อยู่ด้วยกันทุกวันแต่ไกลกันเหลือเกิน ยิ่งช่วงนี้คุณยิ่งกลับดึกขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเกือบจะไม่กลับ
จริงๆ ก็รู้นะว่าถ้าแค่เราออกมาจากบ้านที่อยู่ด้วยกัน ก็คงจะดีขึ้นกว่านี้ เวลาจะช่วยพัดพาความรู้สึกเราเอง
คุณบอกตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยรักเราเลย เราก็ไม่รู้หรอกนะแล้วมันเรียกว่าอะไรที่คุณทำ สัมผัสทางกาย
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรามีแต่น้ำตาเกือบทุกวัน ทุกคืนต้องสะดุ้งตื่นพร้อมกันนั้นก็นอนไม่หลับไปตลอดจนเช้า
น้ำหนักลดลงไปเกือบสิบกิโล คุณไม่เคยสนใจไยดีแต่เราก็เฝ้าทำ ถึงคุณไม่มีความห่วงใยกลับมา
แต่ไม่น่าจะทำร้ายจิตใจกันได้ขนาดนี้ (จริงๆเรานี้แหละทำตัวเอง) คุณจะคุยกับใครซักกี่คน
เราไม่เคยเข้าไประรานพวกเค้า เพราะหวังว่าซักวันคุณจะสำนึกได้ แต่...เปล่าเลย
เคยคิดว่าคุณจะหันมา แต่ ณ ตอนนี้แค่คิดว่าถ้าเราออกมาได้ก็คงดี
.....
ทำไมนะทำไมเราตัดใจไม่ได้ซักที ทำไมเราถึงไม่ออกมาซักที ทำอย่างไรจะเดินออกมาได้
เราคิดได้นะ แต่เราทำไม่ได้เลย ทำไมเรางมงายกับผู้หญิงคนเดียวอย่างนี้....ทำอย่างไรเราจะหลุดพ้น
ทำอย่างไร...รู้ว่าใครพูดเท่าไหร่ก็ช่วยไม่ได้เท่ากับเราช่วยตัวเราเอง แต่เราก็อยากขอคำแนะนำ
อย่างน้อยก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ เรารู้ว่าเราอ่อนแอ....แต่อย่างน้อยคนอ่อนแอคนนี้
ก็อยากกลับมายิ้มได้เหมือนเดิมอีกครั้ง....จขกท.เป็นเพศที่สาม ยอมรับว่ากลัวที่ต้องอยู่คนเดียว