คันปากอยากแฉสักหน่อย เรื่องของเรื่องคือผมเป็นสถาปนิกและมีความคิดว่าจะปลูกบ้านขายที่ จ.น่าน
คือเวลาผมมาอยู่ที่นี่ จะชอบมายุ่งวุ่นวายกับผมไม่ว่าจะเป็นเรื่องการออกแบบ เรื่องซื้อของ เรื่องต่างๆจิปาถะ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้จะชอบใจสักเท่าไหร่เพราะรสนิยมคนละแบบ คนละขั้ว
ทุกๆครั้งที่ผมจะเอาคนงานคนโน้นคนนี้เข้ามาแกก็จะมาไซโคให้เอาคนของแก ดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ แต่พอผิดพลาดกับโบ้ยสารพัด พูดง่ายๆแกไม่รู้จักคำว่ารับผิดชอบ อะไรที่เคยพูด ต่อมาก็บอกว่าเปล่า และเฉไฉ ไม่รับผิดชอบ จะต้องเป็นผมทุกครั้งที่ต้องมารับผิดชอบในเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกครั้งไป แต่พอมีเรื่องดีๆแกรับเอง จัดพวกแม่แร่งเข้าพวกไหนดี
และคนแถวบ้านแถวที่ผมอยู่ ส่วนใหญ่ชอบ เจือกเรื่องชาวบ้านเอามากๆโดยเฉพาะแม่ยาย พ่อตาก็ไปจีบคนข้างบ้าน เวลาผมสร้างบ้านหรือออกแบบอะไร แกบอกไม่สวยและก็ไปบอกว่าบ้านอื่นสวย ซึ่งบ้านแถวนี้หน้าตาคล้ายกันไปหมด ผมเอาหนังสือ เอารูป ของพวก le corbusier, herzog, ando, zaha ... แกดูไม่เข้าใจ และพวก แม่แร่ง ก็พยายามยัดเยียดแนวความคิดมนุษย์ถ้ำให้ผม เชื่อไหมว่า ถ้าผมไม่รับผมก็ผิดอีก หาว่าไม่เคารพผู้ใหญ่ แต่ถ้าผมรับผมก็ผิดต่อท่านอาจารณ์ต่างๆและแนวความคิดของตนเองอีก ผมไม่รู้จะทนอยู่ท่ามกลางapeอายุมากได้สักเท่าไหร่ งานก็ไม่รู้จะบรรไลวายปวงถึงเมื่อไหร่
อยากดัดนิสัยApe มีเซรุ่มประเภทไหนไหมที่จับพวกแม่แร่งจะหายขาดจากโรคชอบเจือกเรื่องชาวบ้านกับหลงตัวเอง ผมก็เคยพูดนะว่าถ้าที่มหาลัยสอนไม่ถูก หรือไปเรียนเมืองนอกไม่ดี กรุเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเสียตังค์ ส่งลูกส่งหลานไปเรียนทำห่านทำไม ในเมื่อกลับมาพวกแม่แร่งก็ไม่เคยฟังแนวความคิดอื่นๆนอกจากพวกแม่แร่งเอง มะลึงค์ก็ให้ลูกให้หลานมะลึงค์ เรียนกับมะลึงค์เองไปเลยและใช้ชีวิตอยู่ในกะลาอย่างสบายใจไปเลย
ผมมีโอกาศได้ไปพบไปเรียนในต่างแดนกลับมาทำงานสักพัก เจอและแต่งงานกับภรรยาที่กทม แต่ต้องมาผจญภัยที่น่านประมาณ2ปี ผมต้องรอดและหวนคืนมีชีวิตที่ศิวิไลเช่นเดิมให้ได้
อันตรายในป่าแห่งนี้ช่างน่ากลัวกว่า การผจญภัยในเรื่องเพชรพระอุมาเสียอีก ระพิณ ไพรวัลย์ เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ผมจะปกป้องลูกและภรรยา ให้พ้นจาก เชื้อไวรัสเต่าล้านปีและวานรป่าพวกนี้ให้จงได้ พ่อจะทุบกะลาใบนี้ให้แตกเป็นเสี่ยงๆเอง ถ้าพ่อยังไม่ตายและมีเชื้อไม่เข้าสู่กระแสเลือดซะก่อน
แฉ....สุดเซ็ง พ่อตาแม่ยาย
คือเวลาผมมาอยู่ที่นี่ จะชอบมายุ่งวุ่นวายกับผมไม่ว่าจะเป็นเรื่องการออกแบบ เรื่องซื้อของ เรื่องต่างๆจิปาถะ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้จะชอบใจสักเท่าไหร่เพราะรสนิยมคนละแบบ คนละขั้ว
ทุกๆครั้งที่ผมจะเอาคนงานคนโน้นคนนี้เข้ามาแกก็จะมาไซโคให้เอาคนของแก ดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ แต่พอผิดพลาดกับโบ้ยสารพัด พูดง่ายๆแกไม่รู้จักคำว่ารับผิดชอบ อะไรที่เคยพูด ต่อมาก็บอกว่าเปล่า และเฉไฉ ไม่รับผิดชอบ จะต้องเป็นผมทุกครั้งที่ต้องมารับผิดชอบในเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกครั้งไป แต่พอมีเรื่องดีๆแกรับเอง จัดพวกแม่แร่งเข้าพวกไหนดี
และคนแถวบ้านแถวที่ผมอยู่ ส่วนใหญ่ชอบ เจือกเรื่องชาวบ้านเอามากๆโดยเฉพาะแม่ยาย พ่อตาก็ไปจีบคนข้างบ้าน เวลาผมสร้างบ้านหรือออกแบบอะไร แกบอกไม่สวยและก็ไปบอกว่าบ้านอื่นสวย ซึ่งบ้านแถวนี้หน้าตาคล้ายกันไปหมด ผมเอาหนังสือ เอารูป ของพวก le corbusier, herzog, ando, zaha ... แกดูไม่เข้าใจ และพวก แม่แร่ง ก็พยายามยัดเยียดแนวความคิดมนุษย์ถ้ำให้ผม เชื่อไหมว่า ถ้าผมไม่รับผมก็ผิดอีก หาว่าไม่เคารพผู้ใหญ่ แต่ถ้าผมรับผมก็ผิดต่อท่านอาจารณ์ต่างๆและแนวความคิดของตนเองอีก ผมไม่รู้จะทนอยู่ท่ามกลางapeอายุมากได้สักเท่าไหร่ งานก็ไม่รู้จะบรรไลวายปวงถึงเมื่อไหร่
อยากดัดนิสัยApe มีเซรุ่มประเภทไหนไหมที่จับพวกแม่แร่งจะหายขาดจากโรคชอบเจือกเรื่องชาวบ้านกับหลงตัวเอง ผมก็เคยพูดนะว่าถ้าที่มหาลัยสอนไม่ถูก หรือไปเรียนเมืองนอกไม่ดี กรุเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเสียตังค์ ส่งลูกส่งหลานไปเรียนทำห่านทำไม ในเมื่อกลับมาพวกแม่แร่งก็ไม่เคยฟังแนวความคิดอื่นๆนอกจากพวกแม่แร่งเอง มะลึงค์ก็ให้ลูกให้หลานมะลึงค์ เรียนกับมะลึงค์เองไปเลยและใช้ชีวิตอยู่ในกะลาอย่างสบายใจไปเลย
ผมมีโอกาศได้ไปพบไปเรียนในต่างแดนกลับมาทำงานสักพัก เจอและแต่งงานกับภรรยาที่กทม แต่ต้องมาผจญภัยที่น่านประมาณ2ปี ผมต้องรอดและหวนคืนมีชีวิตที่ศิวิไลเช่นเดิมให้ได้
อันตรายในป่าแห่งนี้ช่างน่ากลัวกว่า การผจญภัยในเรื่องเพชรพระอุมาเสียอีก ระพิณ ไพรวัลย์ เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ผมจะปกป้องลูกและภรรยา ให้พ้นจาก เชื้อไวรัสเต่าล้านปีและวานรป่าพวกนี้ให้จงได้ พ่อจะทุบกะลาใบนี้ให้แตกเป็นเสี่ยงๆเอง ถ้าพ่อยังไม่ตายและมีเชื้อไม่เข้าสู่กระแสเลือดซะก่อน