เรามีแฟนแล้ว และมีความสุขดีกับชีวิตที่มีกันและกัน ทุก ๆ วัน
แต่แล้ววันหนึ่ง และต่อไปอีกหลายวัน นานเป็นปี ๆ เราจะต้องอยู่ห่างแฟน เมื่อวันหนึ่งความเหงาเดินทางเข้ามา เราร้องไห้...คิดถึงแฟน การพูดคุยที่ได้ยินเพียงเสียง เห็นหน้าผ่านกล้อง ไม่มีอ้อมกอดอุ่น ๆ เหมือนที่เคย ไม่มีมืออ่อนโยนที่คอยลูบหัวเวลาเราเหนื่อยหรือท้อแท้ มันทดแทนความเหงาทั้งหมดไม่ได้

และวันหนึ่งที่เราเดินไปเจอใครคนหนึ่ง ความรู้สึกเราเปลี่ยนไป ไม่คิดถึงแฟนอีกแล้ว วันทั้งวันคิดถึงแต่คน คนนั้น จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ต่อหน้าเค้าเราควบคุมสติไม่ได้ประหนึ่งเด็กสาวอายุ 14 เพิ่งตกหลุมรักครั้งแรก ไม่เป็นตัวของตัวเอง ดูวุ่นวาย วางตัวไม่ถูก อยากอยู่ใกล้ชิด อยากเป็นคนพิเศษที่เค้าสนใจ

เท่าที่เห็น คิดว่าเค้าคงยังไม่มีใคร ไม่กล้าถามตรง ๆ และเค้าเองก็เหมือนจะมีเยื่อใย สนใจเราอยู่บ้าง ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แต่เค้าแสดงออกให้เห็น ทั้งที่เค้าก็รู้ว่าเรามีใครอีกคน

ไม่หรอก เราไม่ได้จะถามว่าควรทำอย่างไรเพื่อให้ได้เค้ามา ไม่ได้อยากถามว่าทำอย่างไรให้ได้เป็นแฟนเค้า แต่เราจะถามว่า จะมีวิธีการไหนบ้างที่จะทำให้เรามีสติ ควบคุมตัวเองได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเค้า ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องของเค้า ไม่แสดงอาการที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง การฝึกสมาธิพอจะช่วยได้มั้ย ควรฝึกอย่างไร

เราไม่ต้องการทำร้ายคนที่รักเรา เพราะสำหรับเรา แฟนเราดีที่สุดแล้ว แต่วันนี้...ความห่างไกลมันทำให้อารมณ์เราหวั่นไหวและความคิดฟุ้งซ่าน ควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากได้อยากเป็นในสิ่งที่ไม่ควร

ขอโทษที่ระบายเรื่องราวมาตรงนี้ เพราะอยู่ที่นี่ ไม่มีใครที่ไว้วางใจพอจะปรึกษาได้ เก็บความลับได้
ได้โปรดแนะนำ
กราบขอบคุณ

....................................................
ชอบวิธีการนี้จัง
"...เตือนสติตัวเองเสมอว่า รักแฟน มีแฟน ไม่นอกใจแฟน เป็นบาป คิดให้ตลอดทุกครั้งที่เผลอรุ้สึกดี..."
"...เป็นบาป คิดให้ตลอดทุกครั้งที่เผลอรุ้สึกดี..."
..........................................................

ยังคงยินดีเปิดรับคำแนะนำเพิ่มเติมค่ะ