ชายหนุ่มผมยาวในเสื้อลายสก๊อตผลักประตูบานกระจกเข้าไปในร้านกาแฟ อุณหภูมิเย็นฉ่ำ“สวัสดีคะ รับอะไรดีคะ” บาริสต้าและเจ้าของร้านสาววัยต้นสามสิบกล่าวทักทาย ชายหนุ่มหย่อนเป้ใบใหญ่วางข้างเท้า ขยับกระเป๋ากล้องแนบกับราวสแตนเลสหน้าเคาน์เตอร์เครื่องชงราคาเรือนแสน เขาสบตาเจ้าของเสียงน่ารักแล้วส่งยิ้มตอบเธอที่ยืนเบี่ยงตัวให้เขามองป้ายเมนูเครื่องดื่มและรูปภาพของมัน “เอ่อ ผมขอชาอังกฤษ แบล็คทีและน้ำเปล่า 1 ขวดครับ” “ลองกาแฟที่เป็นซิกเนเจอร์ของที่ร้านดูไหม วันนี้ลูกค้าไม่มากนัก รอไม่นานคะ” “ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ดื่มกาแฟ” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ “พี่ครับผมขอถ่ายรูปร้านและขอใช้ไวไฟเขียนงานสักนิดครับ” เธอผายมือให้เขาเป็นเชิงอนุญาตพร้อมยื่นชาร้อนที่โชยกลิ่นหอมแตะจมูกในแก้วเซรามิคสีน้ำทะเล ขนมทานเล่น 3-4 ชิ้นและน้ำเปล่า “60 บาทคะ พาสเวิร์ดอยู่ในสลิป” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขาหยิบเงินจากซอกกระเป๋ากล้องยื่นให้ ร่างสูงนั้นหมุนตัวไปหามุมนั่งทำงานเงียบๆ ที่โต๊ะชายคาข้างร้าน สลับกับเดินมาเก็บภาพลูกค้าและบรรยากาศ เสียงชัตเตอร์ของเขาทำงานเบาๆ เธอมองชายหนุ่มคุยและถ่ายรูปลูกค้าของเธอหลายโต๊ะด้วยท่าทีสุภาพ ใกล้ทุ่มเขาเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างลงเป้ เธอเดินถือกาชาไปเติมในถ้วยที่ว่างเปล่าให้เขาเป็นรอบที่เท่าไหร่เธอไม่ทันนับ “เอาไปดื่มพี่ให้ ที่ร้านนานๆ จะมีคนสั่งสักครั้ง” เธอวางชาดำ 1 กล่องบนโต๊ะ ก่อนที่ทั้งสองนั่งจะคุยกันจนเสมือนเป็นลูกค้าคนสุดท้ายของร้าน“แล้วผมจะมาใหม่” ชายหนุ่มบอก... เดือนเศษจากนั้น ในวันที่ร้านเนืองแน่นไปด้วยลูกค้าตลอดทั้งวัน หญิงสาวได้รับหนังสือ 1 เล่ม ที่ภายในมีเรื่องราวและภาพของร้านกาแฟเล็กๆ ของเธอรวมอยู่กับร้านกาแฟชื่อดังทั่วประเทศ มีโน้ตเล็กๆ แทรกอยู่ในนั้นมีข้อความว่า “ขอโทษพี่ด้วยครับที่ผมไม่สามารถรับชากล่องนั้นไปด้วยได้ ผมกำลังเดินทางและหัดดื่มกาแฟอยู่ แล้วพบกัน”