เริ่มป่วยเป็นซึมเศร้าตั้งแต่อายุ 16 ค่ะ แต่อาการไม่รุนแรงมากจึงไม่ได้บอกใคร  จนอาการหนักขึ้นถึงขั้นมีอาการทางจิตตอนเข้ามหาวิทยาลัย จึงเริ่มพบจิตแพทย์ตอน 19 ปลายๆ อาการก้ดีขึ้นมาจนเรียนจบปีสองไปอีก แต่ต้องเปลี่ยน รพ ที่ใกล้มหาลัยทำให้ต้องพบแพทยืใหม่ การวินิจฉัยของแพทยืแต่ละคนไม่เหมือนกัน  จิตแพทย์คนต่อมาได้ถามคำถามหนึ่ง ว่าตอนนี้อยู่ยังไง ไปเรียนยังไง เราก็ตอบไปว่าอยู่หอพักคนเดียว ขี่มอไซค์ไปเรียนเอง เท่านั้นแหละบอกว่าเดี๋ยวจะให้เริ่มหยุดยา บวกกับความขี้เกียจของเราเราเลยไม่ไปหาหมออีกเลย ซึ่งจริงๆเราก็รู้อยู่ว่าการหยุดยาทางจิตเวชต้องลดๆทีละนิด แต่เราหักดิบเลย ถามว่าหักดิบแล้วเป็นไรมากมั้ย ก็อาการไม่ค่อยดีจนให้พี่สาวมาอยู่เป้นเพื่อนที่หอพัก และกลับไปพบจิตแพทย์อีกครั้ง ได้ยาที่ไม่ค่อยถูกกับอาการเท่าไรก็ทานๆไปจนใกล้ปิดเทอมก้หักดิบอีกครั้ง เพราะจะไปปฏิบัติตามแนวทางท่านโกเอ็นก้า ซึ่งไม่ให้รับประทานยา จึงหักดิบไปเลย  ปิดเทอมนี้ 5 เดือนก้ได้ไปปฏิบัติที่โกเอ้นก้า 2 ครั้ง รวมกับปิดเทอมที่แล้วก็เป็นครั้งที่ 3 ไม่น่าเชื่อว่ามีความเข้าใจ ความก้าวหน้าเพิ่มขึ้น แต่กลับมาบ้านก้ยังมีซึมเศร้าเหมือนเดิม พอใกล้เปิดเทอมเริ่มกังวลหนัก นอนไม่หลับจึงกลับไปพบจิตแพทย์อีกครั้งที่ รพ แรก คือ ซึ่งเป็น รพ ทางจิตเวชโดยตรง อาการดีขึ้นมากเลยมาเล่าให้ฟังค่ะ