ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะครับว่าผมไม่ได้มโนว่าเธอเป็นแฟนผมนะครับ เราสองคนตกลงที่จะเป็นแฟนกันครับผมเป็นฝ่ายขอเธอเป็นแฟนครับ เมื่อก่อนนี้ผมเป็นที่คนดูไม่ได้เอาซะเลยตัวเตี้ย ดำ อ้วนทุเรศมาก แต่เมื่อเจอเธอคนนี้เธอทำให้ผมอยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างอยากให้ตัวเองดูดีขึ้นเพื่อเวลาที่เธอไปเที่ยวกับผมเธอจะได้ไม่รู้สึกอายใครๆ ผมเริ่มรู้จักการแต่งกาย ออกไปวิ่งเพื่อลดน้ำหนักทั้งหมดนี้คิดว่าถ้าทำแล้วเธอจะรักผมมากขึ้น แต่แล้วตอนแรกๆที่คบกันเธอก็เหมือนจะรักผมดี แต่พอเวลาผ่านไปผมรู้สึกว่าเธอไม่เคยรักผมเลยสักนิด เธอไม่เอาใจใส่ผมเลย เธอไม่เคยแสดงออกมาให้เห็นเลยว่าเป็นห่วงผมบางครั้งลองใจเธอครับผมลองเล่าเรื่องที่คิดว่าเธอจะห่วงผมแต่สุดท้ายก็เท่านั้น ความรู้สึกทุกอย่างมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่รักผมเลย ทุกวันนี้ตอนกลางวันจะไม่ได้คุยกันเลยได้คุยแค่ตอนกลางคืน ในตอนกลางวันเธอไม่แม้แต่จะทักไลน์ผมมาเลย บางวันดีหน่อยผมจะมีค่าในตอนเย็นเพราะเธอไม่มีเพื่อนเดินกลับบ้าน ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่แฟนเธอเลยผมเหมือนเป็นเพื่อนแก้เหงามากกว่าหรือเวลาเธอไม่มีใครก็จะมาหาผม ทุกวันนี้เธอยังไม่เปิดเผยเลยว่าเธอเป็นแฟนผม(ผมไม่ได้อยากโอ้อวดนะครับแต่บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเธอไม่ยอมเล่าเรื่องของผมให้คนอื่นฟังเลยแม้แต่เพื่อนสนิทของเธอก็ไม่ยอมเล่า) ใช่ครับ ผมยอมรับผมมันหน้าตาไม่ดีผมมันหน้าตาแย่ อาจดูไม่คู่ควรกับเธอ อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้มั้งทำให้เธอไม่อยากเปิดเผย ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่าผมเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเธอตลอดเลยทำเพื่อเธอตั้งมากมายแต่ผลที่ได้กลับมายิ่งทำให้ผมเสียใจเพราะเธอไม่เคยแคร์ผมเลย วันครบรอบเธอก็จำไม่ได้ วันจันทร์ก็จะถึงวันครบรอบอีกครั้งแล้ว ผมคิดไว้ว่าถ้าครั้งนี้เธอยังจำวันของเราไม่ได้ผมคงต้องหมดหน้าที่โง่ๆนี้ซะที ผมร้องไห้ผมเสียใจมานับไม่ถ้วน เธอไม่เคยแคร์หรือใส่ใจผมเลย เคยพูดเรื่องนี้กับเธอไปตรงๆแล้วว่าใส่ใจเราหน่อยได้มั้ยแต่เธอกลับบอกว่า ทำได้เท่านี้ เท่านี้ของเธอแต่ยังไม่ได้ครึ่งนึงของผมเลย ผมแค่อยากให้ปรับตัวเอาหาผมบ้าง ผมเหนื่อยมากจริงๆ ผมจะทำอย่างไรดีครับ ใกล้วันจันทร์ผมคงต้องทำใจใช่ไหม ขอบคุณครับ