เรากับเพื่อนพักอยู่ใกล้ๆกัน เวลาจะไปเรียนก็จะไปด้วยกัน ไปรับเพื่อนที่หอ เพื่อนไม่ได้เอารถมาใช้เอง เวลามีธุระอะไรบางทีก็บอกจะไปนี่ทำนั่นซื้อโน่นให้เราไปเป็นเพื่อนบ้าง บางทีก็ขอยืมรถไปนู่นนี่เองบ้าง  เราเองก็มีนะ เวลามีธุระบางทีก็ให้เพื่อนไปเป็นเพื่อน  แต่บางทีเราก็รู้สึกเซ็งๆ เราหิวจะออกไปกินข้าว นางไม่หิวบางทีนางก็ไม่ไปไม่กิน เราเป็นคนขี้เกียจเดินทาง  ถ้าออกแล้วก็จะซื้อของมาเผื่อไว้ตอนกลางวัน ตอนเย็นด้วยเลย ตุนของกินเต็มที่ ถึงขั้นออกหออีกทีตอนเย็นของอีกวัน พอผ่านไปสัก 3 4 ชม นางหิวให้พาไปหาไรกินหน่อย   ก็ต้องออกไปอีก ถ้าขี้เกียจไปก็ต้องเอารถไปให้นาง นางมาส่งหอ แล้วออกไปกับเพื่อนอีกคน (แล้วทำไมไม่ให้เพื่อนอีกคนมารับล่ะ)  วันไหนที่ยืมรถไปตอนเย็นรถก็จะอยู่ที่นาง วันรุ่งขึ้น7-9โมงเราจะเริ่มหิวข้าวบอกหิวจะไปกินข้าวก็ต้องรอนางอาบน้ำอีก วันไหนที่เราอยากกินข้าว7-9โมงเช้าจะโดนแซวตลอด รีบหรา หิวแล้วหราาา.. (เจอประโยคนี้หงุดหงิดทันที เราก็พอตัวนะตอบกลับเออจะไปไหมถ้าไม่ก็เอารถมา) เราเคยคิดในใจ ทำไมไม่เอารถตัวเองมาใช้วะ จะไปไหนมาไหนเองได้สะดวกไม่ต้องรอใคร ยืมรถใครเขาด้วย เราเริ่มรู้สึกหวงรถ ไม่อยากให้แตะ ให้จับ ให้ยืม เราควรจะทำไงดี เราเห็นแก่ตัวใช่ไหมที่คิดแบบนี้