ลูกจ๋า..อย่าส่งแม่ไปบ้านพักคนชราเลย
ลูกสะใภ้พูดว่า “ทำจืดแม่ก็ว่าไม่มีรสชาติ
ตอนนี้ทำเค็มนิดหนึ่ง แม่ก็ว่ากินไม่ได้ แล้วจะเอายังไง!”



เมื่อแม่เห็นลูกชายกลับมา ไม่กล้าพูดอะไร
ได้แต่กลืนข้าวเข้าปาก ลูกสะใภ้มองตามด้วย
ความโกรธ เมื่อลูกชายลองชิมอาหารที่แม่กำลังกิน ก็พูดกับภรรยาว่า

“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าโรคของแม่กินเค็มมาก
ไม่ได้?” “เอาละ! ในเมื่อเป็นแม่ของคุณ
วันหลังคุณก็ทำเองก็แล้วกัน” ลูกสะใภ้กล่าวด้วยความโมโห แล้วก็สะบัดหน้าเดิน
เข้าห้องไป




ลูกชายเรียกตามด้วยความจนใจ จาก
นั้นก็หันมาพูดกับแม่ว่า
“แม่ครับ ไม่ต้องกินหรอก เดี๋ยวผมต้มบะหมี่
ให้แม่กินนะครับ”

“ลูกมีอะไรจะพูดกับแม่ไหม?
ถ้ามีก็บอกแม่เถอะ อย่าเก็บไว้เลย”
แม่เห็นอาการกังวลของลูกชาย
“แม่ครับ เดือนหน้าผมได้เลื่อนตำแหน่ง เกรงว่าจะต้องมีงานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น เมียผมก็อยากออกไปทำงาน คือว่า….”



แม่รู้ทันทีว่าลูกชายจะพูดอะไรต่อ….“อย่าส่งแม่ไป
อยู่บ้านพักคนชรานะลูก….” แม่พูดออกมาอย่างอ้อนวอน ลูกชายนิ่งคิดไปนาน
แต่ก็พยายามหาทางออกที่ดีกว่านี้ “แม่ครับ อยู่บ้านพักคนชราก็ดีนะแม่จะได้ไม่เหงา
ที่นั่นมีคนดูแล ดีกว่าอยู่ที่บ้านนะครับ
หากเมียผมไปทำงาน เธอจะไม่มีเวลาดูแลแม่เลยนะครับ”


หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ ก็ออกมาทานบะหมี่ จากนั้นก็เข้าไปที่ห้องหนังสือเขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าต่าง ในใจเกิดความสับสนขัดแย้ง ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี!

แม่ของเขาเป็นหม้ายตั้งแต่
ยังสาว กล้ำกลืนทนทุกข์เลี้ยงเขามาจนเติบใหญ่ อีกทั้งส่งเสียให้เรียนยังต่างประเทศ แต่แม่ไม่
ได้อ้างสิ่งที่ทำไปเป็นเบี้ยต่อรองให้เขาต้องเลี้ยงดู


กลับกันภรรยาผู้มาทีหลังกลับเรียกร้องให้เขา
ต้องรับผิดชอบ นี่เขาต้องส่งแม่ไปอยู่บ้านพักคนชราจริงหรือ?




“คนที่จะอยู่กับแกในช่วงบั้นปลายชีวิตคือเมียนะโว้ย ไม่ใช่แม่!” เพื่อนๆมักจะเตือนเขาอย่างนี้

“แม่ของเธอแก่แล้วนะ หากโชคดีก็อยู่กับแกได้อีกหลายปี ทำไมไม่อาศัยเวลาที่เหลือของแม่
แล้วก็กตัญญูปรนนิบัติท่านละ อย่ารอ
ให้แกอยากกตัญญูแต่แม่ไม่อยู่แล้ว แล้วแกจะเสียใจ!” ญาติๆมักจะเตือนเขาว่าอย่างนี้


เขาไม่กล้าคิดอะไรต่อ กลัวว่าตนเองจะเปลี่ยนแปลง
ความตั้งใจ




เย็นแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
เขานั่งเงียบๆคนเดียวด้วยจิตใจที่หดหู่



ณ
บ้านพักคนชราที่แสนจะหรูหรานอกชานเมืองเขาใช้เงินจำนวนมากเพื่อทดแทนความรู้สึกผิดต่อแม่ของเขาอย่างน้อยที่นี่ก็สะดวกสบาย


เมื่อเขาพยุงแม่เข้าสู่ตัวอาคาร ทีวีจอยักษ์กำลังฉายภาพยนตร์ตลกอยู่ แต่
ไม่มีเสียงหัวเราะจากผู้ชมแม้แต่คนเดียว

คนชราจำนวนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน นั่งอยู่บนโซฟานั่งมองประตูทางเข้า
ด้วยสายตาอันเหม่อลอย
หญิงชราคนหนึ่งกำลังก้มตัวลงไปเก็บขนมที่ตก
อยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่ปาก

เขารู้ว่าแม่ชอบห้องที่สว่างโล่ง
จึงเลือกห้องที่แสงพระอาทิตย์สามารถสาดส่องเข้ามา
ได้

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ใบไม้กำลังร่วงลงสู่พื้นหญ้าเป็น จำนวนมาก
นางพยาบาลหลายคนกำลังเข็นรถเข็นที่มีคนชรานั่ง
อยู่ออกไปชมพระอาทิตย์ตกดิน รอบตัวเงียบสงัด ทำให้เขาสะท้านวาบในจิตใจ
แม้แสงพระอาทิตย์ยามลับขอบฟ้าจะงดงามสักเพียงใด นั่นก็หมายความว่าความมืดยามค่ำคืนกำลังจะย่างกรายเข้ามาแทนที่ เขาถอนหายใจเบาๆ“แม่ครับ ผม….ต้องไปแล้วนะ” ผู้เป็นแม่ทำได้เพียงแค่พยักหน้า

ตอนที่เขาเดินจากมา แม่ยังคงโบกมือลา
ด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อย อ้าปากพูดโดยไม่มีเสียง
อยู่ตลอดเวลา เมื่อเขาหันมามอง จึงเห็นผมสีดอกเลาของแม่ เขานึก
ในใจ “แม่แก่แล้วจริงๆ”

อยู่ๆ ภาพในครั้งอดีตก็ผุดขึ้น
ในห้วงแห่งความคิด


ปีนั้นเขาอายุได้เพียงแค่6ขวบ แม่มีธุระ
ต้องไปต่างจังหวัด จึงต้องพาเขาไปฝาก
ไว้ที่บ้านคุณลุง ตอนที่แม่จะออกจากบ้านไป เขารู้สึกกลัวมาก เอาแต่กอดขาแม่ไม่ยอมให้แม่ไป“
แม่จ๋าอย่าทิ้งหนูไป แม่จ๋าอย่าทิ้งหนูนะ!”สุดท้าย แม่ก็
ไม่กล้าทิ้งเขาไปต่างจังหวัด



เขารีบก้าวเท้าเดินออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เมื่อปิดประตู
แล้วก็ไม่กล้าหันไปมองแม่อีก

เมื่อกลับถึงบ้าน
เขาเห็นภรรยาและแม่ยายกำลังเก็บเอาข้าวของของแม่โยนออกมานอกห้อง


ถ้วยรางวัลรูปคนยืนสูงประมาณ3ฟุตที่เขา
ชนะเลิศประกวดเรียงความ “แม่ของฉัน”



พจนานุกรมอังกฤษจีนที่แม่ซื้อให้เขาในวันเกิด ซึ่ง
เป็นของขวัญชินแรกที่เขาได้รับจากแม่



ยังมียาหม่องน้ำที่แม่ต้องทาขาก่อนนอนทุกวันฯ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! พวกคุณโยนของๆแม่ผมออกมาทำไม?” เขาถามออกไปด้วยความโมโหสุดขีด
“ขยะทั้งนั้น ถ้าไม่ทิ้ง แล้วฉันจะเอาของๆฉันวางไว้ตรง ไหน?”แม่ยายพูดอย่างไม่สบอารมณ์“

ใช่แล้ว
คุณรีบเอาเตียงเน่าๆของแม่คุณไปทิ้งได้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะซื้อเตียงใหม่ให้แม่ฉัน!”

รูปเก่าๆสมัยเขายังเด็กกองอยู่กับพื้น มันเป็นรูปที่แม่พา
เขาไปเที่ยวสวนสัตว์และสวนสนุก

“นั่นมันเป็นสมบัติของแม่ผม ใครก็เอาไปทิ้งไม่ได้!” “มันจะมากเกินไปแล้วนะ มาทำเสียงดังกับแม่ฉันได้
ยังไง ขอโทษแม่ฉันเดี๋ยวนี้!”

“ผมเลือกคุณก็ต้องรักแม่คุณด้วย แต่คุณแต่งงาน เข้ามาอยู่บ้านผม ทำไมคุณรักแม่ผมไม่ได้?”

ท้องฟ้าอันมืดมิดหลังฝนตก หนาวสะท้านเข้าไป
ถึงหัวใจ

ท้องถนนที่ว่างเปล่าไร้รถรา
บีเอ็มดับบลิวคันหนึ่งพุ่งไปข้างหน้าราวกับอยู่
ในสนามแข่ง พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ของชายคนหนึ่ง
ซึ่งมุ่งไปทางบ้านพักคนชรา นอกเมือง จอดรถเสร็จ เขารีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องพักของแม่


เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขายืนมองแม่ด้วยความรู้สึกที่
ไม่น่าให้อภัยตัวเอง


แม่ของเขาก้มหน้าใช้มือนวดที่ขาของตัวเอง
เมื่อแม่ของเขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู
ก็เห็นลูกชายของตัวเองยืนอยู่และในมือถือยาหม่องน้ำ
อยู่ และก็พูดออกมาด้วยเสียงอ่อนโยนว่า“แม่ลืมเอามาด้วย
ดีนะที่ลูกเอามาให้…”เขาเดินไปหาแม่และคุกเข่าลงไป“
ดึกแล้วลูก แม่ทาเองได้ พรุ่งนี้ลูกต้องไปทำงานแต่เช้า กลับไปเถอะ!”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ “แม่ครับ ผมขอโทษ แม่ยกโทษให้ผมนะ
กลับบ้านเราเถอะ!” ************************************

ลูกรัก ตอนที่เจ้ายังเด็ก แม่ใช้เวลาทั้งหมดค่อยๆสอน
ให้เจ้าใช้ช้อนใช้ตะเกียบคีบอาหาร สอนเจ้าใส่รองเท่า สอนเข้ากลัดกระดุม สอนเจ้า
ใส่เสื้อผ้า อาบน้ำให้เจ้า เช็ดอุจาระปัสาวะให้เจ้า สิ่งเหล่านี้แม่ไม่เคยลืม


หากวันหนึ่ง แม่จำไม่ได้
หรือเริ่มพูดช้าลง ขอเวลาให้แม่สักหน่อย รอแม่ได้ไหม
ให้แม่ได้คิด…บางครั้ง สิ่งที่แม่อยากจะพูดกับเจ้า แม่อาจจะพูดกับเจ้าไม่ได้อีกแล้ว

ลูกรัก ลูกจำได้ไหม แม่ต้องสอนเจ้ากี่ร้อยครั้ง
ให้เจ้าพูดว่าคำว่าแม่ได้! แม่ดีใจมากแค่ไหนที่เจ้าเริ่มพูดเป็นประโยคได้? แม่
ต้องตอบคำถามของเจ้ากี่ร้อยครั้ง กว่าเจ้าจะเข้าใจ
ในสิ่งที่เจ้าสงสัย!

ดังนั้น หากวันหนึ่ง แม่ถามเจ้าซ้ำแล้วซ้ำอีก
กับเรื่องเดิมๆ ขอให้เจ้าอย่ารำคาญจะได้ไหม? ตอนนี้แม่อาจกลัดกระดุมเสื้อไม่ได้
ยามกินข้าวอาจหกเลอะเสื้อผ้า เจ้าอย่าเอ็ดแม่ได้ไหม? ขอให้เจ้าอดทนและอ่อนโยนกับแม่ ขอเพียงเจ้า
อยู่ข้างๆแม่ แม่ก็รู้สึกอุ่นใจ



ลูกรัก วันนี้ขาของแม่เริ่มอ่อนแรง ยืนได้ไม่ค่อยนาน
เดินเหินลำบาก ขอให้ลูกจับมือและพยุงแม่ไว้ เดินเป็นเพื่อนแม่จนวันที่แม่สิ้นใจ
เหมือนวันที่เจ้าคลอดมา แม่ก็พยุงเจ้าเดินอย่างนี้เหมือนกัน !