...ในเมื่อเธอเลือกที่จะเดินออกไปจากชีวิตของฉัน ได้โปรดอย่าหวนกลับมาอีกเลย
ฉันไม่ต้องการ ไม่ต้องสงสาร ไม่ต้องขอโทษ เพราะฉันไม่ได้โกรธ ฉันแค่เสียใจ...

เธอ คือ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรู้จักตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เธอเป็นรุ่นน้องปี 1 ส่วนผมเป็นรุ่นพี่ปี 2
แต่เราเรียนอยู่คนละคณะ คนละฝั่งของมหาวิทยาลัย แต่ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้พบกัน ได้รู้จัก
และได้รักกัน แม้เรื่องราวเหล่านั้นจะผ่านมากว่า 7 ปีแล้ว มันก็ยังคงหลอกหลอนอยู่ในความทรงจำ
ของผู้ชายคนหนึ่งจนทุกวันนี้

จากนางฟ้าเป็นนางมารร้าย
เธอคือรักครั้งแรกของผม แม้เธอบอกแต่แรกแล้วว่าเธอเจ้าชู้ และระหว่างที่ผมจีบเธอนั้น จะมีผู้ชาย
อีกหลายคนมาจีบเธอ รวมทั้งพี่รหัสที่คณะเธอด้วย แต่สุดท้ายเธอก็เลือกผม แม้ผมจะไม่หล่อเลย
ไม่รวย แต่ก็มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอรักผม ความรัก 3 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย มันช่างหอมหวาน
เป็นคู่ที่น่าอิจฉาของเพื่อนๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนมีฉายาว่าปาท่องโก๋ ถึงแม้เราจะอยู่หอพัก
ในมหาวิทยาลัยทั้งคู่ แต่ผมก็จะมาคุยกับเธอที่หอพักหญิงจนถึง 4 ทุ่ม ทุกวัน (หอหญิงปิด 4 ทุ่ม)
พ่อแม่ของเราทั้งคู่ก็รับรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน และผมก็เคยไปไหว้พ่อแม่เธอบ่อยๆ ซึ่งท่านใจดีมากๆ
(บ้านของเธออยู่ในจังหวัดเดียวกับมหาวิทยาลัยที่เราเรียน แต่อยู่คนละอำเภอ)

เธอมีปัญหาเรื่องการเรียนภาษาอังกฤษ ติด F สุดท้ายผมก็ช่วยติว ช่วยสอน เคี่ยวเข็ญเธอ จนเธอ
ได้เกรด C อีกทั้งวิชาอื่นๆ ที่เธอไม่เข้าใจเธอก็จะให้ผมช่วยสอน (ผมถือว่าเป็นคนที่มีผลการเรียน
อยู่ในเกณฑ์ดี เกรดเฉลี่ย 3.58) ซึ่งการใช้เวลาช่วงเย็นของทุกวัน อ่านหนังสือด้วยกัน ทำให้เรา
ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น ยิ่งช่วงใกล้สอบ นักศึกษาส่วนใหญ่ก็จะ
อ่านหนังสือโต้รุ่ง ยันเช้า เราก็เหมือนกัน ซึ่งบางวันแทบจะอยู่ด้วยกันทั้งวัน

เธอคือคนที่น่ารัก รอยยิ้มมีเสน่ห์ แต่ดวงตาเจ้าชู้ ผิวขาว ผมยาว ผมยอมรับว่าผมหลงใหล ในรูปร่าง
หน้าตาของเธอ เพราะนิสัยเราในตอนนั้นก็ยังเด็กๆ มีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้างตามประสาวัยรุ่น

จนเรียนจบ ผมก็ได้ทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง ส่วนเธอเรียนอยู่ปี 4 ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เราต้องห่างกัน
เราโทรหากันทุกวัน จนครบ 1 ปี ที่รอคอย เธอเรียนจบและพยายามหางานทำ ให้ใกล้กับผมที่สุด
จนได้ทำงานอยู่จังหวัดหนึ่ง ระยะทางห่างกัน 120 กม. ดีกว่าห่างกัน 700 กม.

ช่วงแรกเราเจอกันทุกเดือน ผมไปหาเธอบ้าง เธอมาหาผมบ้าง ไปเที่ยวห้าง ไปดูหนังกัน
จนผมทำงานได้ 4 ปี ส่วนเธอทำงานได้ 3 ปี ความรู้สึกผิดปกติเริ่มเกิดขึ้น จากเดิมที่โทรหากัน
ทุกวัน คุยกันครั้งละเป็นชั่วโมง เริ่มมีบางวันที่คุยกันเพียง 5-10 นาที เหมือนคุยให้พ้นๆไป
จากเดิมที่เคยเจอกันทุกเดือน แต่ช่วง 3 เดือนมานี้ ไม่ได้เจอกันเลย เพราะเธอบอกว่า ที่บริษัท
ส่งไปดูงานที่ภาคอีสาน 3 เดือน ผมเคยบอกว่าจะไปหาเธอที่ภาคอีสาน ช่วงที่เธอไปดูงาน
เธอก็ปฏิเสธ บอกว่าสิ้นเปลืองอยากให้ผมเก็บเงินบ้าง ส่วนเธอไปทำงาน ไม่สะดวกที่จะเจอผม
เป็นอยู่อย่างนั้นจนครบ 3 เดือน

เมื่อรู้ความจริงว่า 3 เดือนที่ผ่านมาเธอ พูดความจริงกับผมแค่เพียงครึ่งเดียว ใช่ครับเธอไปดูงาน
ที่ภาคอีสานเป็นเวลา 3 เดือนจริง แต่ว่าได้กลับทุกวันเสาร์-อาทิตย์ แล้วเธอทำอะไรอยู่ ถึงปิดบัง
ใช่ครับ เธอมีผู้ชายคนใหม่ ความรัก 7 ปีที่ผ่านมาของเรามันคงเหมือนซากอ้อย ไม่หวาน ไม่หอม
เหมือนครั้งแรกๆ

เหตุผลของเธอ คือ เราเจอกันเดือนละครั้ง มันไม่เพียงพอ เธอต้องการคนดูแลเอาใจใส่ จนวันหนึ่ง
มีรุ่นพี่ที่ทำงานเธอ มาบอกชอบ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว แต่เขาไม่สนใจ จนเธอเริ่มพูดคุยกับเขา
มากขึ้น สนิทกันมากขึ้น จนลืมผมในที่สุด

ทำไมผมถึงรู้ความจริง ??? ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดระแวงเธอเลย เพราะผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน
เพื่อสร้างอนาคตร่วมกันกับเธอ (เสียดายที่เธอไม่เคยรับรู้) วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ ผมตั้งใจจะ
ไปเซอร์ไพร์วันเกิดเธอ แต่โดนเซอร์ไพร์กลับ เพราะเธออยู่กับผู้ชายคนนั้น ถึงแม้เธอจะเช่าบ้าน
อยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกคน แต่ภาพที่ผมเจอในวันนั้น ผมพูดไม่ออก ส่วนเธอตกใจมาก เพราะไม่คิด
ว่าผมจะมา (เรานัดกันไว้ว่าเธอจะไปหาผม ในวันรุ่งขึ้น)

สุดท้าย เธอขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เธอจะเลิกกับผู้ชายคนนั้น เพราะเธอบอกว่าเธอยัง
รักผมอยู่ ส่วนผู้ชายคนนั้น คบเพราะเหงา เพราะความหวั่นไหว

แต่สำหรับผมแล้ว ผมก็พูดไปตรงๆ ว่าหากหมดรักผมแล้ว ก็ไปเถอะ ผมรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่
มันเกิดขึ้น ไม่ต้องสงสารผมหรอก คุณจะรักใคร มันก็เรื่องของคุณ ส่วนผมจะเสียใจ มันก็เรื่อง
ของผม

จนทุกวันนี้เธอก็ยังพยายามติดต่อ พยายามโทรมาหา ว่าผมดีขึ้นหรือยัง ผมมีคนใหม่หรือยัง
บอกว่าเธอเป็นห่วงผมมาก ผมแค่อยากจะบอกว่า ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกที่ทิ้งผมไป เพราะว่า
คุณไม่ได้รักผมอีกแล้ว ส่วนเรื่องความเสียใจก็ปล่อยเป็นหน้าที่ของผมเถอะ

อย่ามายุ่งกับชีวิตผมอีกเลย