เราเป็นคนที่เจ็บกับความรักมา เจ็บมากจนใจมัด้านชา ไม่รู้สึกว่าจะสามารถเริ่มใหม่กับใครได้อีก คนแล้วคนเล่าที่เขาเข้ามาในชีวิต เราก็ปฎิเสธเขา เราก็ไม่อยากทำให้ใครรู้สึกไม่ดีกับเราหรอกนะ เราไม่อยากให้ใครทำเป็นเฉยชาใส่เรา เพียงเพราะเราไม่สามารถตอบรับรักเขาได้...เขาเลยทำเหมือนเราไม่มีตัวตนเวลาพบเจอกัน เราก็เข้าใจเขานะที่เขาทุ่มเทกับเรามากมายแต่เราก็ทำให้เขารู้สึกไม่ดี กล้ายเป็นมองหน้ากันไม่ติด และก็มีอีกคนที่เข้ามา พี่เขาดีมากมาย พ่อแม่ของเราทั้งสองอยากให้รักกัน แต่เราก็ยังไม่พร้อมเปิดใจให้กับพี่เขา เเรกๆเราก็คิดว่าจะสามารถคบกับพี่เขาได้ พอนานไปเราก็คิดว่ามันน่าอึดอัด เกิดความสับสนมากมายขึ้นมาภายในจิตใจ เราทำตัวหมางเมิน ไม่สนใจความรู้สึกพี่เขา ไม่พูดไม่คุย ไม่เคยโทรหา นานๆไปพี่เขาก็รู้สึกตัว ว่าเราก็คงไม่มีเยื่อใยอะไร พี่เขาก็เลยค่อยๆเงียบๆไป ไม่มีการติดต่อ ไม่โทรหา ไม่มาหาที่บ้าน ซึ่งที่เรารู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ คือ คำถามของแม่ ที่ถามว่าเราเป็นอะไรกัน ทำไมพี่เขาไม่มาทีบ้าน เราก็ไม่รู้จะตอบยังไง พอเจอหน้าพี่เขาแบบบังเอิญ เราก็ทำตัวไม่ถูก ไม่กล้ามองหน้าพี่เขา แค่ถามกันสองสามคำ สิ่งที่เรากลับมานั่งรู้สึกกระวนกระวายใจตอนนี้คือ...พี่เขาดีมากนะ นี้คือสิ่งที่แม่บอก เราไม่รู้ว่ากับสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจตอนนี้เป็นเพราะ เพราะอยากให้พี่เขากลับมารักเราเหมือนเดิม หรือ รู้สึกผิดที่ได้เคยทำไม่ดีกับพี่เขาไว้....แล้วที่จริง "การที่เรารู้สึกรักใคร ความรู้สึกที่แท้จริงมันเป็นยังไง"