ค่ำวันหนึ่ง ไอ้เผือกอยากกินกล้วยทอดมาก แต่ว่าร้านค้าปิดหมด เขาจึงมีความคิดแบบชั่วๆ อย่างหนึ่งคือ เขาจะแอบไปขโมยกล้วยที่สวนแห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าของสวนหวงมาก เขาคิดว่าด้านได้อายอด จึงหยิบเอามีด ไฟฉาย และถุงกระสอบไว้ใส่หวีกล้วย ก่อนจะแอบเข้าไปในป่ากล้วยตอนที่ทุกคนปิดไฟนอนกันหมดแล้ว

ไอ้เผือกตัดหวีกล้วยใส่ถุงกระสอบอย่างง่ายดาย ระหว่างนั้นเขารู้สึกว่าเหมือนมีใครจ้องมองเขาอยู่ เขาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบยกถุงกล้วยเดินออกจากสวน แต่เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินตามมา พอเขาหยุด เสียงนั่นก็หยุดลงไปด้วย เขาทดลองเดินๆ หยุดๆ ก็ได้ยินเสียงเดินๆ หยุดๆ จากด้านหลัง ประกอบกับมีเสียงหมาหอนระงมแทรกเข้ามา เขารู้สึกแปลกๆ จึงส่องไฟฉายไปทางด้านหลัง!!!! มีแต่ความว่างเปล่า....

"เชี่ย...สงสัยกูหิวกล้วยจนหูฝาดไปเอง..."

พูดไม่ทันขาดคำ ไฟฉายเขาก็ดับแบบดื้อๆ แล้วก็มีเสียงดังสวบๆ ดังมาจากป่ากล้วย เผือกตบไฟฉายจนติด แล้วก็ส่องไปทางต้นเสียง....!!!! เขาทิ้งถุงกล้วยแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งแบบไม่คิดชีวิต เพราะเจ้าของสวนกล้วยเดินถือปืนลูกซองออกมา...!!!!


บทส่งท้าย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้วันรุ่งขึ้น ไอ้เผือกได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนๆ ฟัง จนเพื่อนๆ พากันขำขันถ้วนหน้า ยกเว้นไอ้เขียวที่พูดขัดจังหวะซะก่อน

"ไอ้เผือก กูยกย่องในการแต่งนิยายของมาก รู้มั้ย เจ้าของสวนกล้วยแกป่วยตายไปหลายปีแล้วนะ สวนกล้วยที่นั่นก็เฮี้ยนแรงมาก คนที่ไปลองของเจอดีมาหลายรายแล้ว"

ไอ้เผือกกับเพื่อนคนอื่นๆ ต่างมองหน้าไอ้เขียวด้วยความตะลึงพร้อมๆ กัน.....