นั่งเขียนกระทู้อยู่ที่ LA LAที่ไม่ใช่ร้อยเอ็ดนะครับ จู่ๆก็รู้สึกว่า เอิ่ม กุมาทำแหนมเนืองอะไรที่นี่วะ ไกล๊ไกล
ผมเป็นสจ๊วตสายการบินหนึ่งน่ะครับ บินแถบยุโรป อเมริกา คนอื่นเก็บตังส์ทั้งชีวิตเพื่อจะได้มาเยือนประเทศเหล่านี้สักครั้ง
แต่ผม มร่าง มาทุกอาทิตย์ ครั้งละสิบวันบ้าง เจ็ดวันบ้าง มาชนิดที่เรียกว่า ซี้กับ ตม.เกือบทุกประเทศแล้ว
ย้อนไปตอนเด็กน้อยหอยสังข์ โถ่ถัง ใครจะคิดเนาะว่าเด็กที่คิดว่าอำเภอบ้านน๊อก บ้านนอกของตัวเองเนี๊ยะ มีต้นตาลเยอะที่สุด
ปลูกข้าวเยอะที่สุดในประเทศไทย
ขับรถไปกับพ่อแค่ต่างอำเภอก็รู้ว่า พระเจ้า ชีวิตช่างโดดเดี่ยว ไปนอนค้างบ้านยายแค่สิบกว่าโล ก็ร้องไห้คิดถึงบ้านจะเป็นจะตาย
ม.ปลายสอบได้ รร.ประจำจังหวัดก็ต้องย้ายมาอยู่ในเมือง ดราม่ายังกะจะไปเมืองนอก กลับบ้านทุกอาทิตย์
ตอนเรียนจบคิดไว้แค่ว่า จะทำงานที่แถวจังหวัดที่บ้าน แต่ดันจับพลัดจับผลูมาอยู่กรุงเทพฯ ขึ้นรถเมล์มร่างก็ไม่เป็น
พูดภาษากลางยังไม่ชัดเลย อย่าว่าแต่ภาษาอังกฤษ(ตอนนี้เหรอครับ ด่าฝรั่งร้อง พ่วงกับด่าคนจีนไฟแลบอีกภาษา)
เข้าห้างนี่ใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะขึ้นบันไดเลื่อนคล่อง ตอนนั้นนี่คิดว่ามาไกลแล้วนะ
ยัง ยังไกลไม่พอ ได้งานเดินทางเรื่อยๆ ไกลไปเรื่อยๆๆๆๆๆ ไปเอเชีย ไม่พอ นู่นออสเตรเลีย อ่ะ ยัง ต่อด้วยแอฟริกา ว่าไกลแล้วนะ
ทำไฟล์7-10 ชม
บร๊ะ ลามมาแถบแสกนดิเนเวีย ปิดปังที่อเมริกาดินแดนแห่งเสรีชน
แม่ม เหลืออีกนิดเดียวกุจะไปนอกโลกละ
คนอื่นๆอาจชอบนะ ได้เห็นโลกว้าง แต่ผมพอถึงจุดๆนึงมันอิ่มละ อยากอยู่บ้าน ตื่นนอนแล้วไม่งงว่า จีซัสสส ข้านอนอยู่มุมไหนของโลกนี้วะ
คนอื่นๆอาจชอบที่ได้เห็นผู้คน แต่ผม อร้ายยย อย่ามายุ่งกะกรุ กุขอนั่งเงียบๆคนเดียวได้ม่าย ฮ่าๆๆๆ
หรือคนอื่นอาจตื่นเต้นที่ได้เห็นหอไอเฟล สะพานโกลเดนเกท หรือ เทพีเสรีภาพ แต่ผม เอิ่ม เห็นทีสองที ก้พอและ เป็นคนไม่อิน จิตใจหยาบกระด้าง
บอกแม่ไว้ว่าจะกลับบ้านปลายเดือนนี้ ดีใจกันทั้งบ้าน ลูกหายหัวไปปีกว่า ได้ยินแต่เสียงทุกวัน แต่ไม่รู้ว่าลูกไปทำดั้ง ฉีดโบท๊อกซ์ ร้อยไหมไร้ม๋อย
หน้าตาเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว
ว่าแต่ เวิ่นเว้ออะไรมากมายเนี๊ยะ
แล้วเพื่อนๆล่ะครับ ที่เป็นอยู่ตอนนี้นี่พอใจกันหรือยัง หรือว่าคิดว่าตัวเองมาไกลไปแล้วเหมือนผม
แต่ผมว่า น้อยคนนะที่จะมีความคิดประหลาดๆแบบนี้
ยังไงถ้าใครที่ยังตามฝันอยู่ก็ขอให้ได้สมหวังเร็วนะครับ
ส่วนใครที่ถึงฝันแล้ว แต่ดันหยุดไม่ได้แบบผม ก็ขอเอาใจช่วยอีกแรงแล้วกันนะครับ
สวัสดี From LA...
มีใครสงสัยบ้างมั้ยครับว่า ตอนนี้ตัวเองมาไกลไปหรือเปล่า
ผมเป็นสจ๊วตสายการบินหนึ่งน่ะครับ บินแถบยุโรป อเมริกา คนอื่นเก็บตังส์ทั้งชีวิตเพื่อจะได้มาเยือนประเทศเหล่านี้สักครั้ง
แต่ผม มร่าง มาทุกอาทิตย์ ครั้งละสิบวันบ้าง เจ็ดวันบ้าง มาชนิดที่เรียกว่า ซี้กับ ตม.เกือบทุกประเทศแล้ว
ย้อนไปตอนเด็กน้อยหอยสังข์ โถ่ถัง ใครจะคิดเนาะว่าเด็กที่คิดว่าอำเภอบ้านน๊อก บ้านนอกของตัวเองเนี๊ยะ มีต้นตาลเยอะที่สุด
ปลูกข้าวเยอะที่สุดในประเทศไทย
ขับรถไปกับพ่อแค่ต่างอำเภอก็รู้ว่า พระเจ้า ชีวิตช่างโดดเดี่ยว ไปนอนค้างบ้านยายแค่สิบกว่าโล ก็ร้องไห้คิดถึงบ้านจะเป็นจะตาย
ม.ปลายสอบได้ รร.ประจำจังหวัดก็ต้องย้ายมาอยู่ในเมือง ดราม่ายังกะจะไปเมืองนอก กลับบ้านทุกอาทิตย์
ตอนเรียนจบคิดไว้แค่ว่า จะทำงานที่แถวจังหวัดที่บ้าน แต่ดันจับพลัดจับผลูมาอยู่กรุงเทพฯ ขึ้นรถเมล์มร่างก็ไม่เป็น
พูดภาษากลางยังไม่ชัดเลย อย่าว่าแต่ภาษาอังกฤษ(ตอนนี้เหรอครับ ด่าฝรั่งร้อง พ่วงกับด่าคนจีนไฟแลบอีกภาษา)
เข้าห้างนี่ใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะขึ้นบันไดเลื่อนคล่อง ตอนนั้นนี่คิดว่ามาไกลแล้วนะ
ยัง ยังไกลไม่พอ ได้งานเดินทางเรื่อยๆ ไกลไปเรื่อยๆๆๆๆๆ ไปเอเชีย ไม่พอ นู่นออสเตรเลีย อ่ะ ยัง ต่อด้วยแอฟริกา ว่าไกลแล้วนะ
ทำไฟล์7-10 ชม
บร๊ะ ลามมาแถบแสกนดิเนเวีย ปิดปังที่อเมริกาดินแดนแห่งเสรีชน
แม่ม เหลืออีกนิดเดียวกุจะไปนอกโลกละ
คนอื่นๆอาจชอบนะ ได้เห็นโลกว้าง แต่ผมพอถึงจุดๆนึงมันอิ่มละ อยากอยู่บ้าน ตื่นนอนแล้วไม่งงว่า จีซัสสส ข้านอนอยู่มุมไหนของโลกนี้วะ
คนอื่นๆอาจชอบที่ได้เห็นผู้คน แต่ผม อร้ายยย อย่ามายุ่งกะกรุ กุขอนั่งเงียบๆคนเดียวได้ม่าย ฮ่าๆๆๆ
หรือคนอื่นอาจตื่นเต้นที่ได้เห็นหอไอเฟล สะพานโกลเดนเกท หรือ เทพีเสรีภาพ แต่ผม เอิ่ม เห็นทีสองที ก้พอและ เป็นคนไม่อิน จิตใจหยาบกระด้าง
บอกแม่ไว้ว่าจะกลับบ้านปลายเดือนนี้ ดีใจกันทั้งบ้าน ลูกหายหัวไปปีกว่า ได้ยินแต่เสียงทุกวัน แต่ไม่รู้ว่าลูกไปทำดั้ง ฉีดโบท๊อกซ์ ร้อยไหมไร้ม๋อย
หน้าตาเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว
ว่าแต่ เวิ่นเว้ออะไรมากมายเนี๊ยะ
แล้วเพื่อนๆล่ะครับ ที่เป็นอยู่ตอนนี้นี่พอใจกันหรือยัง หรือว่าคิดว่าตัวเองมาไกลไปแล้วเหมือนผม
แต่ผมว่า น้อยคนนะที่จะมีความคิดประหลาดๆแบบนี้
ยังไงถ้าใครที่ยังตามฝันอยู่ก็ขอให้ได้สมหวังเร็วนะครับ
ส่วนใครที่ถึงฝันแล้ว แต่ดันหยุดไม่ได้แบบผม ก็ขอเอาใจช่วยอีกแรงแล้วกันนะครับ
สวัสดี From LA...