ขณะที่ผมกำลังบรรจงทำแผลที่มีอยู่ทั่วร่างกายของเธอ
ระหว่างนั้น เราได้มีโอกาสพูดคุยถึงสาเหตของการมาที่นี่ของเธอ

เธอคุยจ้อไม่หยุด ....
จึงทำให้เราสองคนได้รู้เรื่องราวภูมิหลังของกันและกัน
แม้กระทั่งเรื่องความรัก
ความเกลียดชัง
และความผิดหวังในชีวิตเธอ

เธอสนิทกับผมแล้ว....เราสนิทกันซะแล้ว....
แต่เวลาของเรามีแค่นี้

ผมเริ่มเย็บประสานช่องโหว่กลางหน้าอกข้างขวาของเธอ
ให้ประสานกันอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด
....
กระดูกซี่โครง ที่มีหน้าที่ปกป้องอวัยวะภายในของเธอ ....
แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี

ในช่วงนาทีสุดท้ายของเรา ... มีแค่ความเงียบเท่านั้นที่เราใช้สื่อสารกัน
และผมดูออกว่าเธออยากร้องไห้แค่ไหน
แต่ร่างกายของเธอไม่สามารถสร้างน้ำตาได้อีกแล้ว.

.....

"ทำไมคนเราถึงต้องตาย ?"
เธอถามผมด้วยเสียงอันแผ่วเบา

ความรู้สึกของผมตอนนั้น มันบังคับให้ผมพูดออกไป ทั้งๆที่ยังไม่ได้เรียบเรียงให้เป็นคำพูดสวยๆ ว่า
"เพราะในตอนนี้ ความตายเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้ ว่าชีวิตของเธอมีค่าต่อคนที่ยังมีชีวิตอยู่ขนาดไหน .... "

ซึ่งนั่นคือคำถามสุดท้ายของเธอ
และเป็นบทสนทนาสุดท้ายของเรา.

--------------------------------------------

แป๊ะ นิโคลสัน