ฟ้าหม่นฝนสาดซัด
ลมโบกพัดจนปลิวไหว
เหน็บหนาวทุกคราวไป
ไม่เหลือใครที่ไหนมี

หวังซึ่งหนึ่งร่มกาง
คงลืมวางไว้สักที่
ฝืนต่อรอตรงนี้
อีกนานทีที่ฝนซา

หวังสมร่มวิเศษ
กางขอบเขตแขนซ้ายขวา
สักคนหลงเข้ามา
พาบังคับรับบทไป

รอจนฝนหยุดแล้ว
ไร้แววทักสักคนไหม
จำรับกลับบ้านไป
เปียกทั้งใจเปียกทั้งตัว