เรื่องของเรื่องคือ วันนี้ครับ ผมรับงานถ่ายรุปรับปริญญาที่สวนอัมพร ไปเช้าไปหน่อยครับ เลยนั่งรอในเขาดิน กะว่าจะใช้เป็นโลเกชันแรก
นั่งพักที่ศาลาได้10นาที มีคนกลุ่มใหญ่ประมาณ10กว่าคน เดินตรงเข้ามาหมายจะยึดศาลา หลังจัดแจงปูเสื่อวางของอะไรกันเสร็จสรรพ ก็งัดเอากระติ๊บยักษ์มาจกกันต่อหน้าต่อตา ลูกเล็กเด็กแดงล้อมวงกันจ้วงเหมือนซอมบี้หิวโซ ในใจผมคิดว่า มนุษย์ป้าพวกนี้มันอะไรกัน ไม่มีความเกรงใจกันมั่งเลย!
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง สงครามซอมบี้ได้จบลงแต่อาหารยังเหลือเพียบ เหล่าป้าจึงเริ่มตั้งวงเมาท์มอย ป้าคนนึงอวดเพื่อนว่า"เมื่อกี้ฉันถ่ายรุปกะดาราด้วยล่ะ" (สรุปป้ามางานไรแน่คับ) ยังไม่ทันสิ้นเสียงป้าคนนึงเริ่มหันมามอยใส่ผม
"หนุ่มๆ มางานรับปริญญาเหมือนกันหรอ"
ผมตอบอย่างเกรงใจ "ใช่คับ" (ในใจคิด ไม่ต้องคุยกะกุก้อได้ กุสร้างแลนมาร์กอยู่)
แต่กระนั้น ป้าแกก้อยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซ้ำชวนเพื่อนๆเหล่าป้าร่วมวงสนธนาด้วย
เห็นท่าไม่ดีผมเลยแกล้งทำเงียบๆไป ไม่รุ้ป้าแกรุ้ตัวหรือยังไง พวกแกเองก้อเบาลง วงสนธนาที่ดูครึกครื้นเมื่อกี้ ทลายลงโดยสมบูรณ์ เหล่าป้าอยู่ในความอึดอัด เหมือนแวมไพร์อยากเลือด
แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นครับ จู่ๆ หัวหน้าแก๊งป้า ตักกับข้าวแบ่งใส่จานกระดาษ พร้อมข้าวเหนียวปั้นนึง จู่โจมมาทางผมพร้อมคำถามว่า"กินไม๊ลุก!"
ไม่รุ้ว่าอารมณ์ไหนคับ ป้าแกมาชวนผมกินข้าวเฉยเลยคับ (สงสัยจะง้อ) ผมเลยตอบปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่ป้าแกไม่ยอม สุดท้ายด้วยมารยาท เลยต้องรับมาทำท่ากินตามระเบียบ
ผมทำท่าเล่นเกมไปกินไปเหมือนไม่สนใจ แต่พอข้าวเข้าปากคำแรกเท่านั้นและครับ ทุกอย่างทีคิดมา กลับตรงกันข้ามหมด น้ำตาผมคลอเบ้า ไม่ใช่เพราะอาหารมันอร่อยมากจนอยากจะร้องไห้นะครับ แต่เป็นเพราะกับข้าวที่ป้าแกทำมาคือ ปลาหมึกทอดกรอบ เมนูเดียวกับที่แม่ทำให้กินตอนเด็กทีเราย้ายมากรุงเทพใหม่ๆ
ผมวางมือถือ ไม่สนใจอย่างอื่นอิกแล้ว นอกจากกินและร่วมวงสนธนาไปกะเหล่าป้า ไม่สิ! ตอนนี้ผมกลับคิดว่าป้าทุกคนคือคนในครอบครัว!
ผมคิดว่าบางทีการที่เรามองว่าคนอื่นเป็นมนุษย์ป้า ทำอะไรเห็นแก่ตัว ไม่เกรงใจคนอื่น บางที ในมุมของป้าๆเหล่านั้น อาจจะแค่มองเห็นคนอื่นๆ เป็นลูก เป็นหลาน เป็นคนในครอบครัว จึงวางตัวสบายๆ ไม่ต้องวางท่ามาก ก็เป็นได้
กานต์ จอมแก้ว 2 ส.ค. 2557
ช่วยด้วยครับ! เจอแก๊งมนุษย์ป้า! หน้าสวนอัมพร (งานรับปริญญา)
นั่งพักที่ศาลาได้10นาที มีคนกลุ่มใหญ่ประมาณ10กว่าคน เดินตรงเข้ามาหมายจะยึดศาลา หลังจัดแจงปูเสื่อวางของอะไรกันเสร็จสรรพ ก็งัดเอากระติ๊บยักษ์มาจกกันต่อหน้าต่อตา ลูกเล็กเด็กแดงล้อมวงกันจ้วงเหมือนซอมบี้หิวโซ ในใจผมคิดว่า มนุษย์ป้าพวกนี้มันอะไรกัน ไม่มีความเกรงใจกันมั่งเลย!
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง สงครามซอมบี้ได้จบลงแต่อาหารยังเหลือเพียบ เหล่าป้าจึงเริ่มตั้งวงเมาท์มอย ป้าคนนึงอวดเพื่อนว่า"เมื่อกี้ฉันถ่ายรุปกะดาราด้วยล่ะ" (สรุปป้ามางานไรแน่คับ) ยังไม่ทันสิ้นเสียงป้าคนนึงเริ่มหันมามอยใส่ผม
"หนุ่มๆ มางานรับปริญญาเหมือนกันหรอ"
ผมตอบอย่างเกรงใจ "ใช่คับ" (ในใจคิด ไม่ต้องคุยกะกุก้อได้ กุสร้างแลนมาร์กอยู่)
แต่กระนั้น ป้าแกก้อยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซ้ำชวนเพื่อนๆเหล่าป้าร่วมวงสนธนาด้วย
เห็นท่าไม่ดีผมเลยแกล้งทำเงียบๆไป ไม่รุ้ป้าแกรุ้ตัวหรือยังไง พวกแกเองก้อเบาลง วงสนธนาที่ดูครึกครื้นเมื่อกี้ ทลายลงโดยสมบูรณ์ เหล่าป้าอยู่ในความอึดอัด เหมือนแวมไพร์อยากเลือด
แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นครับ จู่ๆ หัวหน้าแก๊งป้า ตักกับข้าวแบ่งใส่จานกระดาษ พร้อมข้าวเหนียวปั้นนึง จู่โจมมาทางผมพร้อมคำถามว่า"กินไม๊ลุก!"
ไม่รุ้ว่าอารมณ์ไหนคับ ป้าแกมาชวนผมกินข้าวเฉยเลยคับ (สงสัยจะง้อ) ผมเลยตอบปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่ป้าแกไม่ยอม สุดท้ายด้วยมารยาท เลยต้องรับมาทำท่ากินตามระเบียบ
ผมทำท่าเล่นเกมไปกินไปเหมือนไม่สนใจ แต่พอข้าวเข้าปากคำแรกเท่านั้นและครับ ทุกอย่างทีคิดมา กลับตรงกันข้ามหมด น้ำตาผมคลอเบ้า ไม่ใช่เพราะอาหารมันอร่อยมากจนอยากจะร้องไห้นะครับ แต่เป็นเพราะกับข้าวที่ป้าแกทำมาคือ ปลาหมึกทอดกรอบ เมนูเดียวกับที่แม่ทำให้กินตอนเด็กทีเราย้ายมากรุงเทพใหม่ๆ
ผมวางมือถือ ไม่สนใจอย่างอื่นอิกแล้ว นอกจากกินและร่วมวงสนธนาไปกะเหล่าป้า ไม่สิ! ตอนนี้ผมกลับคิดว่าป้าทุกคนคือคนในครอบครัว!
ผมคิดว่าบางทีการที่เรามองว่าคนอื่นเป็นมนุษย์ป้า ทำอะไรเห็นแก่ตัว ไม่เกรงใจคนอื่น บางที ในมุมของป้าๆเหล่านั้น อาจจะแค่มองเห็นคนอื่นๆ เป็นลูก เป็นหลาน เป็นคนในครอบครัว จึงวางตัวสบายๆ ไม่ต้องวางท่ามาก ก็เป็นได้
กานต์ จอมแก้ว 2 ส.ค. 2557