แม้ว่าการปกครองระบอบประชาธิปไตย จะไม่ใช่การปกครองที่ดีที่สุด ดังเช่นที่อริสโตเติ้ลเคยบันทึกไว้ จากการสังเกตรูปแบบการปกครองของรัฐโบราณในอดีต แต่ก็เป็นรูปแบบการปกครองที่ได้ถูกท่าทายและพัฒนารูปแบบมาโดยมนุษย์อย่างต่อเนื่อง เพียงเพราะว่ามันเป็นรูปแบบการปกครองที่สอดคล้องกับความต้องการตามธรรมชาติของมนุษย์มากที่สุด ธรรมชาติของมนุษย์ที่มีความต้องการในการแสวงหาผลประโยชน์ และอำนาจอย่างไม่สิ้นสุด และเมื่อได้อำนาจมาแล้วมนุษย์มักจะใช่อำนาจทีได้มาอย่างฉ้อฉล ซี่งจากประวัติศาสตร์ที่ผ่านมามันได้พิสูจน์ให้เห็นถึงธรรมชาติที่โหดร้ายของมนุษย์ในประเด็นดังกล่าวนี้แล้ว ทั้งการเข้าสู่อำนาจ การใช้อำนาจ  รวมทั้งการรักษาอำนาจนั้นไว้เมื่อได้มาแล้ว ระบอบประชาธิปไตยจึงเป็นระบอบการปกครองที่ออกแบบมาบนพื้นฐานความเชื่อที่ว่ามนุษย์ทุกคนล้วนฉ้อฉลในการใช้อำนาจโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากอำนาจนั้นอยู่ในมือของคนๆเดียว หรือกลุ่มบุคคล จึงได้ออกแบบให้มีระบบเพื่อจำกัดอำนาจของผู้ปกครองทั้งโดยการกำหนดวิธีการเข้าสู่อำนาจของผู้ปกครอง (ฉันทามติของประชาชน) การกำหนดวาระในการเข้าสู่อำนาจที่ชัดเจน  การแบ่งแยกอำนาจ (นิติบัญญัติ บริหาร และตุลาการ) การตรวจสอบและถ่วงดุลการใช้อำนาจซึ่งกันและกัน รวมทั้งได้ให้อำนาจผู้ถูกปกครองหรือประชาชน (ซึ่งเป็นเจ้าของอำนาจโดยแท้จริง) สามารถตรวจสอบการใช้อำนาจของผู้ปกครอง รวมทั้งให้มีสิทธิ และเสรีภาพที่จะวิพากษ์ วิจารณ์การทำงานของผู้ปกครองได้  มนุษย์จึงเชื่อว่าระบอบประชาธิปไตยแม้จะไม่ใช่ระบอบการปกครองที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นระบอบที่เลวน้อยที่สุด เพราะเป็นระบอบที่ยังเห็นหัว และให้คุณค่าของผู้ถูกปกครองในฐานะเจ้าของอำนาจและเจ้าของประเทศ