เราเป็นคนชอบอยู่บ้าน

ถุงเซเว่น ถุงบิ๊กซี กล่อง กระดาษ ดินสอ ปากกา แผ่นพับ ใบเสร็จ หนังยาง
หนังสือที่รัก ที่เก็บๆ ไว้ 25 ลัง (@_+

ไอ้ผูกพันน่ะ ก็ผูกพันนะ แต่มันชักจะบั่นทอนพลังชีวิต เสียแล้วสิ

ก็เพราะ มีความคิดว่า "เผื่อว่ามันจะต้องใช้ someday"
จนห้องจะกลายเป็นถังขยะอยู่แล้ว ละ

เราพยายามทิ้งไปบ้าง ก็สำเร็จนะ
แต่เมื่อเทียบกับเวลาที่สูญเสียไประหว่างการพิจารณาของแต่ละสิ่งเนี่ยมันใช้เวลามากเกินไปแล้วววว

ไอ้ที่กว่าจะทิ้งได้อ่ะ ก็เพียรอ่าน เพียรดู เพียรคิด ว่าสมควรทิ้งไปได้แล้วใช่ไหม
มันเหนื่อยนะ มันเพลียมาก มันใช้พลังสมองมากเหลือเกิน
จนเราท้อแท้ เลยพิมพ์มาถามเพื่อนๆ ในนี้ดู เผื่อใครมีข้อคิด หรือ ไอเดีย

วันนี้ ก็เป็นอีกวัน ที่จะโละของ แล้วระหว่างทาง ก็ท้อแท้ เสียพลังสมอง
ก็พัก คลิกดูชีวิตคนทางยูทิ้วป์ เห็นผู้หญิงคนนึง ใน Fair Company (คลิกดูไปเรื่อย...)

เป็นผู้หญิง มีเสื้อผ้า แค่ตู้น้อย ตู้เดียว เวลาเธอจะย้ายไปไหน เสื้อผ้าทั้งตู้ เสื้อใน ผ้าพันคอ
เธอสามารถพับใส่ทุกสิ่งลงไปในกระเป๋าเดินทางได้แค่เพียง 1 ใบ เท่านั้นเอง
แต่เธอจับคู่เสื้อผ้าให้พิธีกรดู เธอมีเสื้อผ้าใส่ไม่ซ้ำกันถึง 30-50 ชุด !!
อิจฉาหล่อนเหลือเกิน ชีวิตที่เป็นอิสระจากข้าวของ

อยากขอคำแนะนำด่วน ก่อนโรคบ้าเก็บของ  "เผื่อว่าจะต้องใช้ เผื่อว่าจะ...."     จะลุกลาม

ท่านผู้ใดเคยผ่านด่านสิบแปดอรหันต์ของจิตใจตนเอง มาแชร์กันเร็วไว  >o<)/