จำได้ว่าตอนจบบอลโลก 2010 เราก็เคยตั้งกระทู้ขอบคุณโคลเซ่ มาคราวนี้เราก็อยากจะตั้งอีกซักกระทู้นึง
ให้กับนักเตะที่ทำให้เราเริ่มดูฟุตบอล มิโรสลาฟ โคลเซ่อาจจะไม่ใช่นักเตะสตาร์ในความหมายของหลายๆคน แต่ดูจากผลงานทีมชาติแล้ว
พี่มิโรคือนักเตะที่ขาดไม่ได้ของเยอรมนีจริงๆ ไม่รู้ว่าจะมีใครต้องเจ็บกับบอลโลกมาขนาดนี้กว่าจะสมหวังมั้ย
การได้เล่นบอลโลก 4 ครั้งติดกันว่าทำได้ยากแล้ว การที่ทีมชาติของตัวเองได้เตะครบ 7 นัดทุกครั้งนี่คงยากกว่า
สำหรับโคลเซ่ บอลโลกที่ต้องจมน้ำตา 3 ครั้งติดๆกัน กว่าจะสมหวังกับแชมป์โลกในวันนี้ ทำให้ชัยชนะที่ได้มายิ่งมีความหมายขึ้นไปอีก ^^

เนื้อหากระทู้มีแต่ความเวิ่นล้วนๆ …เตือนแล้วน้าาา >.<

ครั้งแรกที่เราดูบอลคือนัดที่เยอรมันเจอกับแคมเมอรูนในบอลโลก 2002 โคลเซ่เป็นคนแรกที่สะดุดตาเลย เป็นนักบอลที่สุภาพมากๆ
โดนทำฟาวล์นี่ไม่มีการเข้าไปหาเรื่องแบบน่ากลัวๆ แล้วนักเตะเยอรมันในชุดขาวที่เคลื่อนไหวไปพร้อมกันเป็นอะไรที่ดูเจ๋งดี
เรายังเด็กดูบอลไม่เป็นเท่าไหร่หรอก แต่มันประทับใจไปแล้ว ตอนนั้นไม่ได้รู้เลยว่านั่นน่ะ เยอรมันยุคมืด 55555555+
ตามดูมาเรื่อยๆ ดูเต็มแมตช์บ้าง ดูผ่านๆบ้างจนถึงนัดชิง ….ไม่อยากจะเชื่อว่าร้องไห้ตอนที่เยอรมันแพ้ ไม่คิดว่าจะอินขนาดนี้
แต่นั่นเป็นจุดเริ่มต้นนะ ที่ทำให้เราประทับใจ และกลายมาเป็นแฟนบอลเยอรมัน

ต่อมากับบอลโลก 2006 เป็นอะไรที่ตื่นเต้น ฟุตบอลโลกในแผ่นดินเกิดของทีมรักคือสิ่งที่ตั้งตารอ เราดูทุกนัดที่เยอรมันเตะเลย
ไม่มีขาดแม้แต่นัดเดียว คราวนี้นอกจากโคลเซ่แล้วเราก็ชอบนักบอลรุ่นใหม่ๆมา ลาห์ม ชไวนี่ โพลดี้ ดูดีมีอนาคตกันทั้งนั้น
แมตช์ที่เราจำแม่นสุดแมตช์นึงคือนัดที่เจอกับอาร์เจนติน่า เพราะเราหลับไปตอนสกอร์ 0-0 ตื่นมาคือบัลลัคกำลังจะยิงจุดโทษ
เงิบไปเลยยยยยย เผลอหลับแล้วพ่ออุ้มไปนอนเลยจ้าาา ไม่มีปลุกมาดูต่อเลย 5555555+ นั่นเป็นครั้งแรกที่เราตื่นเต้นกับการยิงจุดโทษ
ความรู้สึกคือเลห์มันน์นี่เจ๋งอ่ะ เซฟได้ด้วย ถึงจะมีโพยก็เถอะ แต่…อิตาลีที่แทบจะเพอร์เฟคในปีนั้นก็ทำให้เราร้องไห้ในรอบรอง
มาโดนเอาช่วงท้ายๆต่อเวลานี่มันเจ็บจริงๆ จำได้แม่นมาก วันถัดไปอาจารย์บางคนถึงกับไม่สอนเลย เพราะเศร้าที่เยอรมันแพ้
ยังดีที่นัดชิงที่ 3 ชนะแบบสนุกสนาน ปลอบใจได้เล็กๆ แต่ก็ไม่มีอะไรดีเท่าได้แชมป์หรอก แต่ก็นะ....ต้องยอมให้อิตาลีจริงๆ

บอลโลกครั้งที่แล้ว 2010 ที่ไร้บัลลัค ตอนแรกเรารู้สึกว่าทีมมันลุ่มๆดอนๆมาก โกลด์มือหนึ่งก็.....นะ โกลด์อันดับถัดไปก็เจ็บ
แล้วนอยเออร์นี่มาจากไหนไม่รู้ หวั่นใจมาก่อนทัวร์นาเม้นเริ่ม แล้วไหนจะไม่มีบัลลัคอีก เคือง KPB มาก…บอกเลย ในตอนนั้น
บัลลัคคือคนที่ไว้ใจได้เสมอ เป็นเหมือนเสาหลักของทีม ถึงหลังๆจะเข้ากับเด็กๆไม่ค่อยได้ก็เถอะ แต่มาจบเส้นทางไปเพราะยังงี้มันน่าเสียดาย
แต่….เยอรมันก็ทำให้เราประทับใจอีกครั้ง เมื่อทีมที่เต็มไปด้วยยังบลัดเล่นได้ดีมากๆ จนทำให้คนหันมาอวยและเจิมกันอย่างรัวๆ
เป็นบอลโลกที่ดูสนุกมากเลย โดยเฉพาะนัดที่ถล่มอังกฤษเนี่ย โฮสเราถึงกับโทรมาคุยไปดูบอลไปเลยขอบอก เยอรมันกับอังกฤษนี่ไม่ได้จริงๆ
แต่….ก็เจอสเปนดับฝันที่รอบรองเหมือนเดิม ร้องไห้อีกเหมือนเดิม เห็นนักบอลแต่ละคนเศร้าแล้วเราบอกไม่ถูก ตอนนั้นเชียร์มา 8 ปี
มันผูกพัน ยังดีที่ได้ที่ 3 นัดชิงที่ 3 มันเหมือนรางวัลปลอบใจ แฟนบอลดีใจที่อย่างน้อยทีมที่รักได้เตะครบ 7 นัด
แต่ถ้าได้ที่ 4 ล่ะ….ก็ไม่อยากจะคิด

บอลโลกคราวนี้โคลเซ่ก็เข้าใกล้สถิติยิงสูงสุดมากขึ้นไปอีก แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ยังได้เห็นโมเม้นที่พี่มิโร่ส่งบอลให้คนอื่นในทีม
เพราะกองหลังฝั่งตรงข้ามเข้ามาดักตัวเอง เป็นการตอกย้ำว่าทำไมเราถึงรักทีมนี้ และนักบอลคนนี้ ทีมมาก่อนตัวเองจริงๆ
นี่อาจจะเป็นสาเหตุนึงที่เราไม่ชอบฟุตบอลชายคู่ ประเภทสตาร์เล่นคู่โกลด์ มันไม่สวยงามสำหรับเรา
แต่บางทีเจอคนลากเลื้อยเก่งๆเราก็ปลื้มนะ เอ๊!ยังไง 5555555+

แล้วก็มาถึงบอลโลกครั้งนี้....เรารู้ว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายของโคลเซ่แน่ๆ เราก็อยากให้เยอรมันได้แชมป์ แต่เจ็บติดๆกันมา 3 ครั้งแล้ว
มันก็ไม่กล้าหวังมาก ยิ่งเห็นฟอร์มรอบแรกที่เล่นไม่ค่อยจะเข้าที่เข้าทางกันแล้ว ….ในใจมันหวังนิดๆ แต่ก็เผื่อใจไว้เจ็บแล้วแหละ
นัดแรกที่โคลเซ่ไม่ได้ลงเลยทำเราใจฝ่อเลยนะ คือครั้งสุดท้ายแล้ว ให้พี่มิโรลงเถอะ เรารู้ว่าหมดคราวนี้แล้ว คงไม่ได้เห็นพี่มิโรเล่นอีกแล้ว
นัดเจอกาน่าที่ลงมาเปลี่ยนเกมนั่นเราโคดดีใจอ่ะ เห็นมั้ย 36 ยังแจ๋วนะ ยังเก๋าอยู่ ลงมาแป๊ปเดียว เกมเปลี่ยนเลย
(โอเค อาจจะลำเอียงนิดหน่อย แต่เค้าติ่งอ้ะ ติ่งงงงง 55555555+)

แต่พอเข้ารอบลึก โคลเซ่ก็ได้ลงเป็นตัวจริงบ้าง เราดีใจมากตอนเห็นไลน์อัพ แต่พอเตะจริงแล้วรู้เลย....ว่าเค้าไม่ฟิตพอจะเล่นทั้ง 90 นาทีอีกแล้ว
ทำใจยอมรับ ….เอาน่า ได้เห็นครึ่งเกม ค่อนเกม ยังดีกว่าไม่ได้เห็นเลย.... นัดที่เจอบราซิลจะไม่พูดอะไรมาก ดีใจที่โคลเซ่ยิงได้
แต่สกอร์ออกมาแบบนั้นเราก็เงิบอ่ะ ไม่คิดเลยว่าบราซิลที่ยิ่งใหญ่จะแพ้ได้ถึงขนาดนั้น เห็นน้ำตาแฟนบอลบราซิลแล้วเราเข้าใจเค้าเลยนะ
แพ้รอบรองมันเจ็บจริงๆ แต่เราก็ดีใจที่เยอรมันเข้าชิง จริงๆคือดีใจมากตั้งแต่ผ่านรอบ 8 ทีมมาละ จะได้เห็นเตะครบ 7 นัดอีกแล้วสินะ
ยืดเวลาให้เราได้ดูพี่มิโรกับทีมชาติออกไปอีกนิดนึงก็ยังดี นัดชิงนี่เราน้ำตาซึมก่อนจะหมดเกมอีก นาทีที่เห็นเกิตเซ่ลุกมารอข้างสนาม
เรารู้เลยว่าหมดเวลาแล้ว โคลเซ่ถูกเปลี่ยนออก ตอนที่เดินออกไปพร้อมกับเสียงปรบมือของแฟนบอลทั้งสนามมันเป็นอะไรที่เจ๋งมากอ่ะ
ถึงตอนนั้นสกอร์ยัง 0-0 ยังไม่รู้เลยว่าจะชนะมั้ย แต่แฟนบอลทุกคนรับรู้ว่า นี่คือจุดสิ้นสุดของทางเดินของมิโรสลาฟ โคลเซ่แล้ว

แอบปาดน้ำตาอยู่เหมือนกัน ความทรงจำแรกในบอลโลกของเรา ไปซะแล้ว...ต่อไปนี้สำหรับเรา ทีมชาติเยอรมันคงไม่เหมือนเดิม
ยังดีที่พี่มิโรปิดฉากเส้นทางทีมชาติอย่างสวยงามที่สุด ทั้งได้แชมป์โลก ทั้งได้สถิติส่วนตัว …นักบอลคนนึงจะขออะไรมากกว่านี้ได้อีก....เนอะ
ในฐานะแฟนบอลตัวเล็กๆคนนึง เราก็ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้วล่ะ มันสวยงามมากพอแล้ว....

Danke Klose, danke für alles!!