ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ อายุ 24  เราค่อนข้างโตมาแบบสบายค่ะ แค่ทางกายนะคะ
โดนเลี้ยงคล้ายๆลูกคุณหนู ที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไรค่ะ แต่ที่บ้านแค่ดูแลมากในทุกๆเรื่อง
คือไม่ได้ทำอะไรเอง มีคนทำให้ตลอด สมัยมัธยัมปลายใครๆก็มักจะมองว่าเราคุณหนู บางตนแซวว่า จับไม้กวาดยังไม่เป็นเลยมั้ง(จริงๆอยู่บ้านไม่ต้องทำอะไรก็จริง แต่ก็มีโดนใช้ไปช่วยขุดดิน เช็ดกระจก บ้างไรบ้าง)
พอมีแฟน เราเคยพูดลอยๆว่า อยากทำงานมูลนิธิ เขาพูดตัดหน้ามาว่า ทำไม่ได้หรอก คนอย่างเรา ไม่มีทาง ตอนนั้นก็จุกไปครั้งนึง
แฟนคนปัจจุบัน เราก็พูดลอยๆถึงว่าอยากทำงานที่นั่นจัง เขาก็พูดมาอีกว่า ทำไม่ได้หรอก เราไม่มีความอดทนพอ และรับอะไรแรงๆหรือกดดันไม่ไหว
พอได้ยินก็น้ำตาจะไหลค่ะ ประโยคเดียวกัน ทั้งๆที่คนพูดคนละคน แปลว่าเราคงไร้ความสามารถจริงๆ
ทุกวันนี้ชีวิตไม่ต้องดิ้นรน แต่เราก็รู้ว่าเรากลัวการเผชิญโลก เพราะกว่าจะได้ออกมาเจอโลก ก็เพิ่งจะอายุ 23 ปี เราเริ่มช้า
ในทุกๆวันก็พยายามเอาชนะความกลัวของตัวเอง ฝืนใจลองทำในสิ่งที่ตัวเองไม่กล้า ขาดความมั่นใจ
เราพยายามจะสร้างภาพให้คนรอบตัวเห็นว่า เราไม่กลัวอะไร เรากล้าทำ ทั้งๆที่ในใจ หัวใจเราแทบจะหยุดเต้น
มันรู้สึกแย่มากค่ะ ที่มักจะได้ยิ่งคำพูดว่า เราทำอะไรไม่เป็นไร ไม่มีความสามารถ เหมือนเด็กๆ
อีกอย่าง เราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก มันแสดงถึงเราอ่อนแอ และคุมอารมณ์ไม่ได้