เรื่องโค้ชซ้อมนักกีฬาหญิงเนี่ย ผมคิดไม่เหมือนคนส่วนใหญ่เลย

ถามง่ายๆนะครับ

พ่อแม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ดีใช่มั้ยครับ
ถ้าลูกของคุณ วันนั้นเกิดนอนตื่นสายแล้วไปสอบไม่ทัน

คุณจะ "ซ้อม"ลูกตัวเองมั้ย?

หรือเอาง่ายๆ สมมติในวันประกาศผลสอบ คุณเห็นพ่อคนหนึ่งทั้งตบทั้งถีบลูกสาวตัวเองอยู่หน้าบอร์ดประกาศผล เพราะลูกสาวสอบเข้าไม่ได้

คุณจะสนับสนุน ไปยืนปรบมือให้กำลังใจพ่อคนนั้นมั้ย?


วันหลัง แนะนำนายกสมาคมกีฬาทั้งหลาย ใส่ข้อมูลในใบสมัครด้วยนะ ว่าถ้าสมัครเป็นนักกีฬาแล้ว ต้องยอมรับได้ถ้าโดนซ้อม

ปล. ผมเชื่อว่าโค้ชวอลเล่ย์บอลสาวไทย และโค้ชบอลสาวไทยเราไม่เคยซ้อมนักกีฬาแน่นอน (แล้วทำไมประสบความสำเร็จล่ะ?)

อีกอย่าง จะบอกให้นะครับว่าคนเอเชีย จีน อินเดีย เกาหลี ญี่ปุ่นเนี่ย มองเพศหญิงด้อยกว่า กดขี่ข่มเหงผู้หญิงเป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้น การซ้อมผู้หญิงเนี่ยจิ๊บๆครับ

โค้ชแบบนี้ ถึงทำไทยได้เหรียญทอง แต่แลกกันกับการเป็นตัวอย่างว่าการใช้ความรุนแรงต่อเด็กและผู้หญิงนั้นไม่ผิด ถ้าแลกได้กับความสำเร็จ มันคุ้มกันมั้ยครับ

ผมไม่เข้าใจตรรกะสังคมไทยจริงๆ ทำไมไม่แยกแยะการลงโทษ กับความรุนแรงออกจากกัน

นักจิตวิทยา นักวิจัยทั่วโลกก็สรุปออกมาแล้วว่า การใช้ความรุนแรงหรือการประจานเพื่อลงโทษเด็ก เป็นผลร้ายมากกว่าผลดี เด็กอาจจะขยันจนไอคิวดี แต่อีคิวต่ำ โตมาก็กลายเป็นภัยสังคมแทน

ถ้าเด็กมันไม่ดี ไม่มีระเบียบวินัย ไม่เอาใจใส่ ไม่ทุ่มเท ก็ให้ออกจากสมาคม หรือตัดจากทีมชาติไปสิครับ ไม่ใช่มาซ้อมกัน

เอ๊ะ... หรือผมไม่เข้าพวก??