เรื่องมีอยู่ว่า  มีผู้ใหญ่ท่านนึงมาขอความช่วยเหลือให้เซ็นต์ชื่อค้ำประกันให้หน่อย เงิน 3 หมื่นบาท
เราก็บอกไม่อ่ะค่ะ ไม่อยากเป็นนี้ แกก็บอกว่าช่วยหน่อยน่ะเป็นผู้ค้ำเอง งัยแกก็มีทรัพย์สินมากมาย ก็เห็นอยู่
เราก็คิดว่า เซ็นต์ๆไปแล้วกันรำคาญ เงินแค่ 3 หมื่น อีกอย่างเราก็บอกไปแล้วว่า เราไม่มีบัตร ปปช น่ะ บัตรหาย เซ็นสำนวนถูกต้องให้ไม่ได้
แกก็บอกว่าได้ๆ คนกู้แค่จะเอาแค่ลายเซ็นต์

แต่ที่ไหนได้ เอาใบสัญญามาให้เรา ไม่ระบุจำนวนเงน แถมพออ่าน สรุปเราเป็นผู้กู้ซะเอง
จับโกหกได้แต่แรกเลย แต่ก็ยังอวดฉลาดกับตัวเอง เอาว่ะเซ็นต์ไปจะได้จบๆ เพราะไม่มีสำเราบัตร ปปช. ให้ ไม่เป็นไรชัวร์

พอเซ็นต์ไปแล้ว ซักพัก แกมาหาอีก บอกว่าขอสำเนาหน่อย คนกู้ไม่ให้ เรายืนยันว่าไม่มี
ทีนี่เริ่มวิตก เลยเดินตามไปแอบฟัง เห็นพูดเรื่องเงิน 4 แสนบาท ไม่ได้ยินคำว่า 3 หมื่นเลย

ตัดสินใจเดียวนั้น เป็นงัยเป็นกัน จะเอาสัญญามาทำลายให้ได้ มารยาท ความเกรงใจ ไม่สนแล้ว
เราเดินไปบอก กับคนที่ปล่อยกู้เลย  ขอสัญญาหน่อย เราไม่ีสำเนาบัตร ให้น่ะ  ขอขีดฆ่าลายเซ็นหน่อย เพราะงัยมันก็โฆษะ
เค้าประชดเราน่ะ บอกเอาไปฉีกเลยล่ะกัน เราก็บอกได้แล้วรับมาฉีกต่อหน้าเลย ไม่สนไรล่ะ หมดแค้วความเกรงใจ
เรื่องอะไรจะยอมเป็นหนี้โดยไม่ระบุจำนวนเงิน

ต่อมาเราถามเพื่อนที่เป็นทนาย เพื่อนบอกว่า ต่อให้แกไม่มีสำเนาบัตร เค้าก็เอาผิดได้ถ้าไม่ส่งตามสัญญา
แล้วอีกอย่างหนี้นอกระบบด้วย ถ้าผู้ใหญ่แกไม่จ่าย มันมาตามทำร้ายแกแน่นอน

โอ๊ย คิดแล้ว เรานี้มันโง่ๆๆๆ ไม่รู้จะเกรงใจคนหนักหนา  สมัยนี้สังคมมันอยู่ยากจริงๆถ้าไม่ฉลาดพอ