ปกติเคยไปปฏิบัติธรรมถ้ามีโอกาสค่ะ จนรู้สึกว่าเข้าใจในแก่นแท้ของพุทธศาสนาพอควรค่ะ จนรู้สึกว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปหลังปฏิบัติคือรู้ใจคนอื่นได้ เหมือนเดาใจคนออก (นิดหน่อยนะคะ) แล้วทีนี้ตอนนอนจะภาวนาพุทโธ หรือฝึกลมหายใจเข้าออกให้มีสติทุกครั้งจนหลับไป บ่อยมากที่ฝันว่าตนเองไปที่แห่งนึงเป็นภูเขา มีแม่น้ำ ที่เงียบสงบ เวลาอยากไปตรงไหนในฝันจะอธิษฐานจิตและเหาะ ไปอย่างรวดเร็ว บางทีเจอศัตรูหรือคนเข้ามาทำร้าย ก็จะเหาะหนี บางทีเหาะเหมือนทะลุโลกเลยค่ะ(ออกไปแบบทะลุเมฆ พ้นโลก)  ไม่ได้ตลกเลยค่ะ คือมันเหมือนเพ้อเจ้อ แต่ในฝันมันไม่ใช่มันเหมือนออกไปจักรวาลจริงๆ คือ....พอฝันแบบนี้ จะเหมือนตัวเองมองเห็นตัวเองอีกทีนึง เหมือนสั่งตัวเองได้ดั่งใจ มันเหมือนใครก็ไม่รู้ที่เหมือนเรามาก แต่ไม่ใช่เราในปัจจุบันอ่ะค่ะ  เคยฝันว่าอยากไปวัดที่หนึ่ง พอในฝันนึกอธิษฐาน แป๊บเดียวเหาะถึงวัดนั้นเลยค่ะ คือแปลกมาก ใครพอจะทราบมั๊ยคะ ว่ามันเกิดจากอะไร ทำไมจิตใต้สำนึกเราเป็นแบบนี้คะ

ปล. คิดอยู่เสมอว่าฝันเป็นเรื่องไร้สาระ อย่าเอามาใส่ใจ แต่ก็ยังเป็นแบบนี้
ปล. เคยฝันว่าไปที่ที่นึง ซึ่งชีวิตจริงไม่เคยไป ฝันซ้ำๆ4-5เดือน ก็มีเหตุให้ไปจริงๆ ถึงที่เลยค่ะ แปลกมาก
ปล.ปฏิบัติธรรม ไม่เคยหวังอยากได้ อยากเห็นอะไรเลยค่ะ ขอแค่ใจสงบเป็นพอ