“พ่อคะ” เด็กหญิงวัย 7 ขวบ ส่งเสียงและสายตาไปยังอุปกรณ์สื่อสารสีขาวขนาดกระดานชนวน “ครับลูก วันนี้ส้มโอเป็นเด็กดีหรือเปล่า” ภาพชายหนุ่มในจอเล็กนั่นถามกลับมา “เป็นเด็กดีทุกวันคะพ่อ วันนี้หนูท๊อปวิชาภาษาไทยด้วยคะ” “เก่งมากลูกรัก แล้วทำการบ้านหรือยัง” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน “ยังคะ หนูจะทำหลังมื้อเย็น รอแม่อุ่นกับข้าวอยู่ หนูเลยมาคุยกับพ่อก่อน” ส้มโอขยับจอสี่เหลี่ยมนั้นให้ตั้งฉากขึ้นเล็กน้อย “พ่อได้ทานอาหารโปรดและขนมที่หนูกับแม่ส่งไปให้เมื่อวันก่อนไหมคะ” “ชายหนุ่มยกหัวแม่โป้ง และส่งไอคอนมีความหมายว่ายอดเยี่ยมกลับมา” “พร้อมแล้วลูก” เสียงเล็กๆ ดังมาจากอีกห้อง “คุณแม่เรียกทานข้าวแล้ว บายก่อนนะคะพ่อ ส้มโอรักพ่อคะ” สองฝ่ายต่างโบกมืออำลากันและกัน เธอกดปุ่มปิด หน้าจอสว่างนั้นก็วูบดับลง ส้มโอมีสีหน้าฉงน เธอหันมองรูปพ่อในชุดเครื่องแบบข้าราชการที่ผนังที่ถัดลงมาราวคืบหนึ่ง เป็นหิ้งเล็กๆ มีแก้วใสปักธูปที่สั้นเหลือก้านเดียวโดดเดี่ยวและโถลายไทยสีขาวพร้อมพวงมาลัยเล็กๆที่ยังไม่เหี่ยวเฉาคล้องอยู่ เด็กหญิงพนมมือไหว้แล้วบอกว่า “วันนี้เสียงพ่อไม่แจ่มใสเลย หนูให้แม่อัพเดทโปรแกรมใหม่ให้นะคะพ่อ”