เริ่มเรื่องเลยนะคะ เรากับแฟนอายุห่างกันมากค่ะ เขาเป็นผู้ใหญ่กว่า นิสัยก็เหมือนผู้ใหญ่
ไม่ได้มาใส่ใจอะไรเรามาก คุยโทรศัพท์กันวันละครั้ง ครั้งละไม่กี่นาที แล้วเขาก็จะขอวางก่อนตลอด
เหมือนโทรมาพอเป็นพิธี  เวลาเรามีเรื่องอะไรอยากปรึกษาอยากคุย ตอนเหนื่อย ตอนท้อก็คุยไม่ค่อยได้
เพราะเขาจะดุว่าไม่โตซะที คิดแต่เรื่องไร้สาระ  ไม่เข้มแข็งเสียที บลาๆ  สรุปมีแฟน แต่เป็นที่ปรึกษาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไม่ได้ ?

   เราก็พยายามทำใจยอมรับนะ  แต่บางทีมันก็ไม่ไหวค่ะ  มันเหมือนไม่ใส่ใจกันเอาเสียเลย
ไม่เป็นห่วง มีเวลาก็ไม่คิดถึงกัน  ซึ่งถ้าเราจะมีคู่ชีวิตซักคนเราไม่ต้องการแบบนี้แน่ๆ
เรายังอยากมีความรักที่หวานๆ ดูแลใส่ใจซึ่งกันและกันอยู่
แต่ที่ยังอยู่เพราะว่ารักเขามากค่ะ  อะไรที่ไม่ดีๆในตัวเราหลายอย่างเราเปลี่ยนได้เพราะเขา
รับผิดชอบมากขึ้น ดูแลตัวเอง ทำงานบ้านไรงี้ (ตอนมีโอกาสได้เจอเขา เขาก็จะคอยบอกคอยสอน)
และเขาก็เป็นคนดีอยู่ค่ะ  พอคิดถึงความดีของเขาก็ตัดใจไม่ได้เสียที

   อีกอย่างตอนนี้เราก็ยังสับสนในตัวเองอยู่ เหมือนรอให้เขาเปลี่ยน อย่างน้อยใส่ใจเรามากขึ้นนิดนึงก็ยังดี
(ซึ่งเขาคงไม่เปลี่ยนแน่ๆ) เราเลยคิดว่าจะจบกันตอนนี้ดีมั้ย เราไม่อยากได้คู่ชีวิตที่เฉยเมยกับเราแบบนี้
บางทีเขาก็พูดอะไรไม่รักษาน้ำใจเรา  เราต้องแอบร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อยๆ  เหนื่อยใจค่ะ
เลยอยากได้ความเห็นจากทุกคนว่าเราควรตัดสินใจยังไงดีค่ะ  ไม่ใช่ว่าถ้าเราเลิกแล้วจะไม่เสียใจนะคะ
คงเสียใจมากแน่ๆ เพราะตอนนี้เหมือนเราเป็นฝ่ายรักเขาอยู่คนเดียว ส่วนเขาแบบยังไงก็ได้
(เพราะเราเคยขอเลิกค่ะ อารมณ์แบบไม่ไหวแล้วและน้อยใจที่เขาไม่สนใจเราเลย
  เขากลับตอบกลับมาว่า "เลิกก็เลิกถ้าเราสบายใจ"
แบบไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลยซักนิสส  อึ้งเลยค่ะตอนนั้น และทำใจไม่ได้ สุดท้ายก็ไม่เลิก)
ควรจะอยู่ต่อไป หรือควรจะจบรักครั้งนี้ดีคะ

ช่วยเราด้วยนะ  เราไม่รู้จะปรึกษาใครจริงๆ T__T