สวัสดีครับ ผมอยากจะมาถามความคิดเห็นเพื่อนๆครับว่ามีใครเกลียดบรรยากาศในตอนเช้าๆแบบผมบ้างไหมครับ ?
ผมเป็นคนที่ทำงานแบบเข้ากะมาตั้งแต่แรกเริ่มทำงานเลยก็ไว้ได้ เรียกได้ว่าตั้งแต่ฝึกงานเลยครับ ตอนที่ผมฝึกงานตารางงานผมคือ
เวลาเข้างานเพื่อฝึกงานของผมมี 2 เวลาครับคือ
1.เข้างานตีห้า
และ 2.เข้างานบ่ายสองครับ
หากเข้างานตอนตี 5 คือจะขับรถจากบ้านมาสนามบินสุวรรณภูมิ ตื่นตี3 ออกจากบ้านตั้งแต่ตี 4
และถ้าหากเข้าบ่ายสอง ก็จะตื่น 9โมงครึ่ง-10 โมงออกจากบ้านตอนเที่ยงๆ คือจะไม่มีช่วงไหนที่ได้พบแสงตะวันยามเช้าเหมือนคนอื่นเขา
และพอฝึกงานจบก็เข้าทำงานที่บริษัทนั่นเลย (ทำงานฝ่ายโดยสารภาคพื้นของสายการบินครับ) แต่ตารางงานจะเปลี่ยนไปครับ มีเยอะขึ้นครับ คือ...
1. เข้างานตี 5 : เหมือนเดิมครับคือ ตื่นตี 3 ออกจากบ้านตี 4
2. เข้างาน 11โมงเช้า : ตื่น 9 โมง ออกจากบ้าน 10 โมง
3. เข้างานบ่าย 3 : ตื่น 9 โมง - 11 โมง ออกจากบ้านบ่าย 2 โมง
4. เข้างาน 1 ทุ่ม : ออกจากบ้าน 5 โมงเย็น
ก็แทบจะไม่ได้เจอแสงแดดยามเช้าและบรรยากาศยามเช้าเลย (ใกล้เคียงก็วันที่เข้างาน 11 โมง) เพราะถ้าผมตื่น 9 โมงผมก็จะหาอะไรทานในบ้าน เดินไป เดินมาจนถึงเวลาออกไปทำงาน
พอเริ่มอยากทำงานแบบปรกติ หยุดเสาร์-อาทิตย์ เข้างานแบบคนปรกติ (แฟนขอร้อง เพราะตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกัน) เลยคิดจะเปลี่ยนงาน ก็ไปทิ้งใบสมัครงานไว้หลายที่ มีเรียกไปสัมภาษณ์อยู่หลายที่ บางที่เรียกบ่ายๆ ก็ไม่เป็นอะไรครับชินแล้วกับการออกบ้านแบบแดดจัดๆ (ชอบด้วยซ้ำ 555)
แต่พอมีอีกหลายบริษัทที่นัดสัมภาษณ์งาน 9 โมงบ้าง 8 โมงครึ่งบ้าง เรียกสัมภาษณ์ 10 โมงก็มีแต่ผมก็ต้องออกแต่เช้าอยู่ดีเพราะจะไปนั่งเตรียมตัวแถวๆบริษัทที่เรียกสัมภาษณ์ ซึ่งผมก็ต้องออกเหมือนกับคนอื่นๆคือ ออกจากบ้านตั้งแต่เช้า 6 โมงครึ่งบ้าง 6โมงตรงบ้าง สิ่งที่ผมได้รับคือ...
บรรยากาศแบบทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แสงแดดส่องมาแบบอ่อนๆทำให้รู้สึกเหงาๆชอบกล อากาศก็ชื้นๆแบบแปลกๆ เสียงนกร้องจิ๊บๆๆ ยิ่งวันไหนฝนตกตอนกลางคืนแต่ถนนยังชื้น ยังแฉะจนถึงเช้า ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงามากขึ้น!!! รถที่ติดนาน(กว่าเวลาปรกติที่ผมออก) ก็ยิ่งทำให้ผมมีเวลาคิดโน่น คิดนี่ มากขึ้น มองไปรอบๆ ก็เจอแสงแดดอ่อนๆส่องลงมา แล้วก็เจอนกบินไปมาส่งเสียงร้องจิ๊บๆๆ ผมรู้สึกเหงา...รู้สึกคิดถึงพ่อแม่ผมที่ไปเที่ยวต่างประเทศ ไปเยี่ยมเพื่อนเป็นเดือนๆละยังไม่กลับเลย เจอคนไร้บ้านนอนอยู่ริมถนนก็รู้สึกสงสาร (ถ้าผมออกเวลาที่ผมเคยออกรถจะใช้ความเร็วได้จนบางครั้งไม่ได้มองรอบๆข้างเลยครับ) เจอคนมีน้ำใจ เจอคนไร้น้ำใจ เจอพ่อค้าขายข้าวเหนียว แม่ค้าขายหมูปิ้ง ผมรู้สึกแบบบอกไม่ถูก รู้สึกไม่อยากพบเห็นอะไรแบบนี้ เพราะถ้าเห็นแล้วผมชอบเก็บมาคิด คิดสงสารคนไร้บ้าน คิดสงสารคุณตาคุณยายที่ยังออกมาขายของ ผมเจอแบบนี้ผมอยากกอดพ่อแม่มากๆ คิดถึงแฟนเก่าที่เสียชีวิตไปเมื่อตอนเรียนปี1 จนบางครั้งทำให้รู้สึกแบบว่า...กรูจะเหมาะกับงาน office hours หรอฟะ !!! ไม่ใช่เพราะรถติดหรืออะไรนะครับ เพราะถ้ารถติดผมรับได้ชินแล้ว แต่เพราะบรรยากาศโดยรวมที่ทำให้ผมครุ่นคิด บรรยากาศทั้งหมดนี้มันรวมๆกันแล้วทำให้ผมรู้สึกเหงาๆ ที่ไม่ชอบที่สุดคือ แสงแดดยามเช้าเนี่ยแหละครับ มองออกไปมันโคต..ร จะทำให้รู้สึกเหงาๆเลย ยิ่งบวกกับช่วงนี้ฝกตกตอนกลางคืน อากาศชื้นๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงาเป็น 2 เท่า ... จนตอนนี้พักเรื่องจะย้ายที่ทำงานไปสักพักว่าจะค่อยๆปรับตัวไปก่อน
เลยอยากสอบถามว่าพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ คนไหนเป็นอบย่างผมบ้างไหมครับ หรือผมโรคจิตอยู่คนเดียว 555
ปล. เพิ่งมาเริ่มเป็นตอนทำงานนะครับ ตอนเรียนก็ปรกติไม่ได้มีความรู้สึกไม่ชอบตอนเช้าแบบนี้ คงเป้นเพราะความรับผิดชอบยังไม่สูงเท่านี้ก็ได้มั้ง
มีใครเป็นเหมือนผมไหมครับ "เกลียดบรรยากาศตอนเช้า" หรือว่าผมเพี้ยนอยู่คนเดียว T_T
ผมเป็นคนที่ทำงานแบบเข้ากะมาตั้งแต่แรกเริ่มทำงานเลยก็ไว้ได้ เรียกได้ว่าตั้งแต่ฝึกงานเลยครับ ตอนที่ผมฝึกงานตารางงานผมคือ
เวลาเข้างานเพื่อฝึกงานของผมมี 2 เวลาครับคือ
1.เข้างานตีห้า
และ 2.เข้างานบ่ายสองครับ
หากเข้างานตอนตี 5 คือจะขับรถจากบ้านมาสนามบินสุวรรณภูมิ ตื่นตี3 ออกจากบ้านตั้งแต่ตี 4
และถ้าหากเข้าบ่ายสอง ก็จะตื่น 9โมงครึ่ง-10 โมงออกจากบ้านตอนเที่ยงๆ คือจะไม่มีช่วงไหนที่ได้พบแสงตะวันยามเช้าเหมือนคนอื่นเขา
และพอฝึกงานจบก็เข้าทำงานที่บริษัทนั่นเลย (ทำงานฝ่ายโดยสารภาคพื้นของสายการบินครับ) แต่ตารางงานจะเปลี่ยนไปครับ มีเยอะขึ้นครับ คือ...
1. เข้างานตี 5 : เหมือนเดิมครับคือ ตื่นตี 3 ออกจากบ้านตี 4
2. เข้างาน 11โมงเช้า : ตื่น 9 โมง ออกจากบ้าน 10 โมง
3. เข้างานบ่าย 3 : ตื่น 9 โมง - 11 โมง ออกจากบ้านบ่าย 2 โมง
4. เข้างาน 1 ทุ่ม : ออกจากบ้าน 5 โมงเย็น
ก็แทบจะไม่ได้เจอแสงแดดยามเช้าและบรรยากาศยามเช้าเลย (ใกล้เคียงก็วันที่เข้างาน 11 โมง) เพราะถ้าผมตื่น 9 โมงผมก็จะหาอะไรทานในบ้าน เดินไป เดินมาจนถึงเวลาออกไปทำงาน
พอเริ่มอยากทำงานแบบปรกติ หยุดเสาร์-อาทิตย์ เข้างานแบบคนปรกติ (แฟนขอร้อง เพราะตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกัน) เลยคิดจะเปลี่ยนงาน ก็ไปทิ้งใบสมัครงานไว้หลายที่ มีเรียกไปสัมภาษณ์อยู่หลายที่ บางที่เรียกบ่ายๆ ก็ไม่เป็นอะไรครับชินแล้วกับการออกบ้านแบบแดดจัดๆ (ชอบด้วยซ้ำ 555)
แต่พอมีอีกหลายบริษัทที่นัดสัมภาษณ์งาน 9 โมงบ้าง 8 โมงครึ่งบ้าง เรียกสัมภาษณ์ 10 โมงก็มีแต่ผมก็ต้องออกแต่เช้าอยู่ดีเพราะจะไปนั่งเตรียมตัวแถวๆบริษัทที่เรียกสัมภาษณ์ ซึ่งผมก็ต้องออกเหมือนกับคนอื่นๆคือ ออกจากบ้านตั้งแต่เช้า 6 โมงครึ่งบ้าง 6โมงตรงบ้าง สิ่งที่ผมได้รับคือ...
บรรยากาศแบบทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แสงแดดส่องมาแบบอ่อนๆทำให้รู้สึกเหงาๆชอบกล อากาศก็ชื้นๆแบบแปลกๆ เสียงนกร้องจิ๊บๆๆ ยิ่งวันไหนฝนตกตอนกลางคืนแต่ถนนยังชื้น ยังแฉะจนถึงเช้า ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงามากขึ้น!!! รถที่ติดนาน(กว่าเวลาปรกติที่ผมออก) ก็ยิ่งทำให้ผมมีเวลาคิดโน่น คิดนี่ มากขึ้น มองไปรอบๆ ก็เจอแสงแดดอ่อนๆส่องลงมา แล้วก็เจอนกบินไปมาส่งเสียงร้องจิ๊บๆๆ ผมรู้สึกเหงา...รู้สึกคิดถึงพ่อแม่ผมที่ไปเที่ยวต่างประเทศ ไปเยี่ยมเพื่อนเป็นเดือนๆละยังไม่กลับเลย เจอคนไร้บ้านนอนอยู่ริมถนนก็รู้สึกสงสาร (ถ้าผมออกเวลาที่ผมเคยออกรถจะใช้ความเร็วได้จนบางครั้งไม่ได้มองรอบๆข้างเลยครับ) เจอคนมีน้ำใจ เจอคนไร้น้ำใจ เจอพ่อค้าขายข้าวเหนียว แม่ค้าขายหมูปิ้ง ผมรู้สึกแบบบอกไม่ถูก รู้สึกไม่อยากพบเห็นอะไรแบบนี้ เพราะถ้าเห็นแล้วผมชอบเก็บมาคิด คิดสงสารคนไร้บ้าน คิดสงสารคุณตาคุณยายที่ยังออกมาขายของ ผมเจอแบบนี้ผมอยากกอดพ่อแม่มากๆ คิดถึงแฟนเก่าที่เสียชีวิตไปเมื่อตอนเรียนปี1 จนบางครั้งทำให้รู้สึกแบบว่า...กรูจะเหมาะกับงาน office hours หรอฟะ !!! ไม่ใช่เพราะรถติดหรืออะไรนะครับ เพราะถ้ารถติดผมรับได้ชินแล้ว แต่เพราะบรรยากาศโดยรวมที่ทำให้ผมครุ่นคิด บรรยากาศทั้งหมดนี้มันรวมๆกันแล้วทำให้ผมรู้สึกเหงาๆ ที่ไม่ชอบที่สุดคือ แสงแดดยามเช้าเนี่ยแหละครับ มองออกไปมันโคต..ร จะทำให้รู้สึกเหงาๆเลย ยิ่งบวกกับช่วงนี้ฝกตกตอนกลางคืน อากาศชื้นๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงาเป็น 2 เท่า ... จนตอนนี้พักเรื่องจะย้ายที่ทำงานไปสักพักว่าจะค่อยๆปรับตัวไปก่อน
เลยอยากสอบถามว่าพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ คนไหนเป็นอบย่างผมบ้างไหมครับ หรือผมโรคจิตอยู่คนเดียว 555
ปล. เพิ่งมาเริ่มเป็นตอนทำงานนะครับ ตอนเรียนก็ปรกติไม่ได้มีความรู้สึกไม่ชอบตอนเช้าแบบนี้ คงเป้นเพราะความรับผิดชอบยังไม่สูงเท่านี้ก็ได้มั้ง