หลังจากคาราคาซังมาเกือบสองปี ในที่สุดวันนี้ก็จำใจต้องเดินออกมาเพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัว เพื่อคนที่รักเรา
เธอไม่คิดจะรั้งหรืออะไรเราไว้เลย ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตลอด เราขอให้เธอเลิกคุยกับคนอื่น ไม่งั้นเราจะไป
เธอบอกเธอคงไม่เลิกคุย นั่นคือฟางเส้นสุดท้าย เรากินน้ำตามาตลอดเกือบสองปี ถึงวันนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้นเราคงต้องยอมรับความจริง
อีกวันจะวันเกิดเธอแท้ๆ แต่เราคงไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอแล้ว ณ ตอนนี้ เราอยากหายจากอาการนี้นะ
กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เลื่อนลอย ร้องไห้ตลอดเวลา จริงๆก็ไม่ใช่รักแรกนะเราเองก็เคยมีความรักมาก่อน
เคยทั้งถูกทิ้งและเดินจากมา แต่ทำไมกับคนนี้เราดูเป็นเอามาก เราอยากหาย เราตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ย
กับคนที่ไม่เคยเห็นค่า...เราเคยหวังว่าซักวันเธออาจจะหันมา แต่ก็ไม่รู้จะมีมั้ย...เราเลยเลือกที่จะเดินออกมา
ดีกว่าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ถึงเราเป็นทอม เราก็มีหัวใจและก็ซื่อสัตย์นะ....ซักวันหวังว่าจะผ่านพ้นไป

ปล. ขอให้ตัวเราเองหายเร็วๆ อยากยิ้มได้อีกครั้ง อยากนอนหลับสนิทเหมือนวันวาน