ขอระบายต่อจากเมื่อวานนะคะ http://ppantip.com/topic/32277055

เมื่อวานหลังจากที่เราตั้งกระทู้ระบายเรื่องของเราเสร็จแล้ว สักพักเราก็ลองโทร.หาเค้า "ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก .............." T^T เรารู้สึกหวิวๆ ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก เหมือนมีอะไรที่สำคัญมากๆ หายไป T^T เราพยายามที่จะไม่คิดมาก คิดแต่ด้านบวกเอาไว้ว่า แบตโทรศัพท์เค้าอาจจะหมดก็ได้ หรือไม่โทรศัพท์เค้าอาจจะเสีย หรือเค้าอาจจะไปวางไว้ที่ไหนแล้วหาไม่เจอ บลาๆ ......... เราคิดไปต่างๆ นานา เฮ้อออ หลังจากที่โทร.หาเค้าไม่ติด เราก็ไปอาบน้ำทำร่างกายให้สดชื่น แล้วเราก็มานั่งเล่นคอมฯ เปิดเฟสบุ๊ค เราเข้าไปดูเฟสบุ๊คของเค้าว่าเค้าได้โพสต์อะไรไว้บ้างหรือป่าว เค้าไม่ได้โพสต์อะไรไว้เลย แล้วเราก็เช็คเมลล์เผื่อว่าเค้าจะส่งอะไรมาบ้าง เมลล์ของเราก็ว่างเปล่า T^T เห้อออ ทำไมเราถึงรู้สึกร้อนรนขนาดนี้จิตใจก็ไม่สงบ มันหวิวๆ อยู่ตลอด T^T เราเลยเปิดเพลงในคอมฯ แล้วก็ขึ้นมานอนบนเตียงฟังเพลงไปเรื่อยๆ ร่างกายเรารู้สึกง่วงและเพลียเหมือนจะหลับ แต่จิตใจและสมองยังคอยคิดคอยนึกถึงแต่เรื่องของเค้า แล้วเราก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง แล้วลองกดโทร.ไปหาเค้าอีกครั้งปรากฏว่า โทร.ติดค่ะ ตอนที่เราคอยให้เค้ารับสายหัวใจเราเต้นแรงมาก นานมากกว่าที่เค้าจะรับสาย แต่คนที่รับสายกลับไม่ใช้เค้า T^T

เสียงผู้หญิงรับสาย : สวัสดีค่ะ พยาบาลพิเศษของคุณเล็กค่ะ ไม่ทราบว่าจากไหนคะ
(เสียงเพราะมาก เสียงพยาบาลจริงๆ ด้วย นี่เค้าเป็นอะไรถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลเลยหรอ)
เรา : ค่ะ หนูเป็นเพื่อนของเล็กค่ะ ชื่อก้อย
(เราตกใจอ่ะ ที่พยาบาลเป็นคนรับโทรศัพท์ของเค้า เรารู้สึกประหม่ามาก)
พยาบาล : ค่ะ คุณก้อยว่าไงคะ
(เราไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยถามหาเล็ก)
เรา : แล้วเล็กล่ะคะ
พยาบาล : คุณเล็กหลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว มีธุระอะไรด่วนหรือป่าวคะ ให้พี่ไปเรียกเค้าให้มั้ยคะ
(มันก็ดึกมากแล้วจริงๆ แหล่ะ ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วหนิ แต่ทำไมโทรศัพท์ไม่อยู่ที่เค้าล่ะเนี่ย)
เรา : ไม่เป็นไรค่ะ แล้วโทรศัพท์ทำไม .....
(เรายังพูดไม่ทันจบเลยจะถามว่าทำไมโทรศัพท์ถึงอยู่ที่พี่พยาบาล)
พยาบาล : อ๋อ โทรศัพท์คุณเล็กเค้าแบตหมดอ่ะค่ะ ตั้งแต่เช้าแล้ว ครอบครัวเค้าที่มาเยี่ยมเห็นว่าคุณเล็กติดโทรศัพท์มาก กลัวว่าคุณเล็กจะเล่นเกมส์มากจนไม่ได้พักผ่อน พี่ชายเค้าก็เลยแกล้งยึดสายชาร์ตกลับบ้านไปด้วยค่ะ ........... (พูดอะไรต่อจำไม่ได้) ............... คุณเล็กก็เลยฝากโทรศัพท์ไว้ที่เคาน์เตอร์พยาบาลให้ชาร์ตแบตให้เค้าหน่อย
(เราก็เลยโล่งอกเลย ^^ ว่าเค้าไม่ได้เป็นคนปิดโทรศัพท์นะ แบตหมดไปเอง)
เรา : แล้วเล็กเค้าเป็นอะไรหรอคะ ถึงต้องเข้าโรงพยาบาล
พยาบาล : เรื่องนี้ไว้คุณก้อยถามคุณเล็กเองแล้วกันนะคะ คือทางเราต้องเคารพสิทธิส่วนตัวของคนไข้ค่ะ ต้องรักษาข้อมูลของคนไข้ไว้เป็นความลับอ่ะค่ะ เป็นจรรยาบรรณ พี่หวังว่าคุณก้อยคงเข้าใจนะคะ
เรา : ค่ะ
พยาบาล : แต่คุณเล็กเค้าก็อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไว้พรุ่งนี้เช้าพี่จะบอกเค้าให้นะคะว่าคุณก้อยโทร.มา
(ในเมื่อพี่พยาบาบเค้าบอกว่าอาการดีขึ้นมากแล้ว เราก็ค่อยโล่งใจ)
เรา : ขอบคุณมากค่ะ หนูถามเค้าแล้วว่าเป็นอะไร แต่เค้าไม่ยอมบอกหนู แล้วหนูก็โทร.หาเค้าไม่ติดเลย T^T
(เราพี่พยาบาลเค้าไปตรงๆ)
พยาบาล : ดูเหมือนคุณก้อยจะเป็นห่วงคุณเล็กมากนะคะเนี่ย ไม่ต้องเป็นห่วงคุณเล็กนะคะ เค้าดีขึ้นมากแล้วค่ะ ที่เค้าไม่บอกคุณก้อยเพราะกลัวคุณก้อยจะเป็นแบบนี้ไงคะ
เรา : (เงียบตั้งใจฟังพี่พยาบาลพูด)
พยาบาล : คุณเล็กเค้าห่วงคุณก้อยมากกว่าตัวเค้าเองซะอีก แล้วคุณก้อยรู้ได้ไงคะว่า คุณเล็กอยู่โรงพยาบาลเนี่ยหรือจับผิดคุณเล็กได้คะ
(พี่พยาบาลเค้าหัวเราะเรา >///< เราเขิลมากมายที่พี่พยาบาลพูดว่าเล็กห่วงเรามากกว่าตัวเค้าเอง นี่เค้าแคร์เรามากขนาดนี้ แล้วจะไม่ให้เราแคร์เค้าได้ไง T^T)
เรา : ก็หลายๆ อย่างค่ะ เล็กเค้าเป็นคนที่โกหกไม่เนียน แต่ที่วันนี้รู้ว่าอยู่โรงพยาบาลก็เพราะเมื่อเช้ามีเสียงแทรกเข้ามาว่า อาบน้ำเอง ระวังน้ำโดนแผลนะคะ หนูก็เลยรู้ค่ะ ว่าเค้าอยู่โรงพยาบาล
(เราบอกไปตามตรงจากที่ผ่านๆ มา เล็กโกหกไม่เคยมีครั้งไหนที่เราจับไม่ได้)
พยาบาล : ค่ะ คืนนี้ก็ดึกมากแล้วคุณก้อยพักผ่อนได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน ไว้พรุ่งนี้เช้าพี่จะบอกเค้าให้นะคะว่าคุณก้อยโทร.มา Good Night ค่ะ
(พี่พยาบาลเค้าดูเป็นคนใจดีมากค่ะ เราได้พูดกับเค้าแล้วสบายใจมาก)
เรา : ขอบคุณพี่พยาบาลมากๆ นะคะ แต่พี่พยาบาลไม่ต้องบอกนะคะว่าหนูโทร.มา หนูอยากรู้ว่าเล็กเค้าจะโกหกหนูเพื่อให้หนูสบายใจต่อว่ายังไง Good Night เช่นกันค่ะ
(เราไม่อยากให้เล็กรู้ว่าเราโทร.มา >///< เราอยากรู้ว่าเล็กจะพูดยังไงต่อ)
พยาบาล : ค่ะ (หัวเราะ)

เมื่อคืนพอเรารู้ว่าเล็กเค้าไม่เป็นไรแล้ว เราก็เลยนอนหลับยาวไปเลย ความกังวลต่างๆ ที่มีอยู่หายไปหมด เราตื่นสายมาก ตื่นอีกทีก็ตอนที่เล็กเค้าโทร.มา

เรา : ฮัลโหลค่ะ เล็ก (เสียงเรางัวเงียรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหวัด T^T)
เค้า : จุ๊บที่ซอกคอหอมๆ ของก้อย อรุณสวัสดิ์ค่ะขี้เซา ตื่นได้แล้วนะ
(เราเขิลมากค่ะ >///< ที่เค้ารุกเราแบบนี้ นานๆ ครั้ง แต่เสียงเค้าก็ยังเหมือนคนไม่สบายอยู่ดี)
เรา : ค่ะ เล็กตื่นแต่เช้าเลย มีอะไรคะ
(เราแกล้งถามดูว่าเค้าจะโกหกอะไรเราต่อ)
เค้า : ก้อยอาทิตย์หน้าเล็กจะกลับกรุงเทพฯ แล้วนะ
เรา : กลับมาทำอะไรคะ กว่าจะเปิดเทอมอีกตั้งหลายอาทิตย์
(ในใจเราดี๊ด๊ามากเรื่องที่เค้าจะกลับมา ^^)
เค้า : เล็กจะกลับไปรับก้อยมาเที่ยวที่บ้านเล็กนะ แล้วเล็กก็มีเรื่องสำคัญที่อยากจะบอกกับก้อยด้วย
(อึ๊ย! หัวใจเราเต้นรัวเลย นี่เค้าจะบอกอะไรกับเรานะ >///< บอกรักหรอ? แถมยังชวนเราไปเที่ยวที่บ้านด้วย แต่น้ำเสียงของเล็กแย่มากค่ะ แต่เราคิดว่าไม่ถามเค้าน่าจะดีกว่า ในเมื่อทั้งเค้าทั้งพยาบาลบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง)
เรา : ค่ะ ก้อยจะรอเล็ก ^^
เค้า : ก้อยพร้อมนะ
เรา : พร้อมอะไรคะเล็ก
เค้า : ค่อยๆ ประทับริมฝีปากที่นุ่มๆ ของก้อย Morning Kiss ค่ะ แล้วเจอกัน
(เราเขิลมากกกกก หน้าร้อนผ่าวไปหมดเหมือนคนกำลังจะเป็นไข้ ในที่สุดเค้าก็รุกเรา จากที่เราคอยรุกคอยหยอดเค้ามาตลอด >///<)

วันนี้ตลอดทั้งวันเรามีความสุขมากๆ ค่ะ นั่งทำงานไปอมยิ้มไป เรารอวันที่เค้าจะมารับเรา บอกเรื่องสำคัญกับเรา อาจจะเป็นเรื่องที่เค้าโกหกเราก็ได้แต่เราไม่โกรธเค้าหรอกค่ะ เพราะเค้าอยากให้เราสบายใจ ^^ เฮ้อออ ไม่เหมือนทั้งอาทิตย์จนถึงเมื่อวานเราทั้งกังวลทั้งเป็นห่วงเค้าอยู่ตลอด T^T

ขอบคุณมากนะคะที่ให้คำปรึกษา ให้คำแนะนำ และที่สำคัญคือคอยให้กำลังใจเรา ขอบคุณมากๆ ค่ะ
เรื่องเก่าเรายังเล่าไม่จบเลย มาร้อนใจเรื่องนี้ทั้งอาทิตย์ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไว้จะมาเล่าให้ฟังต่อ ง่วงนอนพิมพ์ผิดบ้างถูกบ้าง Good Night ค่ะ