจจุบันไม่รู้เท่าไหร่แล้ว) ตอนนี้ยายไม่เหลืออะไรเลยค่ะ ทั้งเงิน ที่ดิน บ้านที่อยู่นี่ก็ยกให้หลานคนอื่นไปแล้ว
แต่หลานๆทั้ง 10 คนพอได้เงิน ได้ที่ดิน ไปจากยายแล้วก็ทิ้งยายไปหมด ไม่เคยมาดูดำดูดี ยายไม่สบายก็ต้องคลานออกจากห้องมาหุงข้าวกินเอง
เราทนเห็นสภาพแบบนี้ไม่ไหวค่ะ ถึงยายจะเคยร้ายยังไง ยายก็เลี้ยงแม่มา แล้วก็เคยดูแลเราตอนเราเด็กๆ เราก็เลยตัดสินใจที่จะมาอยู่บ้านนี้กับยายเพื่อดูแลยาย
ซึ่งเราต้องเสียสละความสะดวกสบายอย่างมาก เพราะบ้านยายเก่า พัง แถมอยู่หลังสลัม คือต้องเดินลุยดงสลัมเน่าๆไปก่อนถึงจะเข้าตัวบ้านได้
เราขอให้ยายย้ายไปอยู่กับเรา ยายก็ไม่ไป เพราะยายรู้ว่าแม่เกลียดยายมาก อยู่ร่วมกันไม่ได้แน่นอน และยายก็ติดบ้านนี้มาก ขอตายที่บ้านนี้
แม่เราก็ไม่ชอบที่เราไปอยู่บ้านยาย เพราะเท่ากับว่าแม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว แม่ก็เหงา+กลัว
เรา แม่ และ น้า จึงหุ้นเงินกันจ้างคนมาดูแลยาย เพื่อแบ่งเบาภาระของเราไปได้อีกมาก
ปัญหามาเกิดเอาช่วงนี้
คือแม่เราจะไปเที่ยวต่างประเทศประมาณ 20 วัน ทำให้เราต้องกลับบ้านเพื่อไปดูแลบ้าน และหมาแก่ๆที่เราและแม่รักมากๆ
แล้วลูกจ้างที่เราจ้างมาช่วยดูยายก็ลาขอลากลับบ้าน จนตอนนี้ผ่านไป 15 วันแล้วยังไม่กลับมา ก็คงจะไปแล้วไปเลย
น้าเราซึ่งอยู่บ้านใกล้ยายที่สุด ก็ป่วย เดินไปสะดวก คือตัวเองก็จะเอาตัวไม่รอดกับสุขภาพของตัวเอง มาดูแลยายไม่ไหว
เมื่อคืนเราเลยโทรไปเล่าให้แม่ฟังว่าเราเหนื่อยมากเลยช่วงนี้ งานก็เยอะ แถมลูกจ้างก็ไม่อยู่อีก ช่วงแม่ไปเมืองนอกเราจะทำไงดี ทั้งงาน ทั้งบ้านยาย บ้านเรา
แม่ก็ด่าเราว่า "
เราเสียใจมาก เลยเดินไปบ้านน้า ให้น้าหาคนมาช่วยชั่วคราว น้าเราพูดว่า "โธ่ งานแค่นี้ไม่เห็นจะหนักเลย แค่งานบ้านเล็กๆน้อยๆ ยายก็ยังพอจะช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่งั้นก็ตื่นสักตีสี่ จะได้ไปทำงานทัน"
อึ้งงงงเป็นครั้งที่ 2 เมื่อเช้าเราเลยพูดกับยายว่า เราจะหาคนมาช่วยชั่วคราวนะ เพราะเราวิ่งรอก 2 บ้านไม่ไหว ยายโมโหมาก แล้วพูดว่า "แกไม่รู้ใจคน แกจะเอาใครมา แล้วถ้ามาบีบคอฉันตายจะทำยังไง ถ้าแกอยู่ไม่ได้แกก็ไปนะ ไปเลย ฉันจะวานคนไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ฉันวันละถุง เดี๋ยวฉันอุ่นกินเอง"
ซึ่ง ...
แม่ไม่เข้าใจเหรอว่า เราก็ห่วงแม่ไม่แพ้ยายเลย ที่เราตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่เพราะเราโง่ แต่เพราะแม่ยังช่วยตัวเองได้ดี แต่ยายไม่มีใครเลย เราก็ต้องเสียสละความสุขส่วนตัวมากมายเพื่อมาดูแลยาย เราต้องทิ้งบ้านสวยๆสงบๆ พื้นที่กว้างๆ อากาศดีๆ ห้องนอนแอร์เย็นๆ มานอนบ้านเก่าๆหลังสลัม
น้าไม่เข้าใจเหรอว่า งานประจำที่เราทำก็มากอยู่แล้ว ทุกวันนี้พอไม่มีลูกจ้าง เราต้องตื่นตีห้ามาทำกับข้าวไว้สำหรับมื้อเช้า-กลางวัน เลิกงานก็ต้องรีบตาหูเหลือกเพื่อกลับมาทำมื้อเย็น ล้างจาน ซักผ้า จ่ายกับข้าว เทกระโถนปัสสาวะ อาบน้ำให้ยาย จัดยา เราไม่เคยได้ไปเที่ยว ได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นมาเกือบ 6 ปีแล้ว
ยายไม่เข้าใจเหรอว่า เราเป็นห่วงเขาที่สุด เราปล่อยเขาอยู่คนเดียวไม่ได้ เขาต้องใช้วอร์คเกอร์ 4 ขา หกล้มก็บ่อย บ้านก็เก่า ไม่ได้สะดวกสบาย ถ้าต้องกินข้าวคนเดียวก็ไม่ค่อยจะยอมกิน ไหนจะเรื่องความสะอาดอีก
แม่ ยาย น้า ต้องการอะไรจากเราคะ ?
เราก็พยายามแล้ว เราไม่ได้โง่ ไม่ได้ไม่สู้งาน ไม่ได้อยากจะทิ้งยาย
เราต้องทำยังไงเหรอคะถึงจะดี