วันหนึ่ง นายหมูตู้ถูกขอร้องโดยเพื่อนสนิทของเค้า
"เห้ย กูนัดสาวไปดูหนังวะ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ
"เรื่องไรวะ.." นายหมูตู้ถาม
"Robocob วะ" บ้อง(เพื่อนสนิทหมูตู้)ตอบ
"กูไปด้วยจะดีหรอวะ" หมูตู้ถามต่อ
"กูไม่กล้าไปคนเดียว เค้าก็มากับกลุ่มเพื่อนๆเค้า"
"งั้นไม่ไปและ ก็น่าจะรู้ว่ากูเป็นคนขี้อาย โดยเฉพาะต่อหน้าผู้หญิง" นายหมูตู้ตอบ
"เอ้อ เพื่อนกันเค้าทำกันอย่างนี้แหละ"
ด้วยความที่นายหมูตู้เป็นคนที่รักและใส่ใจผู้อื่น โดยเฉพาะ 'เพื่อน' เค้าจึงตอบไปว่า
"เออๆ กูไปก็ได้ แต่แค่ดูหนังแล้วกูกลับเลยนะ กูไม่อยากอยู่นานอะ"
"ให้มันได้อย่างนี้ เยส!"
...วันนัดดูหนัง...
นายหมูตู้รีบตื่นอาน้ำแต่งตัวแต่เช้าก่อนที่โรงหนังจะเปิด เค้ารีบออกจากบ้านก่อนถึงเวลานัด ด้วยความที่อยากดูหนังเรื่องนี้มาก
พอถึงเวลานัดบ้อง(คนที่เป็นเพื่อนสนิทหมูตู้)ตื่นสายเลยมาช้ามาก บ้องเลยโทรหาฝ่ายพวกผู้หญิงวานให้ซื้อตั๋วเผื่อด้วย ซึ่งพวกเธอก็ซื้อตั๋วมา พอบ้องมาถึงก็โทรตามหมูตู้ก่อนที่จะพบกับพวกผู้หญิง พอพบกันพวกเธอมีกัน6คน บ้องเห็นพวกเธอทำหน้า งงๆกัน ก็เลยถามไปว่ามีอะไรกัน พวกเธอบอกว่าตั๋วมีไม่พอ เพราะว่ามีเพื่อนพวกเธอมาเพิ่มอีกคนหนึ่งพอดี ทำให้ตั๋วหนังไม่พอกับจำนวนคน ถ้าจะต่อแถวซื้อตั๋วใหม่ ก็คงไม่ทันเพราะคิวเยอะมากหนังจะฉายแล้ว ทันใดนั้นนายหมูตู้ก็ชิงพูดก่อนเลยว่า
"อ่าว ตั๋วเหลือมีใบเดี๋ยวหรอ เออพอดีแหละ งั้นเดี๋ยวกูไปเล่นเกมส์ดีกว่า ไม่ได้ไปเล่นมานานแล้ว"
นายหมูตู้พูดออกไปทั้งๆที่ตัวเองก็อยากดูหนังเรื่องนี้มากเหมือนกัน แต่เพราะเค้าแค่คนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองเสมอเลยพูดออกไปแบบนั้น
"จะดีหรอวะ" บ้องพูด
"เออน่า" หมูตู้ตอบ
"งั้นเดี๋ยวกูเลี้ยงไอติมขอโทษแล้วกัน รอก่อนแล้วกันให้หนังจบก่อน" บ่องพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร
วันนั้น นายหมูตู้ก็นั่งรอ รอ รอ จนหนังจบ
บ้อง : เอ้ากูนึกว่ากลับไปแล้วซะอีก เป็นกู กูกลับไปแล้วนะเนี่ย
นายหมูตู้รู้สึกช็อคมาก ก็จริงอย่างที่บ้องพูดนั้นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นคงกลับกันไปแล้ว ไม่มานั่งรออย่างนี้หรอก
หมูตู้ : อ๋อพอดีพึ่งเล่นเสร็จเลยมานั่งพักอะ
หมูตู้พูดไปแค่ แก้เขิน แล้วก็ถามตัวเองว่า'ทำไมจนหนังจบ '
หลังจากนั้นพวกเพื่อนๆฝ่ายหญิง ก็แยกย้ายกลับบ้าน เหลือแค่ แนน และ ปราง
แนน เป็นเพื่อนสนิทกับปรางตั้งแต่สมัยประถม ทั้งสองสนิทกันมาก ช่วยทำการบ้านกันบ่อยๆ
ทำไม2คนนี้ยังไม่กลับหนะหรอ เพราะบ้องไง บ้องเป็นคนที่ชวนแนนมาดูหนัง บ้องกับแนนก็เลยยังอยู่ด้วยกันต่อ แต่แนนเอาปรางมาอยู่ด้วยคงเป็นเพราะเขินหละมั้ง บ้องก็เลยเอาหมูตู้มาอยู่เป็นเพื่อนแก้เขินด้วยเหมือนกัน พวกเรา4คนก็เลยเดินเล่นกันต่อแป๊ปนึง แนนกับปรางก็เลยขอตัวกลับบ้านก่อน หมูตู้กับบ้องก็เลยแยกย้ายกันกลับด้วย
..พอถึงบ้าน
นายหมูตู้ก็มานั่งคิดว่าตอนนั้นเค้าจะรอทำไม เป็นเพียงเพราะไอตินที่บอกว่าจะเลี้ยงหรอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กินอยู่ดีนิ หรือเป็นเพราะคำของบ้องที่บอกว่า'ให้รอก่อน' ทันใดนั้นอยู่ๆน้ำตาไหลออกมา ทั้งๆที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมา แต่ที่แน่ๆคือความรู้สึกที่สัมผัสได้ถึงความเหงาถึงสุดชั่วหัวใจ
วันนั้นนายหมูตู้นอนร้องไห้กอดกับความเหงาที่ไม่รู้มาได้อย่างไร กับความสงสัยว่า
"เราเป็นอะไรของเราเนี่ย ทำไมอยู่ๆถึงเหงาแบบนี้
"
To Be Continued
นายหมูตู้
"เห้ย กูนัดสาวไปดูหนังวะ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ
"เรื่องไรวะ.." นายหมูตู้ถาม
"Robocob วะ" บ้อง(เพื่อนสนิทหมูตู้)ตอบ
"กูไปด้วยจะดีหรอวะ" หมูตู้ถามต่อ
"กูไม่กล้าไปคนเดียว เค้าก็มากับกลุ่มเพื่อนๆเค้า"
"งั้นไม่ไปและ ก็น่าจะรู้ว่ากูเป็นคนขี้อาย โดยเฉพาะต่อหน้าผู้หญิง" นายหมูตู้ตอบ
"เอ้อ เพื่อนกันเค้าทำกันอย่างนี้แหละ"
ด้วยความที่นายหมูตู้เป็นคนที่รักและใส่ใจผู้อื่น โดยเฉพาะ 'เพื่อน' เค้าจึงตอบไปว่า
"เออๆ กูไปก็ได้ แต่แค่ดูหนังแล้วกูกลับเลยนะ กูไม่อยากอยู่นานอะ"
"ให้มันได้อย่างนี้ เยส!"
...วันนัดดูหนัง...
นายหมูตู้รีบตื่นอาน้ำแต่งตัวแต่เช้าก่อนที่โรงหนังจะเปิด เค้ารีบออกจากบ้านก่อนถึงเวลานัด ด้วยความที่อยากดูหนังเรื่องนี้มาก
พอถึงเวลานัดบ้อง(คนที่เป็นเพื่อนสนิทหมูตู้)ตื่นสายเลยมาช้ามาก บ้องเลยโทรหาฝ่ายพวกผู้หญิงวานให้ซื้อตั๋วเผื่อด้วย ซึ่งพวกเธอก็ซื้อตั๋วมา พอบ้องมาถึงก็โทรตามหมูตู้ก่อนที่จะพบกับพวกผู้หญิง พอพบกันพวกเธอมีกัน6คน บ้องเห็นพวกเธอทำหน้า งงๆกัน ก็เลยถามไปว่ามีอะไรกัน พวกเธอบอกว่าตั๋วมีไม่พอ เพราะว่ามีเพื่อนพวกเธอมาเพิ่มอีกคนหนึ่งพอดี ทำให้ตั๋วหนังไม่พอกับจำนวนคน ถ้าจะต่อแถวซื้อตั๋วใหม่ ก็คงไม่ทันเพราะคิวเยอะมากหนังจะฉายแล้ว ทันใดนั้นนายหมูตู้ก็ชิงพูดก่อนเลยว่า
"อ่าว ตั๋วเหลือมีใบเดี๋ยวหรอ เออพอดีแหละ งั้นเดี๋ยวกูไปเล่นเกมส์ดีกว่า ไม่ได้ไปเล่นมานานแล้ว"
นายหมูตู้พูดออกไปทั้งๆที่ตัวเองก็อยากดูหนังเรื่องนี้มากเหมือนกัน แต่เพราะเค้าแค่คนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองเสมอเลยพูดออกไปแบบนั้น
"จะดีหรอวะ" บ้องพูด
"เออน่า" หมูตู้ตอบ
"งั้นเดี๋ยวกูเลี้ยงไอติมขอโทษแล้วกัน รอก่อนแล้วกันให้หนังจบก่อน" บ่องพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร
วันนั้น นายหมูตู้ก็นั่งรอ รอ รอ จนหนังจบ
บ้อง : เอ้ากูนึกว่ากลับไปแล้วซะอีก เป็นกู กูกลับไปแล้วนะเนี่ย
นายหมูตู้รู้สึกช็อคมาก ก็จริงอย่างที่บ้องพูดนั้นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นคงกลับกันไปแล้ว ไม่มานั่งรออย่างนี้หรอก
หมูตู้ : อ๋อพอดีพึ่งเล่นเสร็จเลยมานั่งพักอะ
หมูตู้พูดไปแค่ แก้เขิน แล้วก็ถามตัวเองว่า'ทำไมจนหนังจบ '
หลังจากนั้นพวกเพื่อนๆฝ่ายหญิง ก็แยกย้ายกลับบ้าน เหลือแค่ แนน และ ปราง
แนน เป็นเพื่อนสนิทกับปรางตั้งแต่สมัยประถม ทั้งสองสนิทกันมาก ช่วยทำการบ้านกันบ่อยๆ
ทำไม2คนนี้ยังไม่กลับหนะหรอ เพราะบ้องไง บ้องเป็นคนที่ชวนแนนมาดูหนัง บ้องกับแนนก็เลยยังอยู่ด้วยกันต่อ แต่แนนเอาปรางมาอยู่ด้วยคงเป็นเพราะเขินหละมั้ง บ้องก็เลยเอาหมูตู้มาอยู่เป็นเพื่อนแก้เขินด้วยเหมือนกัน พวกเรา4คนก็เลยเดินเล่นกันต่อแป๊ปนึง แนนกับปรางก็เลยขอตัวกลับบ้านก่อน หมูตู้กับบ้องก็เลยแยกย้ายกันกลับด้วย
..พอถึงบ้าน
นายหมูตู้ก็มานั่งคิดว่าตอนนั้นเค้าจะรอทำไม เป็นเพียงเพราะไอตินที่บอกว่าจะเลี้ยงหรอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กินอยู่ดีนิ หรือเป็นเพราะคำของบ้องที่บอกว่า'ให้รอก่อน' ทันใดนั้นอยู่ๆน้ำตาไหลออกมา ทั้งๆที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมา แต่ที่แน่ๆคือความรู้สึกที่สัมผัสได้ถึงความเหงาถึงสุดชั่วหัวใจ
วันนั้นนายหมูตู้นอนร้องไห้กอดกับความเหงาที่ไม่รู้มาได้อย่างไร กับความสงสัยว่า
"เราเป็นอะไรของเราเนี่ย ทำไมอยู่ๆถึงเหงาแบบนี้
To Be Continued