*คนดี…วันนี้ฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่า…เธอแทบไม่เคยรู้จักฉันเลยด้วยซ้ำ  ตลอดเวลาที่เราคบกันคงไม่มีแม้แต่สักวินาที  ที่เธอจะสนใจหรือพยายามทำความรู้จักตัวตนของฉันให้มากขึ้น  แตกต่างจากฉันที่พยายามจะสนใจพยายามจะเฝ้ามองและจดจำเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร  เพื่อที่ฉันจะได้รู้จักและ"รู้ใจ"เธออย่างเช่นที่คนรักควรจะเป็น
      
      ตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้ามาในชีวิตฉัน  ความรู้สึกอ้างว้างและหวาดกลัวที่ฉันเคยมีก็เริ่มจะค่อยๆจางหายไป  ทุกๆครั้งที่ฉันมองหน้าเธอฉันรู้สึกอุ่นใจว่าอย่างน้อยๆจากวันนี้ไป…ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันก็จะมีใครคนหนึ่งที่รีบวิ่งเข้ามาโอบอุ้มประคองฉันให้ลุกขึ้น…และจะไม่มีวันทอดทิ้งให้ฉันอ้างว้าง ฉันเชื่อมั่นเสมอมาว่า…เธอคือคนคนนั้นที่จะทำให้ชีวิตฉันไม่ต้องเดียวดายเคว้งคว้างและฉันก็เชื่อมั่นเสมอมาว่า…เพียงแค่ฉันมีเธออยู่ข้างๆตรงนี้ชีวิตฉันก็ไม่ต้องการใครอีกต่อไปแล้ว
  
      แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่า…ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดจริงๆแล้วเธอไม่เคยรักฉัน  ไม่เคยห่วงฉันและแทบไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ  ว่าฉันจะเป็นอย่างไรจะสุขหรือทุกข์…จะร้อนหรือหนาวจะอ่อนแอหรือร้องไห้  และสิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจที่สุดก็คือ…ในวันนี้ที่ฉันกำลังเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า  ฉันกลับมองไม่เห็นเธอ…

      คนดี…เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันกำลังอ่อนแอ  เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันกำลังทุกข์ทน  เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันกำลังต้องการเธอมากแค่ไหน   แต่ทำไมเธอถึงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้…อยู่ข้างๆฉัน   ทำไมเธอถึงหายหน้าไปในวันที่ฉันอ่อนแอและทอดทิ้งให้ฉันต่อสู้กับทุกสิ่งทุกอย่างตามลำพัง   ทำไมเธอถึงหมางเมินฉันไปในวันที่ฉันต้องการเธอ.  และทำไมเธอถึงไม่คิดแม้แต่จะยื่นมือมาและฉุดดึงฉันให้ลุกขึ้นจากความเจ็บปวด

      ฉันรู้ดีว่าเธอเป็นใคร…และฉันเป็นใคร  ฉันรู้ดีว่าเราแตกต่างกันแค่ไหน   และบางทีเราอาจไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลยด้วยซ้ำ   แต่ดูเหมือนว่าเธอพยายามจะมองข้ามความแตกต่างนั้นหรืออาจเพราะเธอไม่เคยสนใจมันเลยก็ได้   เพราะจริงๆแล้ว…เธอก็แค่ต้องการใครสักคนที่จะยืนอยู่ข้างเธอและใช้เวลากับเธอเพื่อให้เธอสามารถมีชีวิตผ่านไปวันๆ  โดยไม่ต้องทุกข์ทรมานกับการไม่มีใคร…มันก็เท่านั้น  และฉันก็คือคนคนนั้นที่เธอเลือก  เลือก…โดยไม่มีเหตุผลและเลือก…โดยไม่มีความรู้สึก  เธอเพียงมองเห็นฉันยืนอยู่ตรงนั้นเธอจึงต้องการให้ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ ยืนอยู่กับเธอ…และทำให้เธอรู้สึก "มีใคร"  ในแต่ละครั้งที่เธอมองฉัน…สายตาของเธอมันบอกฉันว่า "เราเข้ากันไม่ได้"  ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยชอบในสิ่งที่ฉันเป็น และเธอคงคิดว่าฉันไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอเป็น  และฉันคงจะเดินร่วมทางกับเธอตลอดไปไม่ได้ แต่ทุกๆครั้งที่ฉันถามเธอ…เธอก็บอกว่าความแตกต่างระหว่างเรานั้นไม่สำคัญ  แม้มันจะยากเหลือเกินที่เธอจะพูดออกมาในแต่ละครั้งว่า "ชอบ" ฉัน แต่เธอก็พยายามจะพูดมันออกมาจนได้  เธอโกหกทั้งฉันและตัวเธอเองเพื่ออะไรหรือคนดี?  เพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้โดยที่ไม่เคยมีความสุขจริงๆแม้สักหนึ่งวัน…อย่างนั้นหรือ?  ความจริงที่เราไม่เคยบอกกันความจริงที่ว่า…เราไม่ได้เกิดมาเพื่อรักกัน  วันนี้ฉันเข้มแข็งพอแล้วที่จะยอมรับความจริง
      

    ** ในวันนี้ ฉันขอบคุณ ขอบคุณเธอจริงๆที่ทิ้งฉันไปในวันที่ฉันไม่เหลืออะไร **