แค่พิมพ์หัวข้อกระทู้น้ำตาก็ซึมแล้ว
สวัสดีค่ะ เราเป็นสมาชิกใหม่นะคะ ปกติก็ชอบเข้ามาอ่านเว็บนี้ แต่ไม่เคยคิดจะตั้งกระทู้เอง
ไม่เคยรู้สึกท้อแบบนี้มาก่อนเลย เราเชื่อว่าต้องมีคนที่เคยเจอปัญหาหนักกว่านี้และสามารถผ่านไปได้
แต่ทำไงได้ ทุกคนแหละพอเจอปัญหากับตัวเองไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็จิตตกกันทั้งนั้น
ตอนนี้เรากำลังเรียนมหาลัยอยู่เลยค่ะ เพื่อนๆก็ทยอยเรียนจบกันไปหมด แต่ว่าเราซิ่วก็เลยจบช้ากว่าเพื่อน
คณะที่เราเรียน พอเข้ามาก็ต้องเลือกสาขาอีกทีนึง ซึ่งเราจะขึ้นปี 3 แต่ว่ายังไม่มีสาขาเป็นของตัวเอง รู้สึกเรียนไปเรื่อยมาก
จนตอนนี้พอรู้ว่าจะเรียนอะไร มหาวิทยาลัยก็จะเปลี่ยนระบบ ทำให้การลงทะเบียนมีปัญหา กระบวนวิชาที่บังคับบางตัวกำลังจะปิด ถ้าปิดคือเราเรียนไม่จบแน่ๆเลย หรือไม่ก็อาจจะต้องเปอร์ ซึ่งเราซิ่วมาแล้ว 2 ปี แล้วที่กดดันอีกอย่างคือ พ่อกับแม่ค่ะ คือเราก็ไม่อยากให้เค้าต้องรู้สึกผิหวังอีก ผิดหวังซ้ำซาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราอยู่ในกลุ่มเรียนดี แต่ทุกวันนี้....เรียกว่าอะไรดี....คือแบบ.....ถ้าเอามาเปรียบเทียบกันคือ "สวรรค์ชั้นบนสุด กับ นรกขุมสุดท้าย"
เมื่อก่อนเราค่อนข้างจริงจังกับการเรียน รับผิดชอบดีมาก แต่ตอนนี้เราแทบไม่เอาอะไรเลย ไม่ได้ติดเพื่อน ติดเที่ยว ติดแฟนอะไรทั้งนั้นนะคะ
รู้สึกแค่อยากนอนอยู่เฉยๆ ความฝันค่อยๆเลือนลาง มันเบื่อ มันท้อ เหนื่อยอะไรไม่รู้ค่ะ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น รู้สึกอยากไปไกลๆ แล้วเริ่มต้นใหม่
ความรู้สึกตอนนี้เราเหมือนอยู่ในกล่องที่มืดๆ เราอยากออกไปจากกล่องนี้มากเลย ก่อนซิ่วเราก็รู้สึกแบบนี้ พ่อแม่ก็เหมือนคนที่แบบช่วยเราว้าป(warp)ออกมาจากกล่องเดิมไปอยู่กล่องใหม่ เราไม่ต้องเหนื่อยที่จะต้องออกมาเอง แต่คนที่เหนื่อยคือพ่อแม่ พอมาครั้งนี้มันเลยเหมือนเราต้องพยายามหาทางออกมาจากกล่องนี้เอง ไม่อยากรบกวนพ่อแม่อีกแล้ว แต่สิ่งที่กังวลที่สุดตอนนี้คือ..."กลัวจะออกมาจากกล่องไม่ได้น่ะสิ"
มีใครเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างมั้ยคะ ช่วยปลุกวิญาณเราหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าบอกให้นึกถึงพ่อแม่เราก็นึกนะคะ อยากทำเพื่อนท่านแหละ แต่บางครั้งพอนึกถึงก็ท้อใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง ... เราอยากได้ตัวเราคนเดิมกลับมา อยากร้องไห้จัง เราคุยกับใครไม่ได้เลย
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน รบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ
รู้สึกท้อกับการเรียนมากเลย มีใครเคยเป็นบ้างคะ แล้วจะผ่านมันไปได้ยังไง
สวัสดีค่ะ เราเป็นสมาชิกใหม่นะคะ ปกติก็ชอบเข้ามาอ่านเว็บนี้ แต่ไม่เคยคิดจะตั้งกระทู้เอง
ไม่เคยรู้สึกท้อแบบนี้มาก่อนเลย เราเชื่อว่าต้องมีคนที่เคยเจอปัญหาหนักกว่านี้และสามารถผ่านไปได้
แต่ทำไงได้ ทุกคนแหละพอเจอปัญหากับตัวเองไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็จิตตกกันทั้งนั้น
ตอนนี้เรากำลังเรียนมหาลัยอยู่เลยค่ะ เพื่อนๆก็ทยอยเรียนจบกันไปหมด แต่ว่าเราซิ่วก็เลยจบช้ากว่าเพื่อน
คณะที่เราเรียน พอเข้ามาก็ต้องเลือกสาขาอีกทีนึง ซึ่งเราจะขึ้นปี 3 แต่ว่ายังไม่มีสาขาเป็นของตัวเอง รู้สึกเรียนไปเรื่อยมาก
จนตอนนี้พอรู้ว่าจะเรียนอะไร มหาวิทยาลัยก็จะเปลี่ยนระบบ ทำให้การลงทะเบียนมีปัญหา กระบวนวิชาที่บังคับบางตัวกำลังจะปิด ถ้าปิดคือเราเรียนไม่จบแน่ๆเลย หรือไม่ก็อาจจะต้องเปอร์ ซึ่งเราซิ่วมาแล้ว 2 ปี แล้วที่กดดันอีกอย่างคือ พ่อกับแม่ค่ะ คือเราก็ไม่อยากให้เค้าต้องรู้สึกผิหวังอีก ผิดหวังซ้ำซาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราอยู่ในกลุ่มเรียนดี แต่ทุกวันนี้....เรียกว่าอะไรดี....คือแบบ.....ถ้าเอามาเปรียบเทียบกันคือ "สวรรค์ชั้นบนสุด กับ นรกขุมสุดท้าย"
เมื่อก่อนเราค่อนข้างจริงจังกับการเรียน รับผิดชอบดีมาก แต่ตอนนี้เราแทบไม่เอาอะไรเลย ไม่ได้ติดเพื่อน ติดเที่ยว ติดแฟนอะไรทั้งนั้นนะคะ
รู้สึกแค่อยากนอนอยู่เฉยๆ ความฝันค่อยๆเลือนลาง มันเบื่อ มันท้อ เหนื่อยอะไรไม่รู้ค่ะ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น รู้สึกอยากไปไกลๆ แล้วเริ่มต้นใหม่
ความรู้สึกตอนนี้เราเหมือนอยู่ในกล่องที่มืดๆ เราอยากออกไปจากกล่องนี้มากเลย ก่อนซิ่วเราก็รู้สึกแบบนี้ พ่อแม่ก็เหมือนคนที่แบบช่วยเราว้าป(warp)ออกมาจากกล่องเดิมไปอยู่กล่องใหม่ เราไม่ต้องเหนื่อยที่จะต้องออกมาเอง แต่คนที่เหนื่อยคือพ่อแม่ พอมาครั้งนี้มันเลยเหมือนเราต้องพยายามหาทางออกมาจากกล่องนี้เอง ไม่อยากรบกวนพ่อแม่อีกแล้ว แต่สิ่งที่กังวลที่สุดตอนนี้คือ..."กลัวจะออกมาจากกล่องไม่ได้น่ะสิ"
มีใครเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างมั้ยคะ ช่วยปลุกวิญาณเราหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าบอกให้นึกถึงพ่อแม่เราก็นึกนะคะ อยากทำเพื่อนท่านแหละ แต่บางครั้งพอนึกถึงก็ท้อใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง ... เราอยากได้ตัวเราคนเดิมกลับมา อยากร้องไห้จัง เราคุยกับใครไม่ได้เลย
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน รบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ