พอดีว่าที่มหาลัยเค้ามีสอน Academic Writing ให้ฟรี ก็เลยลงชื่อไป (เออ แบบว่าชอบของฟรี)

ด้วยความที่ยังอยากเป้ะ แต่ตื่นสายก็ยังอุตส่าห์ มาอัพหน้า คือหน้าต้องพร้อม คิ้วต้องเป้ะ คงรับไม่ได้ถ้าตัวเองหน้าปลวกไปหาเพื่อนในคลาส
กลัวเค้าจำเราไม่ได้ นึกว่าใครไม่รู้แอบใช้ชื่อเราเข้ามา

รีบมาก แต่ดันเอาเสื้อผ้าไปซักเกือบหมด ยังไม่แห้ง ณ จุดนั้น คว้าไรได้ก็คว้า คว้ากระโปรงมาได้ตัวนึง แต่ไม่สำเหนียกตัวเองว่าอ้วนขึ้นแค่ไหน เอาวะ ยัดไปก่อน ติดก้นนิดติดก้นหน่อย คิดภาพดิฉันกำลังทำท่ากระโดดเแล้วสะบัดตูดเหมือนกำลังเล่นฮูลาฮูปแต่จริงๆทั้งหมดทั้งมวลนี่แค่เพื่อใส่กระโปรงออกมั้ย

พอดึงมันขึ้นมาได้ รู้สึกฟินเหมือนวิ่งรอบสนามแล้วเข้าเส้นชัย ปลื้มปริ่มเหมือนอยากจะร้องไห้ไปกอดขาพ่อแม่แล้วบอกว่าหนูทำได้แล้ว หนูจะได้ไปเรียนแล้ว หนูจะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง

อ้ะ อ้ะ อยู่อังกฤษต้องไม่ลืมที่จะเช็คสภาพอากาศ พยากรณ์อากาศบอกฝนจะตก เราก็ต้องเตรียมร่ม แหม พร้อมเวอร์อ่ะ

แต่คือก่อนหน้านี้ทำร่มหักไปเกิน 5 คันได้ ทุกครั้งที่กลับมาบ้านก็เก็บร่มสภาพร่อแร่ใกล้ตายจากที่ไปลุยมาคราวที่แล้วมารวมๆกันไว้ คือไม่มีสมประกอบเลยซักอัน หักไปซีกบ้าง ไรบ้าง แต่เอาวะ แค่ไปเรียนใกล้ๆนิดเดียว ประคองด้านที่มันหักไปหน่อยละกัน ดีกว่าไม่มีร่มเลย ใช้เสร็จโยนทิ้ง สวยๆ เศรษฐกิจพอเพียงมากค่ะ ดีออก

คว้าเป้พร้อมอุปกรณ์การเรียน ออกไปนอกบ้านฝนก็ตกปรอยๆ แหมบรรยากาศกำลังได้ฟิล เหมือนนางเอก MV กำลังคิดถึงพระเอก เดินยิ้มกรุ้มกริ่ม เยื้องย่าง ต่างแค่ร่มมันหักไปซีกหนึ่งเท่านั้นแหละ

ทันใดนั้นภายในความต่างแค่เสี้ยววินาที นางเอก MV ก็เจอกับ พายุ พายุจริงจังเลย จู่ๆฝนก็ตกยังพระเจ้าเทอ่างน้ำลงมา ใส่ร่มโคตรพิการน้อยๆ

ฝนก็ไหลมาตามร่องร่มแบบนี้



จากประสพการณ์อันโชกโชน พอลมมันพัดมาด้านหน้า เราก็ต้องเอาร่มด้านที่แข็งแรงไปดันข้างหน้า เพื่อไม่ให้ร่มหัก

ทีนี้ลมมันเป็นลมสับสน เดี๋ยวมาซ้ายทีขวาที ความรู้สึกดิฉันเหมือนกำลังต่อสู้กับมังกรอะไรซักอย่างเพื่อจะไปช่วยเจ้าหญิงนิทราในปราสาท เหมือนมันพ่นไฟมา เราต้องเอาโล่กันอะไรประมาณนั้น มันมาซ้ายเรากันซ้าย มันมาขวาเรากันขวา มันจะลอบโจมตีเราด้านหลัง เราก็ต้องหมุนตัว ไม่งั้นเป้ข้างหลังจะเปียก อยากบอกว่าฟุตเวิร์คตอนนั้น ถ้าเจอโค้ชเช โค้ชเชยังชมอ่ะ ไม่โดนตบหน้าแบบน้องก้อยแน่นอน

ทีนี้พอเอาด้านที่แข็งแรงไปต้านอิลมมังกร ด้านที่หักที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมันก็มีน้ำฝนไหลตามร่องร่ม ตามแรงโน้มถ่วง ลงเป้ที่สะพายอยู่อีก
อิลมเปรต!!!

ปัญหาคือ ดันใส่กระโปรงบานที่อุตส่าห์กระโดดฮูล่าฮูปมาเมื่อเช้า ด้วยความที่อ้วน สะโพก ก้นใหญ่ตามสภาพ มันก็สั้นกว่าปกติไง

มือนึงถือร่ม มือนึงต้องคอยปิดกระโปรง ลมแรงจนตัวแทบปลิว เหมือนจากที่แค่ความเร็วแสงจะไปถึงห้องเรียน แต่กลับต้องมาเจอแรงเฉื่อยจากโคลนดูดซะนี่

สุดท้ายสตรีตัวน้อยๆต้องรีดพลังจักระซ่อนเร้นออกมา เพื่อถือร่มมือเดียว อาห์ กล้ามแขนของอิชั้นมันกำลังสั่นระริก เส้นเลือดปูดขึ้นใบหน้า

ปิดกระโปรงซ้าย มันดันเปิดขวา ปิดขวา มันดันเปิดซ้าย คือไม่เข้าใจอีลมนี่ คือชั้นไม่ใช่มาริรีนมอนโรที่จะยิ้มแฉ่งหันไปซ้ายทีขวาที รับลมเย็นนะยะ



ณ จุดนั้น ดิฉันเหมือนกำลังเต้นระบำไปรอบๆ เหมือนเซเลอร์มูนที่กำลังแปลงร่าง กระโปรงสะบัดพริ้วไหว เพียงแต่จบไม่สวย

ยังดีนะที่ตรงนั้นไม่มีคน แต่ต่อให้ ณ จุดนั้นมีคน ชั้นก็คงไม่หน้าด้านปล่อยให้มันเปิด คือ กลัวผีฝรั่งมันจะด่าเอาว่าเห็นหอยกาบพรอมแพรมผลุบๆโผล่ๆ

ไม่พอ ร่มพิการของชั้นมันเริ่มจะประคองตัวไม่อยู่ เพราะโครงเหล็กมันเห่ยมาก มันไม่แข็งแรงพอที่จะต้านอิวายุนี่ได้อีกต่อไป มันก็เริ่มหักพังไปทีละส่วน

ณ จุดนั้น ชั้นเข้าใจอารมณ์ 9-11 ตอนเสามันเริ่มหักถล่มได้เลยทีเดียว ใจนึงก็ยังต้องการให้ซากร่มมันมากันฝน ใจนึงก็กลัวเหล็กทิ่มตา  
วันนี้ดิฉันเข้าใจความรู้สึกเจนี่ ที่หวังพึ่งพาคุณเอ๋ แต่สุดท้ายกลับโดนทำร้ายซะน่วม สับสนมากทีเดียว

สุดท้ายอิชั้นก็ทำใจพับร่มเก็บแล้วยอมเปียกโชก เนื่องจากกลัวจะตาบอดเสียก่อนจะได้เข้าเรียน

ตอนนั้นคิดว่า เอาวะ แม้จะเปียก แต่อย่างน้อยก็ได้ปิดกระโปรงสองมือ แต่พอปิด ร่มที่หักที่อยู่ในมือขวาที่ปิดกระโปรงอยู่ก็ทิ่มเข้าที่ขาปาดไปปาดมาอีก โว้ยยยยยย

ผ้าพันคอที่รัดคออยู่ทุกวัน มาวันนี้มันดูรักกันเป็นพิเศษ ไม่ตบหน้ากัน ซ้ายทีขวาที ก็ปลิวไปด้านหลัง ดึงซะจนหายใจจะไม่ออก

รองเท้า ไม่ต้องพูดถึง นึกถึงฉากใน Step Up ที่มูสกระโดดเต้นบนน้ำเท่ๆ เหมือนพี่วง WHO เก้กหล่อเวลามีน้ำสาดกระจายรอบๆ