งานใด ๆ ก็ตาม หากขึ้นชื่อว่าเต็มใจทำด้วยความสมัครใจ งานทุกอย่างย่อมสำเร็จด้วยดี

“กราบนมัสการหลวงพ่อตา เจ้าค่ะ”
“เจริญพร  เถอะโยม”
คุณนันทวัน  ป้าบัว และลุงเดชหอบเอาสังฆทานมาถวายหลวงตา  อีกทั้งถามสารทุกข์สุขดิบของหลวงตา
“หลวงตาเจ้าคะ  อาการอาพาตดีขึ้นหรือยังเจ้าคะ”
“อาตมาดีขึ้นแล้ว  คนแก่เจ็บออด ๆ  แอดๆ  เป็นธรรมดาของสังขารนะโยม”
“เจ้าค่ะ”
“ขอบใจโยมมากจะที่เป็นธุระเรื่องค่าใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลอาตมา”
อาหารเพลที่นำมาถวายในวันนี้ ดูป้าบัวจะใส่ใจกับสุขภาพหลวงตาผู้ชราภาพ  แกงไม่ใส่กะทิ ประเภทอาหารนึ่ง  ต้ม  น้ำที่นำมาถวายก็เป็นน้ำสมุนไพร น้ำผลไม้สด  ผลไม้ที่นำมาก็ไม่หวานจัด
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะหลวงตา”
ป้าบัว  “วันนี้โยม ทำอาหารเพลมาถวายเจ้าค่ะ”
“ขอบใจมากนะโยมบัว” แล้วทุกคนก็สนทนาธรรมกับหลวงตาอยู่พักใหญ่    
วันนี้เป็นอีกวันที่ภิรัญญาแวะมาร้านป้าวรรณ
มาอีกแล้วสายตาป้าจำได้ว่าเมื่อวานเธอก็มา “เอ้า! จะสั่งอะไรอีหนู!”  ป้าเหมือนไม่เต็มใจขายของให้เธอสักเท่าไหร่  แต่ก็ไม่เป็นไร  
“เอาข้าวราดแกงค่ะป้า”
“แล้วจะเอาแกงกี่อย่างลุกขึ้นมาชี้เลยอีหนู”
“เอาพะแนงหมู  ผัดผักรวม  ผัดถั่วงอกค่ะ”
ป้าเติมข้าวจนพูนจานแล้วราดแกงไป 3  อย่างจนเต็มพิกัด  ป้าน่าจะแกล้งเธอ  ดูสิวะว่าจะกินหมดหรือเปล่า เพราะดูเหมือนเธอจะมาทำอะไรไม่รู้วันที่ 2 แล้ว ป้าวรรณรู้สึกว่าเธอมีอะไรสักอย่างถึงได้มา 2 วันติดกัน อีกทั้งไม่คุ้นหน้าเธอ
แถมยังแต่งตัวดีเกินไป  มันช่างไม่เข้ากับบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมภายในร้าน
ช่วงที่ภิรัญญาแวะมาที่ร้านใกล้ 4  โมงเย็นแล้ว ลูกค้าไม่ค่อยมีแล้ว ป้าจึงมายกเก้าอี้มานั่งดูเธอกินข้าว เธอตักใจตักกิน แต่มันไม่หมด ข้าวและกับเยอะเกิน
ภิรัญญาหันมองแล้วถาม “ป้ามองอะไรคะ”
“ก็มองเอ็งกินข้าวนะสิ  ว่าจะหมดหรือเปล่า!”
“ทำไมเหรอค่ะ!”
“แกเอ็งไม่ใช่คนแถวนี้  เอ็งรู้หรือเปล่าว่าร้านข้าส่วนใหญ่ก็คนแถวนี้  คนหาเช้ากินค่ำ อยากซื้อของแบบถูก ๆ ได้เยอะ ๆ  แต่ดูเหมือนเอ็งไม่ใช่  ดูการแต่งตัวเอ็งใส่เสื้อผ้าดี ๆ  ราคาแพง”
“เอ้า! กินต่อสิ!”  ป้าพูด
“หนูกินไม่ลง  ป้าเล่นนั่งมองหนูแบบนี้หนูก็เขินสิป้า!”  
“กินๆ ไป!  รีบ ๆ  หน่อยแล้วกันข้าจะปิดร้าน”
เธอคิดในใจ  ทำไมเร่งลูกค้าอย่างเธอแบบนี้นะ หรือป้าเป็นแบบนี้กับทุกคน
“ค่ะๆ ป้า”  แต่เธอพยายามสุด ๆ มันอิ่มจนแน่นท้อง  ยิ่งคนรูปร่างเล็กหุ่นดีอย่างเธออยู่บ้านก็กินข้าวไม่เกินหนึ่งจาน  แต่นี้ถ้าจานที่ป้าใส่กับข้าวมามันดูจะแบ่งออกได้เป็น 3 ถึง 4 จานปกติที่เธอกินในแต่ละมื้อ
สักพักเธอบอกป้าวรรณ “อิ่มแล้วค่ะ”
“อีหนูเอ็งทำไมกินทิ้งกินขว้างแบบนี้หะ  เหรอตั้งครึ่งจานแน่!”
“ข้าถามเอ็งตรง ๆ เอ็งมาทำไมร้านข้า 2 วันแล้วเนี่ย!”
“หนู ๆ  หนูว่าอาหารร้านป้าอร่อยดีคะ  เลยอยากลอกมาชิมอีก”
“อร่อยแล้วทำไมไม่กินให้หมด  โกหกหรือเปล่า!”  ป้าถาม
“ไม่ได้โกหกค่ะป้า อาหารป้าอร่อยจริง ๆ”
“อืม!  อร่อยก็อร่อย”  ป้าตอบ
“คิดเงินเลยค่ะ”
“25  บาท!”
“ทำไมถูกจังค่ะป้า  อาหารตั้งเยอะ  ข้างก็ตั้งเยอะป้าขายได้กำไรหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ต้องถาม!”
“ทำไมละคะ”
“ข้าขายได้ก็แล้วกันนะ!”  น้ำเสียงหนักแน่นแบบห้วน ๆ ของป้าวรรณ
“โทษฐานที่เกินเหลือ เอ็งเอาจานไปเก็บหลังร้าน แล้วล้างจานด้วย  ข้าปิดร้านกลับก่อนแล้วนะ!”
ยังไม่ทันพูดจบ  ป้าเก็บเงินค่าอาหารที่เธอแล้วรีบออกจากร้านไปด้วยความเร่งรีบ เพราะนี้มันจะ 4 โมงแล้ว
“ป้า ๆ ๆ!”  เสียงเรียกจากภิรัญญา แต่ป้าวรรณดูจะไม่ได้ยินหรือไม่สนใจ  เธอเก็บจานไปไว้หลังร้านให้ป้า พร้อมทำล้างจานตามคำสั่ง
เป็นอีกวันป้าวรรณทำประจำคือ ต้องรีบกลับบ้านก่อน 4 โมงเย็น   พรุ่งนี้วันหยุดภิรัญญาจะทำยังไงดีจะบอกว่าว่าไงถึงภาระวิชาที่ได้รับมอบหมาย หลังจากขึ้นรถแท็กซี่กลับถึงบ้าน  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ดูรายการโทรศัพท์ที่ไม่รับสายเกือบ 20  ครั้ง  เพราะเธอปิดเสียงโทรศัพท์
“น้องพีช!”
“สวัสดีค่ะพี่กร”
“ทำไมพีชไม่รอพี่ครับ  พี่ไปนั่งรอน้องพีชที่มหาวิทยาลัยตั้งนาน  เพื่อนน้องบอกน้องไปธุระ  ทำไมไม่บอกพี่พี่ไปส่งก็ได้นี่ครับ”
“พีชขอโทษทีคะพี่กร  พ่อดีพีชติดธุระด่วนไม่ได้โทรบอกพี่กร”
“ตอนนี้พีชอยู่ไหนครับ”
“พีชกลับถึงบ้านแล้วค่ะ”
“งั้นวันนี้ต้องทำโทษ  พีชต้องมากินข้าวบ้านพี่ด้วย”
“อ่อ”
“เดี๋ยวพี่เข้าไปรับนะครับ”  ว่าแล้วภิรัญญาพูดสนทนากับกรยังไม่ทันจบ  กรก็ขับรถจากบ้านมารับเธอไปรับประทานอาหารที่บ้าน
ใช่เวลาไม่นานกรขับมาถึงบ้านของภิรัญญา
“สวัสดีครับน้องพีช”
“สวัสดีค่ะพี่กร  มาเร็วจังนะคะ”
“ต้องรีบมาสิครับ  เดี๋ยวพีชหายตัวไปอีกพี่เป็นห่วงรู้หรือเปล่าครับ”  ดูสีหน้าแววตาของหนุ่มรูปหล่อจะหลงรักภิรัญญาเอามาก ๆ  แทบอยากจะเห็นหน้าทุกเวลาเลยก็ว่าได้  นี่แหละช่วงโปรฯ  ของคนเรา เห็นหน้าคนที่ชอบแทบจะไม่กินข้าวก็อิ่ม หรือว่ามันอิ่มทิพย์โดยอัตโนมัติก็ไม่รู้นะเนี่ย
“อ้าวแล้ววันนี้คุณลุงคุณป้าไม่อยู่เหรอครับ”
“คุณแม่กับป้าบัวไม่ทำบุญที่ต่างจังหวัดค่ะ  ส่วนคุณพ่อติดธุระไปดูที่ อีก 2 – 3 วันกว่าจะกลับ  เหลือแต่พี่อร  พี่เป็ง”
“งั้นดีเลยพีชไปเที่ยวบ้านพี่  พอดีคุณพ่อคุณแม่พี่ถามหาไม่เห็นหน้าน้องพีชมาหลายวันแล้ว”
“ค่ะๆ  พี่กร”
ธนากรรีบวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับสาวสวยไปเยี่ยมบ้านเพื่อรับประทานอาหารกับครอบครัว
“พี่อร พี่เป็ง พีชไปบ้านพี่กรนะคะ  สักพักจะกลับ”
“ค่ะ  คุณหนู”  เสียงตอบรับจากพี่อรคนรับใช้ภายในบ้าน  
กรออกรถขับตรงไปที่บ้านของเขา  
จอดรถที่หน้าบ้าน  คุณอาวิจิตรากับคุณอาธนพัฒน์  ออกมาต้อนรับหลานสาว
“สวัสดีค่ะคุณอา”
“สวัสดีจ๊ะหลานพีช  ไม่มาหาอาหลานวันเลยนะ  อาคิดถึงหลานพีชมาก ๆ  มาให้อากอดหน่อยเร็ว!”  คุณอาวิจิตราสวมกอดเธอ
“ป่ะ! หลานพีชเข้าไปในบ้านกัน”  คุณอาธนพัฒน์ชวนภิรัญญาเข้าไปข้างในบ้านเพื่อร่วมกันรับประทานอาหารเย็น
บ้านของธนากรใหญ่โตไม่ต่างจากภิรัญญาเนื่องจากทั้ง 2 ครอบครัวเคยร่วมธุรกิจกันจึงทำให้สนิทสนมกันมาก กรและพีชจึงเป็นทั้งเพื่อนเล่นในวัยเด็กและเป็นพี่ชายที่เธอผูกพัน  แต่ดู ๆ  โตมาภิรัญญาจะสวยมากทำให้กรปลื้มเธอเป็นพิเศษ
กรดึงเก้าอี้ออกให้ภิรัญญานั่ง  ส่วนกรนั่งข้างๆ  เธอ  คุณอาทั้ง 2 นั่งตรงด้านหน้า  โต๊ะรับประทานอาหารดูจะใหญ่โตมาก  ราคาคงจะหลานแสน เพราะมันน่าจะนั่งได้กันเป็น 10 คนนู้น
อาหารที่จัดวางตรงหน้าดูจะสั่งมาจากโรงแรม  แม่บ้านจัดจานตักข้าวสวยให้คุณท่านทุกคนอย่างเป็นระเบียบเพราะดูบ้านนี้จะเคร่งครัดด้านความเรียบร้อย
“เป็นไงบ้างจ๊ะหลานพีช  ช่วงนี้เรียนหนักมั้ยหลาน”
“ไม่ค่อยนักคะคุณอา สนุกดีพีชชอบ”
“ช่วงนี้พี่กรว่างๆ  พี่กรเค้าอยากไปรับไปส่งหลาน”
“ค่ะ”
“หลานอย่าพึ่งรำคาญพี่เขานะจ๊ะ”
“ค่ะคุณอา”
อาธนพัฒน์พูด “กร  เราไปฝึกงานกับคุณอาสมภพสักระยะไหมลูก เห็นลูกว่างๆ ไปฝึกสร้างประสบการณ์บริษัทอื่นดูบ้างแล้วค่อยมาทำงานที่บริษัทเรา ลูกจะว่ายังไง”
“โธ่! คุณพ่อ  ผมขอพักสมองสักระยะก่อนนะครับ  พึ่งเรียนจบมายังไม่ทันหายเครียดเลยครับ”  กรไม่อยากไปทำงานบริษัทอื่น  โดยเฉพาะช่วงนี้รู้สึกจะติดภิรัญญาอยากไปไหนมาไหนแบบหนุ่ม ๆสาว ๆ บ้าง
“คุณพี่คะ ปล่อยตากร  ได้พักผ่อนบ้าง  ลูกพึ่งจบใหม่ปล่อยลูกบ้างก็ได้”  ดูแม่ของกรจะตามใจลูกชายพอสมควรเพราะกรเป็นลูกคนเดียวของบ้าน
“ว่าแต่หลานพีช  ยังไม่มีแฟนใช่มั้ยลูก”
“ยังค่ะ”
“งั้นดีเลย!”
“อาอยากให้หลานพีชกับตากรหมั้นหมายกันไว้ก่อน  ตากรรบเร้าอาทุกวันให้ขอหมั้นหลานหลายครั้งแล้ว  แต่ไม่มีโอกาสได้พูด”
“เอ่อ ๆ”
“หลานพีชจะว่าไงจ๊ะ เราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันสักที  พี่กรก็ไม่มีใคร หลังจากกลับจากเรียนต่อเมืองนอกตากรก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเมืองไทย  สาวไทยเดี๋ยวหรือก็...อาไม่อยากพูด”
“อืม!”  เธอได้แต่อ้ำอึ้ง
“ถ้าได้หลานมาเป็นลูกสะใภ้อาค่อยหายห่วงหน่อย  หลานพีชของอาทั้งเรียบร้อยน่ารัก  ยิ่งกิริยามารยาทไม่พูดถึงอาเห็นมาแต่อ้อนแต่ออด”  กรนั่งยิ้มดูคุณแม่จะเชียร์กรเต็มที่
แต่คุณอาธนพัฒน์ดูสีหน้าภิรัญญาจะไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะวันนี้แค่ชวนมารับประทานอาหารร่วมกันฉันญาติมิตรพูดเรื่องแบบนี้ดูจะเร็วไป  อาธนพัฒน์เลยช่วยตัดบท
“ตักกับข้าวกันดีกว่าลูก กินข้าวกันก่อน อาหิวแล้ว”
“กร! ตักกับข้าวให้น้องซิลูก”
“ครับ ๆ คุณพ่อ”  แล้วความเงียบจากการคุยกันเรื่องการหมั้นหมาย  
ภิรัญญาดูจะโล่งใจขึ้นมาหน่อยมิฉะนั้นต้องนั่งเงียบจนกว่าจะรับประทานอาหารเสร็จแน่ ๆ
“อร่อยมั้ยหลานพีช”  คุณอาธนพัฒน์ถามภิรัญญา
“อร่อยค่ะคุณอา”
“อร่อยก็กินเยอะ ๆ  นะหลานอา”
ดูบรรยากาศจะเงียบไป คุณอาธนพัฒน์ของเธอจึงถามเรื่องสัพเพเหระ “ว่าช่วงนี้คุณพ่อคุณแม่ของหลานเป็นไงบ้างจ๊ะ สบายดีหรือเปล่า”
“คุณพ่อสบายดีค่ะ  ช่วงนี้ออกต่างจังหวัดหลายวันค่ะคุณอา ส่วนคุณแม่ก็เหมือนเดิมค่ะไปทำบุญที่วัดต่างจังหวัดกับป้าบัว พรุ่งนี้น่าจะกลับ”
หลังจากรับประทานกันเสร็จทุกคนก็พูดคุยกันตามประสาอยู่พักใหญ่  สักพักดูเหมือนภิรัญญาจะขออนุญาตกลับเนื่องจากจะมืดแล้ว
“คุณอาทั้งสองค่ะ  เดี๋ยวพีชของอนุญาตกลับก่อนนะคะ”
“จ๊ะ  เอาไว้วันไหนว่าง ๆ  อาจะเข้าไปที่บ้านเยี่ยมคุณแม่ของหลานนะจ๊ะ”  คุณอาวิจิตราดูจะหาเรื่องคุยเรื่องราวระหว่างเธอกับธนากรให้กับคุณแม่ของเธอรับทราบ
“ตากร  ขับรถไปส่งน้องดี ๆ นะลูก  อย่างขับเร็ว แม่เป็นห่วง”
เธอยกมือไหว้คุณอาทั้ง 2 คน อีกครั้ง “โชคดีจ๊ะหลาน”  คุณอาธนพัฒน์พูด
วันต่อมา เป็นวันที่ 3  แล้วที่ภิรัญญาแวะมาร้านป้าวรรณในช่วงเย็น  ภิรัญญาวันนี้เธอพาเพื่อน ๆ มาด้วย
ร้านใกล้ปิดแล้ว
“จะเอาอะไรอีกอีหนู”   ดูวันนี้จะมีชายหนุ่มลูกมือป้าอีกคนมาช่วยงาน
“พวกเธอ เดี๋ยวฉันสั่งให้เหมือนกันเลยนะ”
“ตามใจป้าเลยจ๊ะป้า  มีอะไรก็เอาอันนั้นแหละค่ะ  แต่ไม่ต้องตักเยอะเหมือนเมื่อวานนะคะ”  เพื่อน ๆ ของเธอมาด้วยดูป้าจะเลือกสรรตักกับข้าวตามควร  เพราะดูจากใบหน้าลูกค้าแต่ละคนน่าจะชอบอาหารไม่เหมือนกันสักอย่างแน่ ๆ
ป้าวรรณตักกับข้าวใส่จาน  “นัย!”  ป้าวรรณเรียกชื่อผู้ช่วยอีกคนที่คอยมาช่วยงานแบบฟรี ๆ ทุกวันเสาร์อาทิตย์  ชื่อจริงของพ่อหนุ่มคนนี้ชื่อ  ธีรนัย หรือ นัย  หนุ่มหล่อที่สาว ๆ  ลูกค้าของป้าชื่นชอบเพราะนิสัยดี  ยิ้มง่าย  แถมยังทำงานเป็นครูอนุบาล วันพิเศษและวันหยุดเสาร์อาทิตย์ว่างๆ จึงมาช่วยงานป้าวรรณประจำ พูดถึงเรื่องของธีรนัย  ถือได้ว่าเป็นหนุ่มหล่ออีกคนหน้าตาดูหล่อ ๆ  ซื่อ ๆ  ผิวสีแทนแบบหนุ่มไทยเลือด 100  คิ้วเข้ม ๆ  ตาคม มีรักยิ้มมุมปาก ปากบางสมส่วนรับกับใบหน้ารูปไข่  สูง 178  เซนติเมตร จึงเป็นแรงดึงดูดสาว ๆ แถวนี้ให้แวะเวียนมาซื้อกับข้าวช่วงเสาร์อาทิตย์บ่อยมาก
“ครับป้า!”