ก่อนอื่นขอใช้คำว่า Throwback ตามที่ประชาฝาชี เอ้ย ประชาชี วัยรุ่นสมัยนี้เค้าฮิตใช้กัน

    เรื่องของเรื่อง คือไปกินตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แต่มัวเผือกตามเรื่องโค้ชเชอันลือลั่น พอโค้ชกลับมาไทย น้องก้อยเตรียมขอขมา เป็นอันหยุดเผือกแปปนึง เข้าเรื่องดีกว่า คือ เมื่อคืนมานั่งไล่ดูรูปที่เคยถ่ายไว้ในไอฟ่ง ดูไปดูมา เจอแต่รูปอาหาร ตายห่านเลี้ยววว ความหิวดันปะทุกลางดึก ทำไงดีวะ จะนอนก็ทรมานปาก ความเปรี้ยวปากอยากกินก็ไม่ลดละ ตัดสินใจลุกขึ้นมาจ้องรูปให้หายอยากมันซะเลย เป็นไงเป็นกัน จ้องอย่างเดียวไม่สะใจ คันไม้คันมือ ไม่ได้เขียนรีวิวอาหารมานานแล้ว ได้ที เอาละวะ ระบายความหิวลงพันทิปซะเลย มันพะยะค่ะ ขอบว๊อกกกกก

    ขอเกริ่นอีกนิด อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ... เริ่มต้นความหิวเมื่อช่วงเย็นวันหนึ่ง หลังจากเดินขาลากตระเวณเดินเล่นย่านเอกมัยกับสาวผู้เคราะห์ร้าย ลากขาตั้งแต่ต้นซอยยันเกือบโผล่เพชรบุรี ทีแรกตั้งใจจะเข้าไปกินบุฟเฟ่ต์สัตว์ใหญ่คล้ายลิง กะจะกินให้กระจาย แต่เหลือบมาเห็นร้านข้างๆ ตกแต่งด้วยไม้เท่ว่ะ สาว(ความสูง)น้อยบนรองเท้าส้นเข็มอำพรางความสูงที่แท้จริงเกือบสิบเซน รีบสะกิด ลองร้านนี้มะ ข้าตอบแบบไม่ลังเล เออ...ก็ได้ ตอนนี้ หิวสลัด ไม่คิดไรมาก ร้านไหนก็ได้ ในใจก็คิด ร้านตกแต่งเท่ขนาดนี้ จะแพงเว่อร์ป่ะวะ แต่ช่างมันเหอะ หิวตาลายละ