คือเป็นคนมีเพื่อนเยอะคะ อยู่กันเป็นกลุ่ม 10 กว่าคนอยู่โรงเรียนหญิงล้วน ม.6 เป็นคนมีนิสัยถ้าสนิทกะใครแล้วชอบแคร์ความรู้สึกคนอื่น ชอบเอาความรู้สึกของคนอื่นมาคิดแล้วตัวเองก็เฟลล์ไม่อยากมีนิสัยแบบนี้เลยคะ มีเพื่อสนิทที่สุด สนิทมากๆอยู่คนเดียว ไม่ว่ามันบอกว่าเป็นอะไรเราก็จะใส่ใจ มีปัญหาอะไรเราก็ให้กำลังใจ อยากเข้าห้องน้ำไม่มีเพื่อนไปด้วยก็เรียกเราให้ไปเป็นเพื่อน ถ้าเราไม่ไปก็กลัวมันจะโกรธ แต่เวลาเราเป็นอะไรมันดูไม่ค่อยใส่ใจเราเลย เวลาเราไปไหนไม่มีเพื่อนไปเราบอกว่าไปเป็นเพื่อนหน่อยถ้ามันไม่อยากไปมันก็ไม่ไปเราก็ต้องไปคนเดียว มันฝากน้องสาวเราส่งงานที่โรงเรียนแล้วห้องครูไม่เปิดงานก็ไม่ได้ส่ง แล้วงานก็ต้องส่งก่อนครูมาไม่งั้นครูจะไม่รับ แล้วทีนี้ก็ต้องเป็นเราไงที่ต้องเอางานไปส่งให้มันเพราะงานอยู่ที่น้องสาวเรา เราก็บอกว่าเออๆไม่เป็นไรเดี๋ยวส่งให้นะ แต่มันก็บอกว่าเราก็มาโรงเรียนเช้าไม่ได้อีก(เป็นคนมาโรงเรียนสายตลอกคะ เข้าแถวสายทุกวัน)ไม่เป็นไรยอมโดนหักคะแนนก็ได้ มันพูดแบบนี้เราก็แบบ เฮ้ยยยย!! กูเพื่อนสนิทนะ กูพึ่งไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ มันทำเหมือนมันงอนเราเลยอ่ะ มีหลายครั้งและหลายเรื่องมากที่มันชอบทำให้เราเฟลล์อ่ะ อย่างแบบอยู่ดีดีก็ไม่คุยกะเราอย่าง เวลาสอบมันนั่งข้างเราแล้วมันก็แบบถามเรา เราก็บอกนะพอมีเพื่อนข้างๆเราถามเราเราก็หันไปบอกพอมันเรียกเราเราก็บอกแบบนึงนะบอกเพื่อนคนนี้ก่อน เรื่องแค่เนี่ยมันก็งอนเราแล้วอ่ะ มันเป็นอะไรที่แบบไร้เหตุผลมากอ่ะบางทีเราก็กลับมานั่งคิดนะว่า เราทำให้มันทุกอย่าง ทำดีกะมันขนาดนี้ทำไมมันไม่เคยมองเห็นความสำคัญของเราเลยอ่ะ เวลาเราโกรธมันไม่เคยง้อเราเลยอ่ะ อยากเป็นคนโกรธบ้าง อยากเป็นคนถูกง้อบ้างอ่ะ
เรามั่นใจว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งถ้าใครมาสนิทกะเราแล้วเขาคนนั้นจะสบายใจแน่นอน แต่เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราดีนาดนี้คนที่สนิทกะเรามากที่สุดถึงมองไม่เคยเห็นค่าเราเลย ช่วยบอกวิธีแก้สันดาน(ต้องเรียกว่าสันดาน)ชอบแคร์ความรู้สึกคนอื่น ชอบคิดมากหน่อยคะ ตอนนี้เหนื่อยมากที่ต้องคิดเรื่องพวกนี้บางทียังเก็บมานั่งร้องไห้คนเดียวเลยคะ ช่วยบอกวิธีแก้หน่อยคะ