หลายเรื่องราวในชีวิตที่มันเข้ามามากมายเหลือเกิน มันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ๆ ในสายตาของใครหลาย ๆ คน แต่สำหรับฉัน มันช่างทำร้ายจิตใจฉันเหลือเกิน
ความรู้สึกตอนที่ฉันกำลังพิมพ์อยู่ ฉันรู้สึกอยากหนีไปที่ไหนสักแห่งที่มันไกล ๆ ไปในที่ที่ใครไม่รู้จักฉัน หนีความทุกข์และเรื่องราวต่าง ๆ เหล่านี้ หรือไม่ก็หนีจากโลกนี้ไปเลย
แต่สิ่งที่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้คือ...เขาสองคน พ่อ และ แม่ ฉันแคร์เขาเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ฉันอยากทำ และอยากเป็นในสิ่งที่ฉันรัก แต่ฉันทำไม่ได้
ฉันอยากจับมอเตอร์ไซค์และติดเงินไว้กับตัวสักพันหนึ่ง แล้วขับออกไปในที่ไกล ๆ ไม่ต้องรับรู้เรื่องบ้า ๆ พวกนี้ แต่สิ่งที่ฉันกำลังคิดคือ ฉันจะไปอยู่ที่แห่งไหน แล้วจะไปยังไง ฉันยังต้องพึ่งเงินของพวกเขา ฉันไม่สามารถพึ่งตัวเองได้ พันธะฉันมากมายเหลือเกิน ฉันต้องทำอะไรบ้า ๆ ก็ไม่รู้ ชีวิตฉัน ฉันก็แทบจะไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว เรียกว่าไม่มีเลยดีกว่า แฟนกับเขาสักคนก็ไม่มี ชีวิตการเรียนก็ย่ำแย่สุด ๆ รู้ไหม?? อาทิตย์หน้าฉันต้องเจอกับอะไร ฉันต้องเจอกับวิชาหนึ่ง ที่คนทั้งห้องเป็นเพื่อนกันหมด ยกเว้นฉัน ฉันไม่รู้จักใคร ฉันอ้างว้างเหลือเกิน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าช่วงชีวิตไหนมันแย่ขนาดนี้มาก่อน
ฆ่าตัวตายดีไหม? หลายครั้งที่ฉันคิดแบบนี้ บ่อยเหลือเกิน แต่ฉันสงสารพ่อแม่ เห็นไหมว่าในโลกนี้ฉันแคร์แค่เขาสองคน ถ้าฉันตายจริง ๆ เขาก็คงเสียใจแหละ น้องฉัน ป้าฉัน ญาติที่รักฉันเขาก็คงตกใจเหมือนกัน ถ้าฉันตาย...ฉันไม่เคยคิดจะตายเพื่อประชดใครเลย เคยคิดว่าการที่คนบางคนฆ่าตัวตายประชดแฟน ดูมันตลกดี แต่นี้...มันเป็นการตายประชดพ่อแม่ ฟังดูมันโง่เนอะ แต่ฉันอยากให้เขารู้ว่าเวลาขาดฉันไป มันจะเป็นยังไงบ้าง จะได้เข้าใจว่าการดุด่าหรือบ่นในเรื่องที่มันไร้สาระมาก ๆ จะได้รู้สึกพิด หรือบางทีการที่ไม่มีฉันในโลกเขาอาจจะไม่ต้องบ่น ไม่ต้องเสียเงินหลาย ๆ บาท ทั้ง ๆ ที่เงินพวกนั้นควรจะเป็นเงินที่ทำให้เขามีความสุขมากกว่า บ้านนี้คงจะเหงามากเลยเนอะ ห้องนี้คงจะเงียบมาก ทุกคนคงจะไม่ได้ยินเสียงห่วย ๆ ของฉันที่ใคร ๆ ก็ไม่อยากได้ยินอีกต่อไป แต่หลายคนอาจจะรู้สึกดีถ้าขาดฉันไป บางทีฉันก็รู้สึกว่าฉันเกิดมาเพื่อขัดขวางความสุขคนอื่นยังไงก็ไม่รู้
ฉันเป็นคนที่เกิดมาคนเดียว ใคร ๆ ไม่ต้องการฉัน และฉันก็ไม่ต้องการใครเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเกิดมาทำไม เกิดมาโดดเดี่ยวเหลือเกิน อาทิตย์หน้าฉันจะต้องเจอกับอะไร ฉันจะได้เจ็บหัวใจอีกแค่ไหนฉันไม่รู้ ตอนนี้มีแต่ความวิตกเท่านั้นที่ยังค้างคาในจิตใจฉันอยู่ และเชื่อไหมว่าทุกวัน ทุกเวลาที่ฉันอาศัยอยู่บนโลกแห่งนี้ ฉันมีเรื่องให้ต้องคิดและวิตกอยู่ตลอดเวลา ฉันไม่เคยมีวันไหนทื่มีความสุขอย่างแท้จริงเลย และฉันก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าฉันจะได้สัมพัสกับวันนั้นเมื่อไหร่...
ฉันเหนื่อย ฉันเพลีย
ความรู้สึกตอนที่ฉันกำลังพิมพ์อยู่ ฉันรู้สึกอยากหนีไปที่ไหนสักแห่งที่มันไกล ๆ ไปในที่ที่ใครไม่รู้จักฉัน หนีความทุกข์และเรื่องราวต่าง ๆ เหล่านี้ หรือไม่ก็หนีจากโลกนี้ไปเลย
แต่สิ่งที่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้คือ...เขาสองคน พ่อ และ แม่ ฉันแคร์เขาเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ฉันอยากทำ และอยากเป็นในสิ่งที่ฉันรัก แต่ฉันทำไม่ได้
ฉันอยากจับมอเตอร์ไซค์และติดเงินไว้กับตัวสักพันหนึ่ง แล้วขับออกไปในที่ไกล ๆ ไม่ต้องรับรู้เรื่องบ้า ๆ พวกนี้ แต่สิ่งที่ฉันกำลังคิดคือ ฉันจะไปอยู่ที่แห่งไหน แล้วจะไปยังไง ฉันยังต้องพึ่งเงินของพวกเขา ฉันไม่สามารถพึ่งตัวเองได้ พันธะฉันมากมายเหลือเกิน ฉันต้องทำอะไรบ้า ๆ ก็ไม่รู้ ชีวิตฉัน ฉันก็แทบจะไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว เรียกว่าไม่มีเลยดีกว่า แฟนกับเขาสักคนก็ไม่มี ชีวิตการเรียนก็ย่ำแย่สุด ๆ รู้ไหม?? อาทิตย์หน้าฉันต้องเจอกับอะไร ฉันต้องเจอกับวิชาหนึ่ง ที่คนทั้งห้องเป็นเพื่อนกันหมด ยกเว้นฉัน ฉันไม่รู้จักใคร ฉันอ้างว้างเหลือเกิน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าช่วงชีวิตไหนมันแย่ขนาดนี้มาก่อน
ฆ่าตัวตายดีไหม? หลายครั้งที่ฉันคิดแบบนี้ บ่อยเหลือเกิน แต่ฉันสงสารพ่อแม่ เห็นไหมว่าในโลกนี้ฉันแคร์แค่เขาสองคน ถ้าฉันตายจริง ๆ เขาก็คงเสียใจแหละ น้องฉัน ป้าฉัน ญาติที่รักฉันเขาก็คงตกใจเหมือนกัน ถ้าฉันตาย...ฉันไม่เคยคิดจะตายเพื่อประชดใครเลย เคยคิดว่าการที่คนบางคนฆ่าตัวตายประชดแฟน ดูมันตลกดี แต่นี้...มันเป็นการตายประชดพ่อแม่ ฟังดูมันโง่เนอะ แต่ฉันอยากให้เขารู้ว่าเวลาขาดฉันไป มันจะเป็นยังไงบ้าง จะได้เข้าใจว่าการดุด่าหรือบ่นในเรื่องที่มันไร้สาระมาก ๆ จะได้รู้สึกพิด หรือบางทีการที่ไม่มีฉันในโลกเขาอาจจะไม่ต้องบ่น ไม่ต้องเสียเงินหลาย ๆ บาท ทั้ง ๆ ที่เงินพวกนั้นควรจะเป็นเงินที่ทำให้เขามีความสุขมากกว่า บ้านนี้คงจะเหงามากเลยเนอะ ห้องนี้คงจะเงียบมาก ทุกคนคงจะไม่ได้ยินเสียงห่วย ๆ ของฉันที่ใคร ๆ ก็ไม่อยากได้ยินอีกต่อไป แต่หลายคนอาจจะรู้สึกดีถ้าขาดฉันไป บางทีฉันก็รู้สึกว่าฉันเกิดมาเพื่อขัดขวางความสุขคนอื่นยังไงก็ไม่รู้
ฉันเป็นคนที่เกิดมาคนเดียว ใคร ๆ ไม่ต้องการฉัน และฉันก็ไม่ต้องการใครเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเกิดมาทำไม เกิดมาโดดเดี่ยวเหลือเกิน อาทิตย์หน้าฉันจะต้องเจอกับอะไร ฉันจะได้เจ็บหัวใจอีกแค่ไหนฉันไม่รู้ ตอนนี้มีแต่ความวิตกเท่านั้นที่ยังค้างคาในจิตใจฉันอยู่ และเชื่อไหมว่าทุกวัน ทุกเวลาที่ฉันอาศัยอยู่บนโลกแห่งนี้ ฉันมีเรื่องให้ต้องคิดและวิตกอยู่ตลอดเวลา ฉันไม่เคยมีวันไหนทื่มีความสุขอย่างแท้จริงเลย และฉันก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าฉันจะได้สัมพัสกับวันนั้นเมื่อไหร่...