เรื่องนี้นานแล้วครับ ตอนอายุ 23 ปีครับ แต่จำได้ไม่ลืมครับ มีใครเป็นแบบผมบ้างครับ เรื่องมีอยู่ว่า

ตอนนั้นผมพักอยู่กับพี่แถวอนุสาวรีย์ชัยฯครับ ช่วงนั้นปิดเทอม ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ส่วนใหญ่จะอ่านหนังสืออยู่ในห้อง มีคืนหนึ่งครับ
นอนอยู่ ฝันว่าตัวเองอยู่ในห้องๆหนึ่งครับ แล้วลอยถอยหลังได้ คือฝันว่าลอยได้เหาะได้นี่ ทุกคนต้องเคยฝันใช่ไหมครับ ผมก็เคยฝันครับ
ก็ไม่แปลกใจครับ แต่ทีนี้ ในฝันมันลอยถอยหลังไปชนกับตู้ที่ตั้งอยู่ แต่....มันรู้สึกจริงๆครับ รู้สึกว่าหลังเรามันชนอะไรบางอย่าง ชนครั้งแรก
ตึง แล้วก็เด้งออกมา ลอยถอยไปชนอีก ตึง เด้งออกมาอีก ครั้งที่ 3 นี่ลมตาครับ แบบประมาณครึ่งหลับครึ่งตื่น คือตื่นมาแต่ยังงัวเงียประมาณนั้น
พอลืมตาเท่านั้นครับ ตกใจเลยครับ สะดุ้งด้วยครับ ที่แท้ในฝันที่ชนตู้นั้น มันคือร่างผมลอยไปติดเพดานห้องเหมือนลูกโป่งสวรรค์ครับ
มองลงไปก็เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียง เหวอครับ พยายามตะเกียกตะกายลงไปหาร่างตัวเองครับ แต่มันทำยากมาก คือตัวเราไม่มีน้ำหนักครับ
พยายามจะลงไป มันก็ลอยตุบป่องกลางอากาศอย่างนั้น ออกแรงจนเหนื่อยครับ ดิ้นสุดชีวิต มือเท้าตะกุยตะกายเหมือนคนดำน้ำครับ เพื่อจะลง
ไปหาร่างตัวเองให้ได้ พอใกล้ร่างตัวเองมากๆเข้าจนใกล้มาก ก็รู้สึกเหมือนถูกดูดวูบไปแวบหนึ่ง หลังจากรู้สึกวูบ ก็ตื่นขึ้นมาทันทีครับ
รู้สึกตัวเองว่ากำลังนอนอยู่บนเตียง รีบลุกเลยครับ พอลุกได้ รู้สึกเหนื่อย หายใจหอบจากการว่ายอากาศ มองไปรอบๆห้อง คืนนั้นอยู่คนเดียวด้วยครับ
ลุกเปิดไฟ สวดมนต์ เปิดทีวีเป็นเพื่อนเลยครับ ตอนนั้นไม่รู้ว่าเหตุการณ์นั้นไม่รู้ว่าคืออะไร ไม่รู้จักการถอดจิต จิตออกจากร่างมาก่อนครับ
พอตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น เดินไปร้านดอกหญ้าเลยครับ ก็ไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อว่า การถอดจิต ก็เลยซื้อมาอ่าน ตอนนั้นอยากรู้ว่า ที่เกิดกับเรา
มันคืออะไรกันแน่