อึดอัดใจอยากระบายขอพื้นที่ในนี้ให้ได้ระบายหน่อยนะคะ อาจจะให้คำสะกดผิดหรือผิดพลาดแต่ประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้เลยแล้วกันนะคะ
ตอนนี้ม๊าจ๋าคลอดน้องมาร์ตินได้เกือบสองเดือนแล้ว (ขอเรียกแทนตัวเองว่าม๊าจ๋านะคะ เพราะแทนตัวเองกับลูกแบบนั้น) เรื่องมีอยู่ว่าม๊าจ๋ามีความจำเป็นต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวก็เลยต้องให้น้องมาร์ตินไปอยู่กับคุณยายที่ชลบุรี แต่ม๊าจ๋ากลับทำใจไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาน้ำตามันก็ไหล มันรู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อย ไม่อยากให้น้องมาร์ตินไปอยู่ไกลๆตัวเลย ไม่ใช่ว่าคุณยายจะใจร้ายหรอก คุณยายของน้องมาร์ตินใจดี ใจเย็น ม๊าจ๋ารู้ว่าคุณยายเลี้ยงน้องมาร์ตินได้ดีแน่ๆ แต่มันติดตรงที่ว่าม๊าจ๋าจะทำใจไม่ได้ ตั้งแต่วันที่รู้ว่าตั้งท้องจนถึงนาทีนี้เราไม่เคยห่างกันเลย อยู่ใกล้ๆทั้งหอมทั้งกอด ตอนนี้ม๊าจ๋าก็ยังร้องไห้ไปด้วยพิมพ์ไปด้วย น้อยใจโชคชะตาตัวเองนัก ทำไมล่ะ!!ชีวิต ทำไมถึงไม่มีแบบคนอื่นเขา ทำไม? ทำไมต้องทำให้เราสองคนแม่ลูกต้องไกลกัน สิ้นเดือนนี้คือเส้นตายที่ม๊าจ๋าต้องตัดสินใจว่าจะพาน้องมาร์ตินไปอยู่กับคุณยายหรือไม่ ทางที่มีมันหนักเหลือเกินลูกเอ๋ย...ม๊าจ๋ากำลังจะต้องตัดสินใจครั้งใหญ่อีกครั้ง