พอดีปู่เสีย เลยแต่งกลอนไว้อาลัย ครั้งแรก ไม่เป็นเลย สัมผัส ก็มีผิดเยอะ แต่ไม่ซีเรียสสัมผัสระหว่างบท แต่สัมผัสในมีไม่สัมผัสด้วยครับ รบกวนเกลาให้หน่อยนะครับ แต่งด้วยใจล้วนๆ

เสาร์ที่ห้าตีสองสามสิบสี่.         เป็นวันที่ลูกหลานพาโศกศัลย์
เมื่อพ่อวินละทิ้งร่างชีวาวัน.       เป็นเหมือนฝันที่พลันเกิดขึ้นจริง

ลูกหลานร่วมกรวดน้ำกันส่งพ่อ.    จิตจดจ่อหวังผลบุญเกื้อหนุน
เมื่อสิ้นเสียงกรวดน้ำช่างเป็นคุณ.    พ่อสิ้นบุญสงบพบสบาย

พ่อจากไปเพียงร่างสังขาลนั้น.    คำสอนยังใส่ใจไม่แปลผัน
แม้พ่อสิ้นชีพไปวายชีวัน.          ความดีนั้นคงอยู่คู่ยืนยง

จากครั้งนี้จากไกลไปลาลับ.       จากที่เคยพำนักพักอาศัย
ขอส่งพ่อสู่วิมานในแดนไกล.     อำนวยให้พ่อได้พบสิ่งที่ดี

ลูกขอส่งดวงจิตของพ่อนี้.          ไปสู่ที่งดงามตามประสงค์
ให้พ่อวินได้พบพุทธองค์.          ขอพ่อจงสุขสงบพบร่มเย็น