2สิ่งเลยที่ควรทำก่อนเลยคือ อ่อนน้อมถ่อมตนไว้และตั้งใจเรียนรู้งานให้เร็วที่สุด...
และอย่าอายที่จะบอกว่าไม่รู้และอย่าอายที่จะไปถามคนเหล่านั้น...
(และควรตัดเรื่องอีโก้และสถาบันทิ้งไปด้วย)

สิ่งสำคัญในการสนทนากับลูกน้องใหม่ที่มีประสบการณ์เลยคือ อย่าเพิ่งไปขัดจังหวะขณะที่เข้าพูดหรืออธิบายตามแบบที่เขารู้มา
ถึงแม้ว่าบางทีมันอาจจะขัดหรือแย้งกับที่สิ่งเรารู้หรือเรียนมา ตั้งใจฟังเขาให้จบ อย่าถามซ้ำๆและจุกจิก
(นั้นจะเป็นประโยชน์ในการทำงานเลยทีเดียว เก็บเกี่ยวตรงนั้นให้มากๆ )
หากจุดไหนไม่ใช่หรือไม่ถูก ก็อธิบายพอเป็นพิธีอย่าจริงจังเกินไป.. อย่าคาดหวังว่าเขาจะเชื่อเราในทันที..(เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาครับ)

การเป็นหัวหน้าไม่ใช่เรื่องง่าย แต่สิ่งที่ควรมีหลักๆเลยคือความรับผิดชอบครับ.. (จะเก่งแค่ไหนก็ไม่สำคัญ)
เวลางานเกิดปัญหาและถูกตำหนิจากข้างบน สิ่งที่แรกที่ควรทำก่อนเลย คือรับฟังและยอมรับผิดมาก่อน
(หากงานนั้นอยู่ในความรับผิดชอบโดยตรงของเรา) ส่วนใครผิดพลาด เราค่อยมาพูดคุยจัดการทีหลังครับ..
แล้วใครผิดก็ว่าไปตามผิด ส่วนใครไม่ผิดเราก็ควรปกป้องตามสมควร ถ้าคุณทำแบบนี้ได้ คุณได้ใจลูกน้องแน่นอน..

ปล.ผมเห็นมาเยอะครับที่เวลางานมีปัญหาแล้วโยนขี้ให้ลูกน้องรับตลอด ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนควบคุมดูแลแท้ๆ กลับไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆเลย
ปล่อยให้ลูกน้องเผชิญกับเบื้องบนเองหมด.. พอสุดท้ายลูกน้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม มักจะไม่ชอบขี้หน้ากันแล้วครับ
จะทำอะไรก็ติดขัดไปหมด งานก็ออกมาไม่ดี ไม่เป็นไปตามเป้า จะคุยจะ pressureกันก็ไม่ได้แล้ว ไม่สนิทใจ..
(ต้องเข้าใจนะครับว่าลูกน้องเราส่วนใหญ่จะเป็นระดับ technicianหรือวิศวกรระดับปฏิบัติการ การdefence ตัวเองจากเบื้องบนพาวเวอร์เขาไม่พอ
แน่ เราต้องทำตัวให้เห็นว่าเป็นที่พึ่งของเขาได้จริงๆ เผื่อเขาปรับปรุงตัวใหม่เวลากลับมาทำงานจะยังมองหน้ากันได้ติดครับ จุดนี้สำคัญมากๆ
ผมเห็นมาหลายคนแล้วครับ หัวหน้าแบบนี้ลูกน้องมักทำงานถวายหัวกันเลยครับ)