อันนี้ถามจริงๆ คือเราเห็นเยอะมากๆที่คนที่ฐานะไม่ดีแล้วอยากมีลูก แต่พอมีแล้วต้องฝากพ่อแม่ ญาติ เลี้ยงให้ ส่วนตัวเองต้องมาทำงานต่างบ้านต่างเมือง ไกลลูก บางคนถึงขนาดปีๆนึงเจอลูกได้แค่ไม่กี่วัน เป็นอย่างนี้จนลูกโต คราวนี้ ลูกก็ไม่สนิทด้วย บางคนก็ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ครอบครัวก็ไม่เข้าใจกัน ไม่ค่อยผูกพันกันเพราะไม่เคยเลี้ยงกันมาเลย  แต่คนที่อยู่ไกลกันแต่ผูกพันกันดีก็มีนะ อย่างคนที่มาทำงานบ้านเราเป็นต้น เค้าอยู่ห่างจากลูกตั้งแต่ลูก 3 ขวบ ปีๆนึงเจอไม่กี่ครั้ง แต่ก็รักกันมาก

แต่หลายคนที่เราเคยคุยด้วย  มีความสัมพันธ์กับลูกน้อยมาก ลูกไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากรับโทรศัพท์ แบบนี้ก็มีไม่น้อย ดูแล้วก็คิดว่า จะมีลูกไปทำไม ความสนุกที่ได้เห็นพัฒนาการลูกก็ไม่มี ความรักความผูกพันธ์จากลูกก็ไม่มี หวังจะฝากผีฝากไข้ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แถมยังต้องทำงานหนักส่งเงินทองไปเลี้ยงอีก แทนที่จะเก็บเงินเผื่อตัวเองเกษียณ หรือทำทุน หรือเอาไปกินไปเที่ยวซะยังจะดีกว่ารึเปล่า แทนที่จะลงทุนกับลูกที่มีโอกาสจะไม่ดูแลยามแก่

ดูแล้วหาห่วงมาผูกแท้ๆเลย มีใครคิดเหมือนกันหรือเปล่า???